Biografie
Hannemieke Stamperius
Over Hannemieke Stamperius
Hannemieke Stamperius – literaire pseudoniemen Hannes Meinkema en (voor haar literaire detectives) Justa Abbing – werd op 12 september 1943 geboren als Johanna Maria Jelles Stamperius, roepnaam Hannemieke, in Tiel, waar haar moeder ondergedoken was, als dochter van ouders die in het verzet zaten en derhalve niet konden trouwen. Omdat het in de jaren vijftig van de vorige eeuw een schande was als een kind uit een familie een andere achternaam had, heeft ze tijdelijk de naam van haar stiefvader, Nelemans, gedragen. Na het gymnasium haalde ze cum laude in Utrecht haar doctoraal Nederlands en daarna idem Algemene Literatuurwetenschap, en in 1977 promoveerde ze als literatuurtheoretica cum laude op een later bekroond proefschrift op het gebied van de poëzietheorie, met de titel Marsmans ‘Verzen’: toetsing van een ergocentrisch interpretatiemodel. Van 1968 tot 1979 was ze getrouwd met E.B.S.Postma. (Zo kon het gebeuren, dat een paar boeken verschenen onder de naam Postma-Nelemans.)
In 1974 verscheen onder het pseudoniem Hannes Meinkema (min of meer een anagram van ‘Hannemieke’) haar literaire debuut De maaneter en met haar tweede roman en derde boek En dan is er koffie uit 1976 was haar naam gevestigd.Nog steeds is dit hèt boek over de tijdgeest van de roemruchte jaren zeventig. Het vrije hippieleven met zijn drugs en driehoeksverhoudingen, generatiekloven, burgerlijkheid en antiburgerlijkheid, vrouwenonderdrukking – het staat er allemaal in.
Vrouwen
In 1978 richtte ze Chrysallis op, halfjaarlijks tijdschrift voor literatuur en kunst, waarin vrouwen voorrang hadden. Het bleef, met medewerking van Liesbeth Brandt Corstius, Hanneke van Buuren, Ethel Portnoy en Esselien ‘t Hart, bestaan tot 1981.
Na twee boeken op het gebied van de literatuurtheorie, specialiseerde ze zich in vrouwen en literatuur (Vrouwen en literatuur, Synthese), en schreef daarover in boekrecensies voor NRC-Handelsblad, en in vele artikelen voor vaktijdschriften en tijdschriften als Opzij en De Tijd, waarbij ze aandacht opeiste voor vergeten vrouwen uit de nederlandse literatuur, thematische verschillen tussen werk van mannen en van vrouwen onderzocht, en stilstond bij verschillen in de leeservaring tussen vrouwen en mannen. Hiervoor werd zij in kringen van literaire vrouwenstudies ‘moeder van het vak’ gedoopt.
Naast haar eigen literaire werk heeft ze een twintigtal bloemlezingen samengesteld met verhalen van en over vrouwen. Ook heeft ze nieuwe edities gemaakt van werk van een aantal Nederlandse en buitenlandse vrouwelijke auteurs als Betje Wolff en Aagje Deken, Geertruida Bosboom-Toussaint, Rose Macauley, Elizabeth Taylor, en Vita Sackville West.
Thematiek
Belangrijke, vaak terugkerende thema’s in Meinkema’s werk zijn familierelaties (de moeder-dochterrelatie in het bijzonder en van beide kanten bezien), vriendschap, relatieproblemen, onrecht en de pijn die mensen elkaar doen, en de laatste jaren verzoening, vergiffenis, geluk, en fysieke pijn. Vaak was zij de eerste die een bepaald thema in onze literatuur ter sprake bracht, zoals vriendschap tussen vrouwen in De driehoekige reis. Ook stelde ze ook een bundel teksten over de Wadden samen en een bloemlezing met proza en poëzie uit de Nederlandse literatuur over God. Onder haar eigen naam schreef ze een drietal kinderboeken. Ook doceerde ze literatuur, tekstschrijven en creatief schrijven.
