Over Adriaans, Leon - Zelst, Annemarie Van.
Begin februari 2004 overleed plotseling de Bossche schilder Leon Adriaans op zestigjarige leeftijd.
Adriaans is een van de meest toonaangevende kunstenaars van Brabant.
Zijn invloed is waarneembaar in het werk van diverse andere kunstenaars.

Voor Leon Adriaans bestond er geen scheiding tussen leven en kunst. Elke bezigheid op zijn boerderij beschouwde hij als kunst. Ploegen met de paarden, bomen zagen, timmeren, schilderen; leven als kunst, kunst als leven.

Filmmaker Pieter Verhoeff maakte met "Eigen Weg" een documentaire over Leon Adriaans,waardoor de aandacht voor zijn werk buiten Brabant snel toenam. Eindelijk kreeg hij de landelijke erkenning die hij verdiende.

Gemakkelijk had de in 1944 in Helmond geboren Adriaans het niet. De schilderkunst, zijn paarden en zijn grond waren altijd de ankers die hem staande hielden.
Anti-kunst is zijn werk wel genoemd. Of 'Peelse Arte Povera'. Met minimalistische middelen wist Leon Adriaans een maximale zeggingskracht te bereiken. Hij schilderde op doek, maar ook op veevoederzakken en gevonden hout.
Leon Adriaans was verknocht aan Brabant. Na zijn afstuderen aan de kunstacademie in Den Bosch wilden zijn docenten dat hij verder ging. Hij werd aangenomen op het gerenommeerde Ateliers 63 in Haarlem, maar was na een paar weken weer terug in Brabant. "Ik ging kapot van de heimwee". Aan public relations deed hij weinig. Ze moesten hem maar nemen zoals hij was. Het ging hem niet om de esthetiek maar om intensiteit en integriteit.
Een aantal jaren geleden, na bemiddeling van het gemeentebestuur van Den Bosch, ging een lang gekoesterde wens in vervulling. Leon Adriaans kon gaan wonen op de boerderij in het Sterrenbos tussen Den Bosch en Sint Michielsgestel, waar zijn droom al jaren stond. Hij bracht er de laatste jaren van zijn leven door.

Leon was niet alleen een begenadigd schilder. Uit het boek 'Adriaans zonder land' uit 1998 blijkt dat hij ook in woord wist te ontroeren.
Hij noteerde treffende uitspraken zoals:
''Het kunstenaarschap is niets, dat wist ik. Maar het is het laatste honk'',
''n Kwaststreek om in 't holst van de nacht te schreeuwen zonder stem.''
''Het onuitsprekelijke, het ongrijpbare is misschien wel de meest betoverende eigenschap van kunst.''
Op de lijst met feiten waarin exposities zijn opgenomen, liet hij, heel typerend, ook de geboorte van de trekpaarden opnemen.

Het Sterrenbos ademt nog steeds de sfeer van Leon Adriaans. Zoals zijn prachtige, oude schuur die hij gebruikte als atelier.
Er zijn dagboeken vol aantekeningen,schetsen en observaties. Een schat aan materiaal die erom schreeuwt uitgezocht en geboekstaafd te worden. Want bijzondere kunstenaars zoals Leon Adriaans zijn er niet veel.

Dankzij de aankoop van het Sterrenbos door Brabants Landschap blijft zijn gedachtegoed ook voor toekomstige generaties bewaard.

---

Bron: http://www.leonadriaans.nl/leven.htm