Arno Hochstenbach - Vruiger Bie Ós Thoes

ISBN
   

Soort boek
Paperback

<p> Het boek handelt niet alleen over de eigen familie maar grotendeels ook over het oude Sanderbout toen het nog een mijnwerkerskolonie was. </p> <p> Een hechte gemeenschap. </p> <p> De mannen werkten hard in “de koel” en de vrouwen deden hun best om het gezin en het huishouden draaiende te houden. De gezinnen waren groot en dat in een tijd van schaarste. Deze omstandigheden, hun voetbalclub en hun liefde voor de duiven zorgden ervoor dat er sprake was van een grote saamhorigheid die mede als inspiratie gediend heeft voor dit boek. Daarnaast kunt u in mijn boek ook veel persoonlijke verhalen lezen. Mijn vader, een markant figuur uit Sanderbout, speelt hierin vaak de hoofdrol. </p> <p> Een voorbeeld anekdote: </p> <p> <strong>De rat</strong> </p> <p> Pap haw oppe zölder ziene doevesjpieker. Dao haw hae las van ratte, die koume op ’t vouwer aaf. Zo haolde hae èns ein rat oet de val en wós neit direk wohaer daomit.<br />Ónger oppe sjtraot heurde hae de vrouluuj oet de buurt kwebbele. Die sjtónge aan de gruintekar van Hermans. Die vrouluuj hawwe allemaol get gruinte in de sjolk.<br />’t Zöldervinsterke sjtóng aope, pap keek èns nao ónger mer zoug niks. Hae maakde ’n sjatting wo dat gekwebbel vanaaf koum en dach: “Dat mót lökke,” en sjmeet die rat nao ónger.<br />Wie die rat opèns tösje die vrouluuj in veil, sjprónge die sjrevend oeterein. Waat eesj in hunne sjolk zout loug noe allemaol oppe sjtraot. Mam, die de vinstere baove aan ’t wesje waas zoug zich die pantomiene aan.<br />De gruinteboer, dae in de meining waas dat die rat euver de moer van bie de Sjpiek waas gekómme, sjmeet dat bees daohaer trök. De Sjpiek, dae in ziene haof aan ’t sjpitte waas, kreeg die rat in ziene nek. De Sjpiek, toch al zo’ne netekop, koum wie ’ne dölle sjtier aanrenne en sjreefde: “Geluientich, wae waas dat?” Bet Janisse, die bie häöm taengeneuver woonde, wees op Hermans. Ocherm dae man, dae toch al zo’n rooi dröpkesnaas haw, kreeg noe ’ne gans rooje kop. Normaal waas dae neit op zien mundje gevalle. Mer noe, mit dae opgedrede Sjpiek veur zich en ouch nog mit ein sjtaeksjöp in zien henj. Hae haw ’t d’r neit op sjtaon. Gelökkig bleef ’t daobie. Mer wae haw ’t dan waal gedaon? Jao, Pap van ós. Dae waas óngertösje van de zölder aafkómme en sjtóng same mit Mam dat toneel te bekieke. Hermans gebroekde zien versjtandj en excuseierde zich: “Kóm Spiekesj, zandj d’reuver, hie höbs te ei bösselke more.” De Sjpiek pissig: “Ich höb van dich gein more neudig, die höb ich zelf… </p>