Nadat ze een proefproces tegen de adoptiewet had aangespannen en gewonnen, was Stamperius de eerste alleenstaande ouder van Nederland die een kind mocht adopteren (zie Moeders kindje. Over het verlangen).
In 1997 verscheen onder de naam Justa Abbing haar eerste misdaadroman. In de Justa Abbing-boeken is de hoofdrol weggelegd voor de schrijfster Justa van Randwijck, die publiceert onder het pseudoniem… Justa Abbing. Het eerste, Schoonheid schoonheid, werd meteen genomineerd voor de Gouden Strop. In 2004 is het vierde deel verschenen, Man en vader, en gezien de populariteit die het spannende boek de laatste jaren in Nederland geniet, kan Hannemieke Stamperius onder dit alias, naast dat van Meinkema uiteraard, nog wel even voort. De laatste jaren interesseert Stamperius zich meer en meer voor theologie en filosofie. Ook over dit onderwerp schreef zij artikelen in vaktijdschriften; ze stelde de bundel God verzameld samen met proza en poëzie over God in de nederlandse literatuur, en schreef een reeks columns die op de website van de Ikon zijn verschenen, en later, in iets andere vorm, als Kleine theologie voor leken en ongelovigen in 2005 bij Ten Have verscheen. De nieuwste roman van Stamperius De heiligwording van Berthe Ploos verscheen in 2007. In 2012 verscheen een boek over hoe God werd gezien door de Verlichtingsfilosofen, dat ook op de site van de IKON verscheen, en werd genomineerd als één van de beste tien theologische boeken van 2011.
Op dit moment werkt Stamperius aan een roman en een filosofisch boek over pijn.
Reputatie
Dankzij vele zich tegen het feminisme afzettende critici – sommigen hebben zich daarover later verontschuldigd – heeft het lang geduurd voordat haar literaire kwaliteiten algemeen erkenning kregen. Haar boeken beleefden echter herdruk na herdruk en van En dan is er koffie alleen al werden meer dan 100.000 exemplaren verkocht.
In 1989 kreeg ze de Annie Romein-Verschoorprijs voor haar artikelen en boeken ‘die de ontwikkelingen binnen de vrouwenbeweging vaak tot steun zijn geweest en die ontelbare individuele vrouwen herkenning en stof tot nadenken hebben geboden’. Het juryrapport schrijft onder meer: `Vrijwel altijd beschrijft Meinkema de ervaringen van haar personages vanuit hun eigen optiek; mede daardoor schrijft ze proza dat emotioneel sterk geladen is en tot identificatie dwingt. Deze emotionele complexiteit is een wezenskenmerk van Meinkema’s oeuvre. Haar werk laat zich op verschillende niveau’s lezen. Doordat zij niet nodeloos met haar techniek koketteert, zijn haar verhalen en romans toegankelijk voor iedereen, terwijl ze voor de ervaren lezer onder de oppervlakte dikwijls complexe verrassingen bevatten.’ Ze kreeg de Annie Romein-Verschoor Prijs voor haar artikelen en boeken die volgens het juryrapport ‘de ontwikkelingen binnen de vrouwenbeweging vaak tot steun zijn geweest en die ontelbare individuele vrouwen herkenning en stof tot nadenken hebben geboden’, en: ‘Wie het Nederlandse boekenaanbod van de laatste jaren bekijkt, kan niet anders dan concluderen dat Hannes Meinkema daarmee voor andere auteurs de weg heeft vrijgemaakt om dezelfde thema’s te behandelen.´
In 2000 werd haar vanwege haar verdiensten voor de nederlandse literatuur een eregeld toegekend door het Fonds voor de Letteren, vanwege het feit dat ‘zij in haar werk literaire verbeelding vond voor thema’s en onderwerpen die op dat moment in onze letteren nog nauwelijks aan bod kwamen’, en ‘door haar werk het pad effende voor enkele generaties schrijfsters.’
