Biografie
Barbara K Muller
Over Barbara K Muller
Als jong meisje voelde ik dat het erom gaat dat je eigen keuzes maakt. Die soms mislukken, maar allicht beter dan je in angst te verschuilen en op latere leeftijd te moeten toegeven dat je nooit gesprongen hebt. Dat spijt overheerst van wat je niet gedaan hebt. Mijn geloof is simpel: wees lief voor jezelf en voor anderen. Respectvol naar alles wat leeft. Deel. Heb de moed te vergeven. Laat los wanneer je geen invloed meer hebt. Durf hardop uit te spreken wat je wilt, ga daarvoor, geef alles. Houd je handen vervolgens open voor wat komen gaat en vertrouw op het goede. Mijn vragen zijn op een enkele na, nooit onbeantwoord gebleven. Sterker, door te vragen kwamen er vrijwel direct mensen op mijn pad om me te helpen mijn doelen te verwezenlijken.
Ieder jaar schrijf ik mijn wensen op en leg ze, nadat ik ze hardop uitgesproken en gevisualiseerd heb, onder mijn Boeddha beeldje, naast het beeld van de Heilige Antonius, een klankschaal en een schilderij van Maria. Vrees niet, deze heiligen bijten elkaar niet zoals veel geloven ons voorhouden. Ze willen namelijk allen hetzelfde. Blijdschap, harmonie, rust en vrede in jou, in elkaar en daardoor op onze planeet, die veel meer liefde en respect verdient dan ze nu krijgt.
Iedere dag kun je opnieuw beginnen, iedere dag kun je verandering aanbrengen, knopen doorhakken en dichter bij jezelf komen. Heb daarbij geduld en wees lief voor jezelf. Want dit proces heeft tijd nodig. Als kind wordt ons geleerd onszelf te verliezen. Dat begint als pasgeborene en gaat soms door tot de dood. Denk aan de vaak goedbedoelde voorzichtigheid van ouders hun kinderen te beschermen. Hun levenspad al uit te stippelen. Angsten aan hun kind over te dragen. "Pas op, je kunt vallen, pas op, het kan misgaan, pas op, je kunt falen.” Een veel gestelde vraag is: ‘Wat wil jij later worden als je groot bent?’ Het mooiste antwoord dat een kind kan geven is: ‘Ik ben al.’
Ik kom op voor het lot van kinderen die het moeilijk hebben, kinderen die vaak te jong zijn om te praten. Voor zichzelf op te komen. Zeven jaar geleden werkte ik als leidinggevende bij de Raad voor de Kinderbescherming. Ik leerde er dat er veel kinderen waren die door een rechter uit huis geplaatst werden, omdat hun ouders niet meer voor hen konden zorgen. Ongeveer de helft van deze kinderen kreeg een plekje in een pleeggezin toegewezen. Voor de andere helft was er geen veilige plek om te kunnen wonen. Deze kinderen verhuisden van crisis- naar crisisopvang tot ze naar een instelling moesten. Plekken die in de meeste gevallen grijs en grauw zijn en waar er weinig ruimte is voor de ontwikkeling van kinderen. Kinderen die geen enkele invloed hebben op hun eigen situatie. Kinderen die maar een ding willen; gelukkig zijn. Vanaf dat moment wist ik, dat als de tijd er rijp voor was, ik me voor deze kinderen hard wilde maken.
KIND ZONDER STEM vertelt over de inspirerende zoektocht na mijn vertrek bij de Raad voor de Kinderbescherming. Het is een weg die ik met veel vallen en opstaan heb bewandeld. Een weg waar vertrouwen mijn leidraad was en waarbij de wilskracht om op te komen voor kinderen die geen stem hebben, alleen maar groter werd. Ik kan met recht zeggen dat ik trots ben op het resultaat wat we met elkaar hebben bereikt. Een Dushi Huis in Dordrecht, het Babyhuis in Dordrecht en Beschermde Wieg, die inmiddels vier kamers heeft en een preventieve noodlijn waar veel gebruik van wordt gemaakt door zwangere vrouwen in nood. Ik sta nog maar aan het begin, er is nog veel werk te verrichten. Zo gaan we in 2016 Beschermd bevallen mogelijk maken.
Mijn top 3 van aanpassingen in de wet en regelgeving waar ik me hard voor maak:
1. Houd broertjes en zusjes na een uithuisplaatsing samen.
2. Sluit de jeugdinstellingen en maak geld vrij voor gezinshuizen waar biologische ouders ook welkom zijn.
3. Een moeder die uit nood en wanhoop haar baby anoniem achterlaat bij een veilige voorziening moet niet bestraft worden zoals nu in de wet is bepaald. Die wet moet worden aangepast, want deze wet eist kinderlevens.
Om de wereld mooier te maken hebben we elkaar nodig. Verbind je met anderen, jouw hand in die van hen. Opdat we met elkaar de wereld kunnen verlichten.
