Biografie
Els Van Wageningen
Over Els Van Wageningen
Mijn wieg stond in Dirksland, alwaar ik op 23 januari 1967 in kwam te liggen. Mijn ouders hielden beiden veel van lezen en één van mijn jongste herinneringen is dat ik met mijn vader naar de bibliotheek ging om ‘boeken te ruilen,' zoals hij dat zelf zei. De liefde voor boeken en lezen heb ik dus al van kinds af meegekregen. Ik herinner mij de zondagmiddagen als mijn ouders en ik al theedrinkend aan het lezen waren en we elkaar voorlazen uit onze lievelingsgedeelten. De liefde voor boeken en lezen heb ik ook geprobeerd aan mijn kinderen over te brengen. Nog steeds vinden ze het fijn om voorgelezen te worden wat gezien hun leeftijd heel bijzonder is. Geen wonder dat het onderdeel Taal op school één van mijn lievelingsvakken was en dan vooral het schrijven van opstellen. Tijdens de middelbare school had ik een leuk handeltje ontdekt: voor een rol drop konden mijn klasgenoten bij mij een idee voor een opstel krijgen, compleet met begin, een plot en het einde.
Ik droomde dat ik schrijfster zou worden, er mijn beroep van kon maken en dat iedereen mijn boeken mooi zou vinden. In de derde klas van het voortgezet onderwijs uitte ik deze wens aan mijn decaan. Zij gaf mij als advies mee om naast het schrijven ook een echt beroep te kiezen. Dan kon ik in ieder geval in mijn eigen levensonderhoud voorzien. ‘Als je het schrijven inderdaad in je vingers hebt, komt dat vroeg of laat naar boven.' Deze uitspraak ben ik nooit vergeten. Ik besloot een opleiding voor secretariaatsmedewerker te volgen. Daarnaast een opleiding voor secretaresse en ten slotte heb ik mij gespecialiseerd tot juridisch secretaresse. Dit alles in de avonduren terwijl ik overdag werkte. Ik trouwde en kreeg twee kinderen. Het schrijven raakte een beetje op de achtergrond, hoewel ik bij de lokale omroep van Goedereede, aardig mijn ei kwijt kon. Daar had ik een eigen boekenprogramma en dat heb ik met veel liefde en plezier gemaakt. Na meer dan 15 jaar bij de lokale omroep te hebben doorgebracht vond ik het tijd worden voor verandering. Ook de gezinssituatie liet mij niet toe om nog langer met de lokale omroep door te gaan. Er waren tijden dat ik geen pen in mijn hand kon houden en alles zat op slot. Na een zware burn-out ben ik in 2004 opgenomen geweest in een herstellingsoord. Daar leerde ik een jonge vrouw kennen en door haar ben ik weer gedichten gaan schrijven. Een aantal jaar later sprong ook mijn verhalenader open en dankzij een enorme stoot in mijn rug heb ik mijn eerste roman ‘Gouderts van geluk' geschreven wat in 2009 is verschenen. Vaak heb ik aan de woorden van mijn decaan teruggedacht, helaas is zij overleden en heeft zij dit alles niet mee mogen maken. Een tijdje geleden hadden mijn jongste zoon en ik over het uitkomen van dromen en ik vertelde van mijn droom om een goede schrijver te worden. Hij keek mij nadenkend aan en zei toen: ‘Mam, je droom is werkelijkheid geworden.
'Naast het schrijven wat een eerste levensbehoefte is, mag ik graag een boek lezen. Mijn favoriete schrijvers zijn: Barbara Taylor Bradford, Maeve Binchy, Tatiana de Rosnay en John Katzenbach. Als de tijd het toelaat mag ik ook graag borduren. Ik ben een echt buitenmens en ben ook veel in de tuin te vinden om met mijn handen in de Dirkslandse aarde te wroeten. En dan nog een aantal vormen van denksport zoals het maken van doorlopers, logigrammen en cryptogrammen.
