Rosanes Berrett - Een Bril Dragen Ja Of Nee

ISBN
   

Soort boek
Hardcover

<p>Als dokter ben ik nauw betrokken geweest bij het tot stand komen van de technieken om het gezichtsvermogen te verbeteren, zoals deze u dit boek worden beschreven. Daarom was ik ook bereid em im 't kort iets te zeggen over de belangrijkste aspecten van dit boek.</p> <p>Tegenwoordig horen we veel over stress. Bij stress leven we onder veel te hoge lichamelijke en geestelijke spanning. Stress is dan ook vaak de oorzaak van veel voorkomende kwalen. Zoals een zweer aan de twaalfvingerige darm, hoge bloeddruk, allergie of overspannenheid. Er bestaat een nauwe relatie tussen onze geestelijke en hehamelijke gesteldheid. Als we eens goed nadenken over wat onze ogen in deze tijd te verwerken krijgen, dan valt het op hoe goed onze ogen zich kunnen aanpassen. Toch zien we na een vermoeiende dag minder scherp dan ?s morgens als we goed uitgerust zijn.</p> <p>We hebben allemaal wel eens gelezen hoe we lichamelijk fit kunnen blijven. Dit boek nu beschrijft wat we moeten doen om onze ogen in goede conditie te houden.</p> <p>Het doel van dit boek is om de ogen op de meest effectieve manier te helpen. Meestal stellen artsen alleen een diagnose en behandelen ze de oogafwijking. We besteden weinig aandacht aan het voork?men van oogafwijkingen. De methode die in dit boek beschreven wordt zal veel mensen van pas komen.</p> <p>Zelfs pati?nten met ernstige oogafwijkingen vonden, in combinatie met oogheelkundige zorg, baat bij deze methode. De voorbeelden die in dit boek worden gebruikt zijn zorgvuldig uitgezocht en alle technieken zijn onder medische begeleiding ontwikkeld. De ontspanningstechnieken die beschreven zijn, kan iedereen op zichzelf toepassen, meestal met succes. Als u alle aanwijzingen nauwkeurig opvolgt, kunt u er alleen maar profijt van hebben. Vooropgesteld natuurlijk dat u er positief tegenoverstaat. Het meeste succes hadden die mensen, die zeer consequent en intensief alle oefeningen gedaan hebben en nog doen. Voor mensen die echt willen, geeft dit boek een schat van informatie.</p> <p>VALENTINE W. ZETLIN, ARTS</p> <p> </p> <p>Beter zien zonder wonderen</p> <p>U draagt cen bril of anders loopt u de kans er binnenkort een op uw neus te hebben. Anders zou u vast dit boek niet zitten in te kijken. Volgens u draagt u die bril de rest van uw leven ook wel. Elke paar jaarsterkere glazen, omdat uw ogen achteruitgaan. Maar u kunt beter leren zien zonder bril dan u nu met dat ding op uw neus doet. Of u moest de bekende uitzondering op de regel vormen. Dat geldt trouwens ook voor alle andere honderdduizenden Nederlanders met bril en voor de tienduizenden met contactlenzen die n?g duurder zijn. Dit boek wil u daar iets over vertellen. Maar voor u mocht denken met een of andere dwaas te doen te hebben, moet u eerst het volgende praktijkgeval eens lezen. Toen ik mevrouw H. voor het eerst ontmoette, was ze 84 jaar. Ze kon haast niet meer lopen, omdat ze zo dik was en last van reuma had. Bovendien was ze blind. Ofschoon ik met haar te doen had, betekende ze ook een hele uitdaging voor me. Natuurlijk kon ik ntets veranderen aan de reuma en haar zwaarlijvigheid, omdat ik geen huisarts ben. Maar als medewerkster aan het instituut voor verbetering van het gezichtsvermogen kon ik natuurlijk wel proberen iets aan haar blindheid te doen. Mevrouw H. was mijn eerste pati?nte die ik buiten het instituut (waar ik ook gestudeerd had), behandelde. En eigenlijk leek het erop alsof ze mij wou bewijzen dat ik een heel verkeerd beroep had gekozen. Gelukkig wist ik wel beter. Jaren geleden waren de moeilijkheden bij mevrouw H. begonnen met verziendheid, iets dat veel voorkomt bij mensen op middelbare leeftijd (verziendheid wordt veroorzaakt door verslapping van de oogspieren. Een beschrijving van het oog wordt op blz. 65 e.v. gegeven). Het gezichtsvermogen van mevrouw H. liep snel achteruit. Tot overmaat van ramp kreeg ze grijze staar. Bij deze kwaal wordt de lens min of meer vertroebeld. Die van mevrouw H. was op den duur helemaal troebel geworden. Ze was er dan ook aan geopereerd. Na de grijze staar had ze nog drie acute aanvallen van groene staar gehad. Bij deze kwaal loopt de druk van het vocht in het inwendige oog sterk op, wat een pijnlijke en gevaarlijke druk op de oogappel veroorzaakt. Al met al had mevrouw H. vijf operaties ondergaan, drie operaties voor groene en twee voor grijze staar en dat alles was op een totale blindheid uitgelopen. Ze kon alleen nog onderscheid maken tussen licht en donker. Hieruit blijkt wel dat ze ook niet gebaat was met een bril, al was die van nog zulke sterke glazen voorzien. E?n keer per week ging ik anderhalf uur bij mevrouw H. op visite.