Bron: http://stamperius.com/biografie/
Hannemieke Stamperius – literaire pseudoniemen Hannes Meinkema en (voor haar literaire detectives) Justa Abbing – werd op 12 september 1943 geboren als Johanna Maria Jelles Stamperius, roepnaam Hannemieke, in Tiel, waar haar moeder ondergedoken was, als dochter van ouders die in het verzet zaten en derhalve niet konden trouwen. Omdat het in de jaren vijftig van de vorige eeuw een schande was als een kind uit een familie een andere achternaam had, heeft ze tijdelijk de naam van haar stiefvader, Nelemans, gedragen. Na het gymnasium haalde ze cum laude in Utrecht haar doctoraal Nederlands en daarna idem Algemene Literatuurwetenschap, en in 1977 promoveerde ze als literatuurtheoretica cum laude op een later bekroond proefschrift op het gebied van de poëzietheorie, met de titel Marsmans ‘Verzen’: toetsing van een ergocentrisch interpretatiemodel. Van 1968 tot 1979 was ze getrouwd met E.B.S.Postma. (Zo kon het gebeuren, dat een paar boeken verschenen onder de naam Postma-Nelemans.)
In 1974 verscheen onder het pseudoniem Hannes Meinkema (min of meer een anagram van ‘Hannemieke’) haar literaire debuut De maaneter en met haar tweede roman en derde boek En dan is er koffie uit 1976 was haar naam gevestigd.Nog steeds is dit hèt boek over de tijdgeest van de roemruchte jaren zeventig. Het vrije hippieleven met zijn drugs en driehoeksverhoudingen, generatiekloven, burgerlijkheid en antiburgerlijkheid, vrouwenonderdrukking – het staat er allemaal in.
Vrouwen
In 1978 richtte ze Chrysallis op, halfjaarlijks tijdschrift voor literatuur en kunst, waarin vrouwen voorrang hadden. Het bleef, met medewerking van Liesbeth Brandt Corstius, Hanneke van Buuren, Ethel Portnoy en Esselien ‘t Hart, bestaan tot 1981.
Na twee boeken op het gebied van de literatuurtheorie, specialiseerde ze zich in vrouwen en literatuur (Vrouwen en literatuur, Synthese), en schreef daarover in boekrecensies voor NRC-Handelsblad, en in vele artikelen voor vaktijdschriften en tijdschriften als Opzij en De Tijd, waarbij ze aandacht opeiste voor vergeten vrouwen uit de nederlandse literatuur, thematische verschillen tussen werk van mannen en van vrouwen onderzocht, en stilstond bij verschillen in de leeservaring tussen vrouwen en mannen. Hiervoor werd zij in kringen van literaire vrouwenstudies ‘moeder van het vak’ gedoopt.
Naast haar eigen literaire werk heeft ze een twintigtal bloemlezingen samengesteld met verhalen van en over vrouwen. Ook heeft ze nieuwe edities gemaakt van werk van een aantal Nederlandse en buitenlandse vrouwelijke auteurs als Betje Wolff en Aagje Deken, Geertruida Bosboom-Toussaint, Rose Macauley, Elizabeth Taylor, en Vita Sackville West.
Thematiek
Belangrijke, vaak terugkerende thema’s in Meinkema’s werk zijn familierelaties (de moeder-dochterrelatie in het bijzonder en van beide kanten bezien), vriendschap, relatieproblemen, onrecht en de pijn die mensen elkaar doen, en de laatste jaren verzoening, vergiffenis, geluk, en fysieke pijn. Vaak was zij de eerste die een bepaald thema in onze literatuur ter sprake bracht, zoals vriendschap tussen vrouwen in De driehoekige reis. Ook stelde ze ook een bundel teksten over de Wadden samen en een bloemlezing met proza en poëzie uit de Nederlandse literatuur over God. Onder haar eigen naam schreef ze een drietal kinderboeken. Ook doceerde ze literatuur, tekstschrijven en creatief schrijven.
Nadat ze een proefproces tegen de adoptiewet had aangespannen en gewonnen, was Stamperius de eerste alleenstaande ouder van Nederland die een kind mocht adopteren (zie Moeders kindje. Over het verlangen).