Bron: http://www.elsvanwageningen.nl/biografie-els-van-wageningen
Mijn wieg stond in Dirksland, alwaar ik op 23 januari 1967 in kwam te liggen. Mijn ouders hielden beiden veel van lezen en één van mijn jongste herinneringen is dat ik met mijn vader naar de bibliotheek ging om ‘boeken te ruilen,' zoals hij dat zelf zei. De liefde voor boeken en lezen heb ik dus al van kinds af meegekregen. Ik herinner mij de zondagmiddagen als mijn ouders en ik al theedrinkend aan het lezen waren en we elkaar voorlazen uit onze lievelingsgedeelten. De liefde voor boeken en lezen heb ik ook geprobeerd aan mijn kinderen over te brengen. Nog steeds vinden ze het fijn om voorgelezen te worden wat gezien hun leeftijd heel bijzonder is. Geen wonder dat het onderdeel Taal op school één van mijn lievelingsvakken was en dan vooral het schrijven van opstellen. Tijdens de middelbare school had ik een leuk handeltje ontdekt: voor een rol drop konden mijn klasgenoten bij mij een idee voor een opstel krijgen, compleet met begin, een plot en het einde.
Ik droomde dat ik schrijfster zou worden, er mijn beroep van kon maken en dat iedereen mijn boeken mooi zou vinden. In de derde klas van het voortgezet onderwijs uitte ik deze wens aan mijn decaan. Zij gaf mij als advies mee om naast het schrijven ook een echt beroep te kiezen. Dan kon ik in ieder geval in mijn eigen levensonderhoud voorzien. ‘Als je het schrijven inderdaad in je vingers hebt, komt dat vroeg of laat naar boven.' Deze uitspraak ben ik nooit vergeten. Ik besloot een opleiding voor secretariaatsmedewerker te volgen. Daarnaast een opleiding voor secretaresse en ten slotte heb ik mij gespecialiseerd tot juridisch secretaresse. Dit alles in de avonduren terwijl ik overdag werkte. Ik trouwde en kreeg twee kinderen. Het schrijven raakte een beetje op de achtergrond, hoewel ik bij de lokale omroep van Goedereede, aardig mijn ei kwijt kon. Daar had ik een eigen boekenprogramma en dat heb ik met veel liefde en plezier gemaakt. Na meer dan 15 jaar bij de lokale omroep te hebben doorgebracht vond ik het tijd worden voor verandering. Ook de gezinssituatie liet mij niet toe om nog langer met de lokale omroep door te gaan. Er waren tijden dat ik geen pen in mijn hand kon houden en alles zat op slot. Na een zware burn-out ben ik in 2004 opgenomen geweest in een herstellingsoord. Daar leerde ik een jonge vrouw kennen en door haar ben ik weer gedichten gaan schrijven. Een aantal jaar later sprong ook mijn verhalenader open en dankzij een enorme stoot in mijn rug heb ik mijn eerste roman ‘Gouderts van geluk' geschreven wat in 2009 is verschenen. Vaak heb ik aan de woorden van mijn decaan teruggedacht, helaas is zij overleden en heeft zij dit alles niet mee mogen maken. Een tijdje geleden hadden mijn jongste zoon en ik over het uitkomen van dromen en ik vertelde van mijn droom om een goede schrijver te worden. Hij keek mij nadenkend aan en zei toen: ‘Mam, je droom is werkelijkheid geworden.
'Naast het schrijven wat een eerste levensbehoefte is, mag ik graag een boek lezen. Mijn favoriete schrijvers zijn: Barbara Taylor Bradford, Maeve Binchy, Tatiana de Rosnay en John Katzenbach. Als de tijd het toelaat mag ik ook graag borduren. Ik ben een echt buitenmens en ben ook veel in de tuin te vinden om met mijn handen in de Dirkslandse aarde te wroeten. En dan nog een aantal vormen van denksport zoals het maken van doorlopers, logigrammen en cryptogrammen.
Bron: http://www.elsvanwageningen.nl/biografie-els-van-wageningen
Els Van Wageningen heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.
