Over Charles Den Tex
Waar begint het plot en waar gaat het heen? Geboren in Australië en op jonge leeftijd naar Nederland gekomen. Lagere school in Leiden, middelbare school in Leiden en Oegstgeest. Foto-opleiding in Londen. Leraar aan een taleninstituut in Parijs, drie jaar, en daarna weer terug naar Nederland. Tot zover is er van plot nauwelijks sprake. Ik deed en ik keek. Veel plezier gehad, dat wel.

Een plot is een idee dat goed genoeg is om er een plan van te maken, een plan waarmee je aan de slag kunt, dingen kunt gaan doen om dat plan te verwezenlijken. Dat mislukt waarschijnlijk, maar dat doet er niet toe. Het complete citaat van DeLillo legt dat mooi uit.

“To plot is to live … We start our lives in chaos, in babble. As we surge up into the world, we try to devise a shape, a plan. There is dignity in this. Your whole life is a plot, a scheme, a diagram. It is a failed scheme, but that is not the point. To plot is to affirm life, to seek shape and control.”

In Parijs zouden we het gaan doen. Het idee was om samen met twee vrienden een eigen taleninstituut te beginnen: Engelse les geven aan volwassenen. Er was vraag naar, in 1976 begon het tot de Fransen door te dringen dat het beheersen van de Engelse taal hun kansen op de internationale markten zou vergroten. Van secretaresses tot verkopers en managers, van bankiers tot fabrikanten van pre-fab woningen, iedereen wilde Engels leren. De vraag was groot, het aanbod was klein. Uitstekende basis voor een plan dat, zoals al aangekondigd, mislukte. De een wilde liever films maken, de ander wilde geen eigen geld gebruiken en ik … Ik vond het wel prima dat het niet doorging, zo leuk was dat lesgeven nou ook weer niet, en dus begon ik de zaken daar af te sluiten. Baantje opgezegd, niets meer te doen, de huur van mijn flatje nog drie maanden vooruit betaald, het leek zonde om daar geen gebruik van te maken. Ik genoot van de stad en had een kamer met een tafel een stoel en een typemachine waar ik verhalen schreef. Verhalen die in dozen terechtkwamen en daar nu nog in zitten.

Plot, een nieuw idee. Terug naar Nederland en verder met schrijven. Maar hoe. Ik werd reclametekstschrijver. Voordat ik het werd, wist ik niet eens dat je dat kon worden. Zelfstandig. Later met een compagnon en een eigen tekstbureau. Dat leek goed te gaan. er was veel vraag naar, klanten leken uit zichzelf binnen te komen. Misschien was dit een goed plot. Misschien niet. De compagnon wilde meer en anders en dat kwam niet en na een tijdje ging het bureau roemloos ten onder, geheel volgens de wet van DeLillo. Maakt niet uit of het mislukt, alhoewel dat op het moment zelf een stuk minder opgewekt voelt.
Na de flop werd ik weer zelfstandig en keerde het succes weer terug. Steeds grotere projecten voor steeds grotere klanten. Op het laatst schreef ik bijna niets meer, behalve rapporten en communicatie-adviezen, en adviezen zijn op zijn best niet meer dan halve teksten en bovendien nog slecht geschreven ook. In de advieswereld is geen vraag naar schrijfkwaliteit, spanning wordt niet op prijs gesteld. Het moet helder, logisch en onontkoombaar zijn. Overtuigend. Dat is dan wel weer iets. Maar dat moet een loodgieter ook zijn en die moet er ook nog voor zorgen dat het niet meer lekt.
Van communicatie-advies naar fusiemanagement was een enorme stap die ik zonder enig plan zette. Het plot speelde zich inmiddels af op een ander vlak, mijn eerste thriller, ‘Dump’, was bijna af en ik had een uitgever die hem wilde publiceren.
Ruim vier jaar had ik erover gedaan: schrijven, herschrijven, herschrijven en nog een herschrijven. Ik was niet van plan het daarbij te laten. En niet van plan is een plan. Daar gaat het de hele tijd om, of je succesvol bent of niet, je moet wel een plan hebben.
To plot.
In 1995 was het zover, mijn eerste grote fusie was afgerond en mijn eerste boek lag in de winkels: 1995 was een vet jaar. ‘Dump’ werd meteen genomineerd voor de Gouden Strop van dat jaar. Geweldig. Fantastisch. Ongelooflijk. Er werden er in totaal 1368 van verkocht. 1368.
Don’t quit your day job, zeggen ze dan. Hoe zat het ook alweer met mijn plan? Op zulke lage verkoopcijfers kun je geen plan maken. Het plot was als een pudding in elkaar gezakt.

Het plan was om hard te werken en dan elk jaar drie maanden vrij te nemen om een boek te schrijven. Research kon ik doen tijdens het werk voor klanten, het echte schrijven niet. Het plan was niet om door meer boeken te schijven meer boeken te verkopen (alhoewel ik daar niet tegen was), ik wilde domweg een volgend boek schrijven. En daarna nog en nog een en nog een. Het plot was zelf aan het veranderen.

---

Bron: https://www.charlesdentex.nl/bio-plot