In 1997 verscheen onder de naam Justa Abbing haar eerste misdaadroman. In de Justa Abbing-boeken is de hoofdrol weggelegd voor de schrijfster Justa van Randwijck, die publiceert onder het pseudoniem… Justa Abbing. Het eerste, Schoonheid schoonheid, werd meteen genomineerd voor de Gouden Strop. In 2004 is het vierde deel verschenen, Man en vader, en gezien de populariteit die het spannende boek de laatste jaren in Nederland geniet, kan Hannemieke Stamperius onder dit alias, naast dat van Meinkema uiteraard, nog wel even voort. De laatste jaren interesseert Stamperius zich meer en meer voor theologie en filosofie. Ook over dit onderwerp schreef zij artikelen in vaktijdschriften; ze stelde de bundel God verzameld samen met proza en poëzie over God in de nederlandse literatuur, en schreef een reeks columns die op de website van de Ikon zijn verschenen, en later, in iets andere vorm, als Kleine theologie voor leken en ongelovigen in 2005 bij Ten Have verscheen. De nieuwste roman van Stamperius De heiligwording van Berthe Ploos verscheen in 2007. In 2012 verscheen een boek over hoe God werd gezien door de Verlichtingsfilosofen, dat ook op de site van de IKON verscheen, en werd genomineerd als één van de beste tien theologische boeken van 2011.
Op dit moment werkt Stamperius aan een roman en een filosofisch boek over pijn.
Reputatie
Dankzij vele zich tegen het feminisme afzettende critici – sommigen hebben zich daarover later verontschuldigd – heeft het lang geduurd voordat haar literaire kwaliteiten algemeen erkenning kregen. Haar boeken beleefden echter herdruk na herdruk en van En dan is er koffie alleen al werden meer dan 100.000 exemplaren verkocht.
In 1989 kreeg ze de Annie Romein-Verschoorprijs voor haar artikelen en boeken ‘die de ontwikkelingen binnen de vrouwenbeweging vaak tot steun zijn geweest en die ontelbare individuele vrouwen herkenning en stof tot nadenken hebben geboden’. Het juryrapport schrijft onder meer: `Vrijwel altijd beschrijft Meinkema de ervaringen van haar personages vanuit hun eigen optiek; mede daardoor schrijft ze proza dat emotioneel sterk geladen is en tot identificatie dwingt. Deze emotionele complexiteit is een wezenskenmerk van Meinkema’s oeuvre. Haar werk laat zich op verschillende niveau’s lezen. Doordat zij niet nodeloos met haar techniek koketteert, zijn haar verhalen en romans toegankelijk voor iedereen, terwijl ze voor de ervaren lezer onder de oppervlakte dikwijls complexe verrassingen bevatten.’ Ze kreeg de Annie Romein-Verschoor Prijs voor haar artikelen en boeken die volgens het juryrapport ‘de ontwikkelingen binnen de vrouwenbeweging vaak tot steun zijn geweest en die ontelbare individuele vrouwen herkenning en stof tot nadenken hebben geboden’, en: ‘Wie het Nederlandse boekenaanbod van de laatste jaren bekijkt, kan niet anders dan concluderen dat Hannes Meinkema daarmee voor andere auteurs de weg heeft vrijgemaakt om dezelfde thema’s te behandelen.´
In 2000 werd haar vanwege haar verdiensten voor de nederlandse literatuur een eregeld toegekend door het Fonds voor de Letteren, vanwege het feit dat ‘zij in haar werk literaire verbeelding vond voor thema’s en onderwerpen die op dat moment in onze letteren nog nauwelijks aan bod kwamen’, en ‘door haar werk het pad effende voor enkele generaties schrijfsters.’
Bron: http://stamperius.com/biografie/
Hannemieke Stamperius heeft een Wikipedia pagina! Klik hier om naar Wikipedia te gaan.
Hannemieke Stamperius - Wikipedia
Hannemieke Stamperius - Wikipedia
Hannemieke Stamperius heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.
