Over Denise Schneider
Mijn naam is Denise Schneider, ik ben werkzaam als Ervaringsprofessional bij Human Concern in Bilthoven en als ervaringsdeskundige op het forum ‘ikookvanmij.nl. Ik heb Psychologie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam gestudeerd. Naast mijn studie heb ik vrijwilligerswerk gedaan bij Human Concern en heb ik het kinderboek ‘Het monster in mijn zus!’ geschreven. Tijdens deze tijd kwam ik er al snel achter dat Human Concern mij iets zou kunnen bieden waar mijn hart ligt; het werken als ervaringsprofessional, zodat ik mijn ervaring met een eetstoornis kan inzetten om anderen te helpen.

Een eetstoornis ontwikkelde ik rond mijn 18/19de levensjaar. Het begon als een onschuldige afval poging. Een poging om mij beter en zelfverzekerder te voelen, maar nu weet ik; afvallen is hiervoor niet de oplossing.

Rond mijn 18de ben ik de Pedagogische Academie voor Basisonderwijs (Pabo) gaan volgen. Op de Pabo voelde ik mij al snel ongelukkig en begon ik met lijnen. Ik voelde mij anders dan anderen en paste niet goed in de groep, dit was een thema dat eigenlijk mijn hele leven al speelde. Ik begon mij eenzaam te voelen en werd nog onzekerder; ik deed het voor mijn gevoel nooit goed genoeg en was niet leuk, slim en grappig net zoals mijn studiegenootjes. Daarnaast begon ik mij steeds somberder te voelen en wist ik niet hoe ik met deze emoties om moest gaan. Ik kon deze niet uitspreken en raakte steeds meer in mijzelf gekeerd, waardoor het gevoel van eenzaamheid verder toenam. Met dit gevoel nam ook het lijnen toe, het afvallen moest sneller en beter gaan. Hierdoor sloeg het lijnen om in het nemen van ongezonde maatregelen zoals; braken, vasten en sporten. Ik dacht dat ik hier ieder moment mee zou kunnen stoppen als ik dat wilde, ik zag de ernst er niet van in. Pas later ontdekte ik dat het niet zo simpel was. Ik kon en wilde niet meer stoppen met lijnen. De eetstoornis was nu mijn troost en houvast, mijn bewijs dat ik iets kon en mijn manier om alle negatieve gedachtes en emoties niet te hoeven voelen. Daarnaast was mijn eetstoornis nu de manier geworden om mijn grenzen aan te geven en ‘nee’ te zeggen, hij bood mij structuur en zekerheid.

Uiteindelijk besloot ik, na aandringen van een docente op de Pabo, toch hulp te gaan zoeken en zo belandde ik via een aantal omwegen bij Human Concern. Ik volgde de ambulante behandeling, waardoor ik achter de oorzaken en functies van mijn eetstoornis kwam. Ik leerde hoe ik hier anders mee om kon gaan, zodat ik mijn eetstoornis langzaamaan los kon gaan laten. Uiteindelijk gaf de klinische boost-behandeling Be-LeeF! mij het laatste zetje waardoor ik volledig herstelde van mijn eetstoornis.

Ik ben nog iedere dag dankbaar voor het leven dat ik nu heb, om hierin te kunnen doen wat ik wil en te mogen zijn wie ik ben. Ik hoop er dan ook aan te kunnen bijdragen dat jij je eetstoornis langzaam kunt gaan loslaten, om zo een beter en vrijer leven tegemoet te gaan.

---

Bron: www.humanconcern.nl