Over Cor Hospes
Biografie van een content maker en storyteller

Danger, heette mijn tijdschrift. Gemaakt van multomap 17-rings ringbandpapiertjes die ik met een draadje aan elkaar bond.

Elf jaar was ik.

Ik maakte de strip ‘Bip Bip’ met in de hoofdrol twee inktvissen. Schreef over boswachter Broer Konijn die over een bos vol allegorische dieren waakte. En ik vertelde over de fictieve Danger-redactie waarin onder meer het meisje zat op wie ik heimelijk verliefd was.

Ik maakte het tijdschrift omdat ik het zelf leuk vond. De enige en belangrijkste reden waarom je iets doet, volgens mij.
Eén lezer had ik, klasgenoot René. Die besloot ook een tijdschrift te maken, dus dat was leuk uitwisselen. De andere jongens uit mijn klas vonden het maar vreemd, jongens die tekenden en verhaaltjes maakten. De meisjes vonden het wel cool, maar lieten dat niet blijken. Let wel, we spreken Heerenveen 1974. De Volkswagen Golf en Van Oekel’s Discohoek beleven hun première. Abba wint het Eurovisie Songfestival met Waterloo, en Feyenoord tilt als eerste Nederlandse voetbalclub de UEFA Cup omhoog

In de vijfde klas, tegenwoordig beter bekend als groep zeven, bedacht ik mijn eerste toneelstuk. Waar het precies over ging, weet ik niet meer. Was vast iets met ridders en prinsessen. Klasgenootjes –special geselecteerd- deden precies wat ik van hen verlangde. Geloof dat ik zelf ook een grote rol had.

In Havo-3 had ik de Danger ingeruild voor De Koerier, één van de twee lokale huis-aan-huis bladen toen in Heerenveen.
Ik schreef vooral hockeyverslagen van het eerste team dat op dat moment in de op een na hoogste klasse van de Nederlandse competitie speelde. Af en toe deed ik ook andere onderwerpen.

En echt waar, ik beleefde in datzelfde jaar mijn debuut als dichter in de Viva. Dat was goed voor veel blikkende en blozende meisjes die zich in het gedicht meenden te herkennen.
Gek genoeg koos ik aan het eind van dat jaar voor wat heette een B-pakket. Omdat al mijn vriendjes dat deden, terwijl iedereen om mij heen kon aanvoelen dat Natuurkunde, Wiskunde en Scheikunde niet echt mijn ding waren. Bleek ook. Ik zakte voor mijn eindexamen, verwisselde Natuurkunde voor Geschiedenis, en zo lukte dat diploma een jaar later wel. Helaas werd ik opnieuw uitgeloot voor de School voor Journalistiek (SvJ).

De decaan van de school had gezegd: je hebt voor de SvJ in Utrecht het verkeerde pakket, dus kies voor die in Tilburg, waar ze meer hechten aan ervaring, en die had ik. Dat bleek helaas net andersom. In Utrecht prefereerden ze studenten met ervaring. Je mocht je niet voor beide SvJ’s inschrijven.

Op zo’n decaan kon je bouwen.

Hij woonde een huis verderop bij ons in de straat en ik verdenk hem nog altijd van een een-tweetje met mijn vader. Die wilde als Wiegeliaan absoluut niet dat ik een studie ging volgen bij zo’n rood bolwerk als de School voor Journalistiek. Zoals hij ook niet wilde dat ik naar de Toneelschool ging, terwijl de rector himself daarvoor een warm pleitbezorger was.

Kwam door mijn optredens in het schoolcabaret.
Tijdens voorstellingen deed ik te geregeld niet wat ik volgens tekst en script moest doen. Achteraf kreeg ik vaak de felicitaties van de regisseur, omdat ook hij die improvisaties leuk vond, maar de volgende keer niet weer doen, en ja, toen deed ik weer iets onverwachts anders. Een tikkie rebels, ja, dat was ik wel. Omdat het vaak anders en beter kan, vond ik. Anders hebben rebelse streken niet zoveel zin.

Ik zat ook in de filmclub waar we maandelijks het schooljournaal maakten. Eerder was ik redacteur van de schoolkrant, maar die besloten we op te heffen, omdat we niet mochten schrijven wat we zelf wilden.

Verhalen maken en op de planken staan. Dat deed ik het liefst op de lagere en middelbare school. En dat doe ik eigenlijk nog steeds.
Vertel dat vaak als mensen mij vragen waarom ik doe wat ik doe. ‘Kijk wat jezelf het liefste deed in de vijfde en zesde klas, groep zeven en acht. Dan ben je nog niet beïnvloed door ouders, vriendjes en anderen, en doe je wat je zelf het liefste doet.’