Bron: http://barbaramuller.com/BarbaraMuller.html
Als jong meisje voelde ik dat het erom gaat dat je eigen keuzes maakt. Die soms mislukken, maar allicht beter dan je in angst te verschuilen en op latere leeftijd te moeten toegeven dat je nooit gesprongen hebt. Dat spijt overheerst van wat je niet gedaan hebt. Mijn geloof is simpel: wees lief voor jezelf en voor anderen. Respectvol naar alles wat leeft. Deel. Heb de moed te vergeven. Laat los wanneer je geen invloed meer hebt. Durf hardop uit te spreken wat je wilt, ga daarvoor, geef alles. Houd je handen vervolgens open voor wat komen gaat en vertrouw op het goede. Mijn vragen zijn op een enkele na, nooit onbeantwoord gebleven. Sterker, door te vragen kwamen er vrijwel direct mensen op mijn pad om me te helpen mijn doelen te verwezenlijken.
Ieder jaar schrijf ik mijn wensen op en leg ze, nadat ik ze hardop uitgesproken en gevisualiseerd heb, onder mijn Boeddha beeldje, naast het beeld van de Heilige Antonius, een klankschaal en een schilderij van Maria. Vrees niet, deze heiligen bijten elkaar niet zoals veel geloven ons voorhouden. Ze willen namelijk allen hetzelfde. Blijdschap, harmonie, rust en vrede in jou, in elkaar en daardoor op onze planeet, die veel meer liefde en respect verdient dan ze nu krijgt.
Iedere dag kun je opnieuw beginnen, iedere dag kun je verandering aanbrengen, knopen doorhakken en dichter bij jezelf komen. Heb daarbij geduld en wees lief voor jezelf. Want dit proces heeft tijd nodig. Als kind wordt ons geleerd onszelf te verliezen. Dat begint als pasgeborene en gaat soms door tot de dood. Denk aan de vaak goedbedoelde voorzichtigheid van ouders hun kinderen te beschermen. Hun levenspad al uit te stippelen. Angsten aan hun kind over te dragen. "Pas op, je kunt vallen, pas op, het kan misgaan, pas op, je kunt falen.” Een veel gestelde vraag is: ‘Wat wil jij later worden als je groot bent?’ Het mooiste antwoord dat een kind kan geven is: ‘Ik ben al.’
Ik kom op voor het lot van kinderen die het moeilijk hebben, kinderen die vaak te jong zijn om te praten. Voor zichzelf op te komen. Zeven jaar geleden werkte ik als leidinggevende bij de Raad voor de Kinderbescherming. Ik leerde er dat er veel kinderen waren die door een rechter uit huis geplaatst werden, omdat hun ouders niet meer voor hen konden zorgen. Ongeveer de helft van deze kinderen kreeg een plekje in een pleeggezin toegewezen. Voor de andere helft was er geen veilige plek om te kunnen wonen. Deze kinderen verhuisden van crisis- naar crisisopvang tot ze naar een instelling moesten. Plekken die in de meeste gevallen grijs en grauw zijn en waar er weinig ruimte is voor de ontwikkeling van kinderen. Kinderen die geen enkele invloed hebben op hun eigen situatie. Kinderen die maar een ding willen; gelukkig zijn. Vanaf dat moment wist ik, dat als de tijd er rijp voor was, ik me voor deze kinderen hard wilde maken.
KIND ZONDER STEM vertelt over de inspirerende zoektocht na mijn vertrek bij de Raad voor de Kinderbescherming. Het is een weg die ik met veel vallen en opstaan heb bewandeld. Een weg waar vertrouwen mijn leidraad was en waarbij de wilskracht om op te komen voor kinderen die geen stem hebben, alleen maar groter werd. Ik kan met recht zeggen dat ik trots ben op het resultaat wat we met elkaar hebben bereikt. Een Dushi Huis in Dordrecht, het Babyhuis in Dordrecht en Beschermde Wieg, die inmiddels vier kamers heeft en een preventieve noodlijn waar veel gebruik van wordt gemaakt door zwangere vrouwen in nood. Ik sta nog maar aan het begin, er is nog veel werk te verrichten. Zo gaan we in 2016 Beschermd bevallen mogelijk maken.
Mijn top 3 van aanpassingen in de wet en regelgeving waar ik me hard voor maak:
1. Houd broertjes en zusjes na een uithuisplaatsing samen.
2. Sluit de jeugdinstellingen en maak geld vrij voor gezinshuizen waar biologische ouders ook welkom zijn.
3. Een moeder die uit nood en wanhoop haar baby anoniem achterlaat bij een veilige voorziening moet niet bestraft worden zoals nu in de wet is bepaald. Die wet moet worden aangepast, want deze wet eist kinderlevens.
Om de wereld mooier te maken hebben we elkaar nodig. Verbind je met anderen, jouw hand in die van hen. Opdat we met elkaar de wereld kunnen verlichten.
Bron: http://barbaramuller.com/BarbaraMuller.html
Barbara K Muller heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.
