Over Ria Lazoe
Jeugd:
Ik ben geboren in Almelo, op een zonnige dag in februari 1945. Het was vlak voordat de Canadezen Almelo bevrijdden van de Duitse bezetting.
Mijn zeven jaar oudere broer vond de komst van een zusje maar matig. Hij had liever een jonge hond gehad… Twee jaar later kwam er nog een broertje.
Na de lagere school ging ik een jaar naar de Mulo, daarna naar het Christelijk Lyceum in Almelo. Toen al hield ik van lange opstellen schrijven. Jij ook?
Een kantoorbaan leek mijn ouders wel iets voor mij. Dus ik kwam terecht achter de schrijfmachine op de rechtbank in Almelo. In dat jaar schreef ik kinderverhaaltjes voor een personeelsblad van Ten Cate, een grote textielfabriek. Ook de tekeningen maakte ik erbij. En ik won een platenspeler bij een verhalenwedstrijd. Mijn eerste grammofoonplaatje was ‘Ramona’ van de Blue Diamonds. Ooit van gehoord? Grijsgedraaid is dat plaatje!

Werk:
Kantoorwerk was leuk, maar ik wilde meer. Ik volgde de opleiding aan de pabo, die toen nog kweekschool heette. In 1966 slaagde ik als onderwijzeres. Ik heb in veel plaatsen voor de klas gestaan.

Zo’n 20 jaar was ik juf in Rectum-Ypelo, een plattelandsschooltje, waar drie groepen samen in één lokaal zitten. Dat schooltje en die landelijk omgeving vormden het decor voor mijn eerste kinderboek ‘Vlammend Rood’.

Van 2000- 2005 heb ik gewerkt als NT2-docent in Almelo. Dat betekent dat je taalles geeft aan volwassen allochtonen.

Familie:
In 1968 trouwde ik met Johan Gierveld. We kregen drie zoons, Gerard, Martijn en Alwin, die nu zelf getrouwd zijn met respectievelijk Yvonne, Lisenka en Saskia.
Vijf kleinkinderen hebben we: Rozan en Hugo; Stenn en Fender, en op 12 mei 2011 werd de kleine Wieke Marie geboren.
Op 3 december 2011 is mijn man Johan totaal onverwacht overleden. Hij heeft me altijd enorm gestimuleerd om toch vooral door te gaan met schrijven en hij was positief kritisch.
Even aanvullen: het is nu januari 2014 en ondertussen zijn er twee kleindochters bijgekomen: Mare Hannah en Jade Elisa. Ik ben heel gelukkig met dit prachtstelletje kleinkinderen. Jammer dat Johan niet meer van hen kan genieten. Dan moet ik dat maar dubbel doen. Toch?

Thuis:
Het werken zit erop. Johan (die leraar was op een meao-school) en ik genoten van onze vrije tijd. We hebben heel wat mooie reizen gemaakt. Johan vermaakte zich ook prima met het opvoeden en africhten van onze drie Duitse herders. Soms was hij extra druk met een nestje puppy’s.

Ik verveel me ook nooit: het schrijven is natuurlijk een geweldige hobby. Bijna net zo leuk als oma-zijn. Verder beleefde ik plezier aan boetseren. En als vrijwilligster heb ik o.a. een tijd geholpen bij het paardrijden van gehandicapten op manege Mölnbelt in Wierden. Dat is alweer een paar jaar geleden, maar ach, die foto met Marcel op Claus is zo leuk...

Het schrijven:
Bijna mijn leven lang heb ik kleine dingen geschreven: opstellen, verhaaltjes, gedichten. Plus een massa poëziealbumversjes, voor bijna ieder schoolkind een eigen versje.
In Almelo was ik jarenlang bij een groepje ‘Vrienden van het schrijven’. We beoordeelden elkaars werk.
Bij de Poëzienacht van het Oosten in 1985 stond ik op het podium om uit handen van de burgemeester de ‘Prijs van de Stad Almelo’ in ontvangst te nemen voor een gedicht.
In die tijd stond er regelmatig een gedicht van mij tussen die van andere lezers in de krant Tubantia. Die gedichten zijn terug te vinden in drie bundels die de krant uitgaf.
Voor mijn familie en vrienden heb ik mijn gedichten gebundeld. Het boekje heet Zand en Gras. De laatste exemplaren zijn niet te koop.
Ook kwam er een kort verhaal in Verhalen uit het Oosten, van uitgeverij Michon in Bussum (1986). Het verhaal heette De Steen. Een groepje filmhobbyisten uit Apeldoorn heeft er een filmpje van elf minuten van gemaakt. Gaaf hoor!

---

Bron: www.rialazoe.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=6