Ik bleef natuurlijk schrijven tijdens mijn studie Nederlands en Engels aan een lerarenopleiding. Was sportverslaggever voor een regionale krant. Als redacteur van ons ‘schoolkrantje’ kreeg ik het, vanwege mijn even vrolijke als kritische stukjes, geregeld aan de stok met de schoolleiding, terwijl het docentenkorps schuddebuikend van plezier diezelfde verhalen las, hoorde ik na mijn afstuderen, tenzij het verhaal over hem of haar zelf ging.

Tijdens mijn studie Nederlands aan de Universiteit Utrecht was ik redacteur van een literair tijdschrift.

Dat ik na afloop van mijn studie journalist werd, nee, vreemd was dat niet. Ik begon bij de Domroep, de stadsomroep van Utrecht. Via mijn stukjes voor het U-blad belandde ik bij OV-Magazine en Personeelbeleid, en nadien werd ik al snel vaste medewerker bij Algemeen Dagblad, HP/De Tijd, Avantgarde, MAN en tal van grote titels. Ook verkocht ik mijzelf als copywriter en schreef ik verhalen voor bedrijfsbladen en sponsored magazines, artikelen die je vandaag content noemt.

In 2003 was ik een tijdje te bewonderen op televisie.
Als boekenworm besprak ik voor V&D TV een stapeltje boeken, naast Annette Barlo en Wouter Nicolaas. Dat mocht ik nog eens doen naast Myrna Goossens voor Aperitivo. Er lonkte zelfs heel even een televisiecarrière in Aalsmeer, maar dat ging net niet door. Ik ontbeerde de juiste ellenbogen.

Voor een van de grootste pr-bureaus ter wereld was ik vaste mediatrainer.
Senior managers, directeuren en woordvoerders van grote corporates leren hoe ze makkelijker hun mondje konden roeren voor een persmicrofoon.

Maar ik was toch vooral schrijver. Features, reportages, copy, achtergrond- en trendverhalen, interviews. Als food & travel journalist reisde ik over de hele wereld. Spanje, Suriname, Italië, Maleisië, Amerika, Puerto Rico, Zuid-Afrika, Australië: het is een bescheiden graai uit de landen waar ik als journalist ben geweest.

Een deel van die ervaringen verzamelde ik in 2008 in ‘Reismenu, verhalen in gerechten’. Dat ‘eerste kook-, lees-, en reisboek van ons land’ prijkte in tal van kookboeken Top 10’s van dat jaar.
In 2007 kwam dat verzoek van een uitgever, die ooit redacteur was van Management Team, een tijdschrift waarvoor ik jarenlang verhalen had gemaakt. Of ik een boek wilde schrijven over guerrillamarketing. Hij kwam met een stapeltje boeken en of ik die houtje touwtje tot een eigen geheel wilde kruiden, zoals veel managementboeken aan elkaar worden geregen.

Ik besloot tot een andere aanpak. Dat resulteerde in een bestseller, een nominatie als marketingboek van het jaar en nadien nog enkele marketingboeken waaronder opnieuw enkele bestsellers.
In de journalistiek kon ik steeds slechter mijn ei kwijt. Uitgevers stonden stil. Hoofdredacteuren bleven nietjes-denken en haalden hun schouders op voor internet en alle technologische ontwikkelingen die ervoor zorgden dat bedrijven zelf uitgever konden worden.

Had Adam Curry dat al niet bij zijn afscheid als presentator van het Veronica-televisieprogramma Countdown gezegd? Hij ging naar MTV in Amerika en daar was net iets nieuws, en dat heette internet. En dankzij dat internet kon straks iedereen zijn eigen zender beginnen.

Daarbij wil en kan ik ook jouw bedrijf met al mijn ervaring helpen. Door verhalen voor je te maken die het waard zijn om te delen. Door je te leren hoe je dat zelf kunt doen. Door je te leren denken in audience first.

Hoe kun jij het leven van je publiek veraangenamen. Waar lig dat ’s nachts wakker van. Wat zijn hun problemen en hoe kun je die oplossen.

Help. Inspireer, informeer en leer, en doe dat vooral op een merkeigen en entertaining manier.
Niet met one-offs of me too verhalen, noch met campagnes, maar met formats en rubrieken.

---

Bron: http://www.corhospes.nl/over-cor-hospes/