Biografie
Marieke Van Meijeren
Over Marieke Van Meijeren
Een creatieve, zoekende geest. Iemand die (te)veel nadenkt over de ‘grote dingen des levens.’ Zo zou ik mezelf kunnen omschrijven. Mijn hoeveelheid zwarte gal (“melancholos”) compenseer ik door mijn voorliefde voor de zon, de bloemen, de natuur.
‘De denker’ (beeld van Rodin) zit in mijn hoofd en in mijn lijf. Soms maakt dat denken me blij, soms neerslachtig. Hoe meer ik mezelf leer kennen, hoe beter ik weet dat ik mijn geest moet voeden. Zonder eten word ik ziek, zonder input ga ik dood.
Die voeding bestaat voor mij uit kunst, literatuur en de wereld om me heen. Ik bezoek tentoonstellingen, lees de nieuwste romans en kom graag op Schiermonnikoog.
In 2007 studeerde ik af als kunsthistoricus (Universiteit Utrecht). Daarna volgde ik de opleiding ‘Journalistiek voor academici’ (Hogeschool van Utrecht) om me verder te verdiepen in de wereld van het schrijven. Een tijdje schreef ik recensies van tentoonstellingen en kunstboeken. Tot het moment dat ik naar Congo vertrok.
Van 2011 tot medio 2013 woonde ik in Goma, in Oost-Congo. In deze periode schreef ik ‘De blauwe teil’ voor de kerstverhalenbundel (uitgeverij Mozaïek, 2013). Mijn debuutroman ‘Vleugelslag’ (Mozaïek, 2014) gaat over de zeventienjarige Sara die in Goma, haar nieuwe woonplaats, haar geheim verborgen probeert te houden.
Drie maanden na onze terugkeer naar Nederland beviel ik van een prachtzoon. De geboorte van het moederschap viel samen met het proces van repatriëren – zoals dat met een mooi woord heet. Middels therapie verwerkte ik de langdurige stress en onveiligheid, waaronder een evacuatie (omdat onze woonplaats door rebellen werd ingenomen).
In 2015 schreef ik ‘Vijf letters maar’ voor de kerstverhalenbundel (Mozaïek). Het was in deze periode dat ik mijn schrijven verdieping wilde geven. In Utrecht volgde ik een schrijfcursus van Lex Jansen (uitgeverij Magonia) met een masterclass van Arthur Japin.
Binnenkort wordt mijn tweede roman Een hemel zonder schroeven uitgegeven. Een boek over vreemdelingschap, over dans, over troost. Vanuit een verre toekomst kijkt Maria (82) terug op haar bewogen leven. De publicatie staat voor april 2017 gepland.
‘Het juiste woord, de precisie van de formulering, ook als die formulering het loodzware onbehagen met het leven wil doorgronden en verbeelden, verschaft de schrijver die ‘heimelijke zorgeloosheid’, het geluksgevoel. (…) Over dat geluk zou ik graag een boek willen lezen. Over de keerzijde van de zelfkwelling, het afbeulen, de frustraties, de zelfgezochte eenzaamheid, de kop- en geldzorgen: over het geluk van de kunst. Het is namelijk niet zomaar een geluk. Het is een groot en onvergetelijk geluk. (Joost Zwagerman, ‘Kennis is geluk’).
Soms voel ik dat geluk, die zorgeloosheid – zoekend naar woorden om mijn Maria te laten leven, of juist haar te laten verzwelgen in zeewater.
Bron: mariekevanmeijeren.nl/over-marieke/biografie
Een creatieve, zoekende geest. Iemand die (te)veel nadenkt over de ‘grote dingen des levens.’ Zo zou ik mezelf kunnen omschrijven. Mijn hoeveelheid zwarte gal (“melancholos”) compenseer ik door mijn voorliefde voor de zon, de bloemen, de natuur.
‘De denker’ (beeld van Rodin) zit in mijn hoofd en in mijn lijf. Soms maakt dat denken me blij, soms neerslachtig. Hoe meer ik mezelf leer kennen, hoe beter ik weet dat ik mijn geest moet voeden. Zonder eten word ik ziek, zonder input ga ik dood.
Die voeding bestaat voor mij uit kunst, literatuur en de wereld om me heen. Ik bezoek tentoonstellingen, lees de nieuwste romans en kom graag op Schiermonnikoog.
In 2007 studeerde ik af als kunsthistoricus (Universiteit Utrecht). Daarna volgde ik de opleiding ‘Journalistiek voor academici’ (Hogeschool van Utrecht) om me verder te verdiepen in de wereld van het schrijven. Een tijdje schreef ik recensies van tentoonstellingen en kunstboeken. Tot het moment dat ik naar Congo vertrok.
Van 2011 tot medio 2013 woonde ik in Goma, in Oost-Congo. In deze periode schreef ik ‘De blauwe teil’ voor de kerstverhalenbundel (uitgeverij Mozaïek, 2013). Mijn debuutroman ‘Vleugelslag’ (Mozaïek, 2014) gaat over de zeventienjarige Sara die in Goma, haar nieuwe woonplaats, haar geheim verborgen probeert te houden.
Drie maanden na onze terugkeer naar Nederland beviel ik van een prachtzoon. De geboorte van het moederschap viel samen met het proces van repatriëren – zoals dat met een mooi woord heet. Middels therapie verwerkte ik de langdurige stress en onveiligheid, waaronder een evacuatie (omdat onze woonplaats door rebellen werd ingenomen).
In 2015 schreef ik ‘Vijf letters maar’ voor de kerstverhalenbundel (Mozaïek). Het was in deze periode dat ik mijn schrijven verdieping wilde geven. In Utrecht volgde ik een schrijfcursus van Lex Jansen (uitgeverij Magonia) met een masterclass van Arthur Japin.
Binnenkort wordt mijn tweede roman Een hemel zonder schroeven uitgegeven. Een boek over vreemdelingschap, over dans, over troost. Vanuit een verre toekomst kijkt Maria (82) terug op haar bewogen leven. De publicatie staat voor april 2017 gepland.
‘Het juiste woord, de precisie van de formulering, ook als die formulering het loodzware onbehagen met het leven wil doorgronden en verbeelden, verschaft de schrijver die ‘heimelijke zorgeloosheid’, het geluksgevoel. (…) Over dat geluk zou ik graag een boek willen lezen. Over de keerzijde van de zelfkwelling, het afbeulen, de frustraties, de zelfgezochte eenzaamheid, de kop- en geldzorgen: over het geluk van de kunst. Het is namelijk niet zomaar een geluk. Het is een groot en onvergetelijk geluk. (Joost Zwagerman, ‘Kennis is geluk’).
Soms voel ik dat geluk, die zorgeloosheid – zoekend naar woorden om mijn Maria te laten leven, of juist haar te laten verzwelgen in zeewater.
Bron: mariekevanmeijeren.nl/over-marieke/biografie
Marieke Van Meijeren heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.