</p> <p>Samen met een bejaarde broer en een overspannen dochter, een weduwe die ook voor de huishouding zorgde, woonde ze in een flat. Bij ieder bezoek gaf ik mevrouw H. instructies hoe ze haar gezichtsvermogen kon verbeteren. Ik ging er daarbij van uit dat ze nu nog gezichtsresten bezat waarvan ze zich niet bewust was. Tussen mijn visites in deed mevrouw H. enthousiast, heel precies en vele uren lang, alle oefeningen die ik haar opgegeven had. Daar ze toch niets anders te doen had, betekenden deze oefeningen trouwens een welkome afwisseling voor haar.</p> <p>Drie maanden later kon mevrouw H. de tafel en stoelen in de keuken onderscheiden en bij goed licht ook nog een vaas en een helder gekleurde schaal. Na zes maanden oefenen slaakte ze een kreet van verrukking, toen ze de kop boven een artikel in de krant kon lezen. Binnen een paar weken bekeek ze de foto?s in een weekblad en kon ze de hoofdletters ontcijferen. Heel snel daarna ging ze weer patience spelen en kon ze schrijven met een dik zwart potlood. En dat alles zonder bril. Maar het belangrijkste was toch wel ? ook voor haar dochter ? dat ze het eten weer ging koken en ondanks dat dit alweer 25 jaar geleden is, kan ik me nog steeds de rijstevla herinneren die ze speciaal voor mij maakte. Ze was er beretrots op dat ze de maatbeker zelf weer kon aflezen. Vijf jaar later ? dat was de laatste keer dat ik haar zag ? kon ze met een sterke bril de krant lezen. Bovendien had ze veel minder last van haar reuma en liep ze veel meer dan toen ik haar voor het eerst ontmoette.</p> <p>Meneer Q,, een 65-jarige ingenieur die het grootste deel van mjn leven achter het bureau had gezeten, kwam mee met een 7 a-parige dame, een verpleegster die al patiente bij me was.</p> <p>De oogarts van meneer Q, had hem gezegd dat zijn groene staar nu in een gevaarlijk stadium was gekomen en had hem aangeraden zich direet te laten opereren. Heel begrijpelijk kwamen ze erg ongerust bij me want door een operatie zou meneer Q. niet meer in staat zijn zijn werk te doen. Of ik er niet iets aan kon doen? Met heel wat meer bravour dan ik nu heb, zei ik toen: ?IK zal het proberen, als u twee weken acht uur per dag wilt oefenen Twee weken lang deed meneer Q, soortgelijke oefeningen als mevrouw H. had gedaan. Daarna ging hij naar de oogarts. De groene staar was minder erg geworden. De operatie werd voor onbepaalde tijd uitgesteld. En met een bril die veel minder sterk was dan die hij de laatste tijd op had gehad, kon meneer Q, weer goed zien. Hij bleef doorgaan met de oefeningen die hij in die twee weken had geleerd. En tot aan zijn dood door een hartaanval, acht jaar later, heeft hij geen last meer gehad van groene staar.</p> <p>Mevrouw L., 41 jaar oud, was alvast op aanraden van haar oogarts braille aan het leren, ?omdat ze binnen niet al te lange tijd blind zou zijn.? Tien jaar geleden kreeg ze plotseling chorioditis, een ontsteking in het oog. Allerlei behandelingen had ze al ondergaan tot de nieuwste experimenten toe. Verder had ze allerlei medicijnen geslikt, verschillende soorten antibiotica en cortisone, maar ondanks alles was ze al blind aan het linker oog, terwijl het rechter nu ook niet bepaald goed meer functioneerde. Mevrouw L. stond heel sceptisch tegenover mijn methode en alleen op aandringen van haar man en haar zuster was ze naar mij toegekomen. Ze volgde twee lessen, waarna ik haar liet gaan onder voorwaarde dat ze drie maanden lang alle oefeningen die ik haar geleerd had, dagelijks zou doen. Na drie maanden kreeg ik een brief van haar. Volgens de oogarts was de ontsteking verdwenen en het leek erop dat het weefsel zich ging herstellen. Met een zwakke bril op kon ze veel beter zien dan met de sterke glazen die ze had, voordat de ontsteking begon. Toen mevrouw L. haar dokter vertelde welke oefeningen ze deed, gniffelde hij en zei: ?Kwakzalverij? Maar dat was het beslist niet.</p> <p> </p>