Over Sandra Berg
In 1960 werd ik als plattelandsmeisje in de stad geboren. Het was bitter dat mijn vader al op jonge leeftijd bij een auto-ongeluk om het leven kwam en mijn moeder alleen achter bleef met drie kinderen; mijn zus, mijn broer en ik. Ik was toen nog net geen zeven jaar en herinneringen van voor die tijd heb ik niet. Alsof die door die gebeurtenis volkomen zijn uitgewist.

Ik groeide tot mijn elfde op in Roermond en voelde mij er nooit thuis. Voor mij was de verhuizing naar het dorp Horn dan ook een prettige gebeurtenis.

In Horn besteedde ik mijn puberteit aan belangrijke zaken zoals vrienden, sporten, uitgaan, jongens en mijn grote liefde: paarden. Maar ook in huis was het gezellig. De deur stond altijd open voor iedereen en in het weekend zat de eettafel vol met eigen en andermans kinderen. Meestal bleven ze maar meteen het hele weekend. Nog steeds denk ik met plezier terug aan de eindeloze discussies tot diep in de nacht, de zelfverzonnen spellen en de seances.

Ik trouwde veel te jong, op twintigjarige leeftijd, waarschijnlijk in de veronderstelling dat het tijd werd om volwassen te worden. Dat gebeurde echter niet. Mijn rusteloze natuur zorgde ervoor dat ik de ene studie na de andere volgde en regelmatig van baan, woonplaats en echtgenoot wisselde.

Elke keer raakte ik razend enthousiast als ik over een nieuwe studie las en wist zeker dat mijn toekomst daarin zou liggen. Zo leerde ik onder andere voor dierenverzorgster, sportgezondheidsleer, sportmasseuse, marketing, public relations en studeerde is zelfs psychologie aan de Open Universiteit. Vanaf het moment dat ik de school had verlaten, had ik geen enkel probleem meer met leren en dus zag ik geen enkele reden om mij in dat opzicht terughoudend op te stellen. Alleen veranderde mijn toekomstvisie nogal eens. Vaak vanwege mijn soms iets te brede interesses en soms ook door omstandigheden. Maar dat nam niet weg dat mijn werkomgeving ook nogal eens veranderde. Zo was ik telefoniste, typiste, baliemedewerkster, reisadviseuse, marketingmedewerkster, medewerkster public relations, helpdeskmedewerkster, poetsvrouw, dierenverzorgster, plantenverzorgster (tot grote hilariteit van veel mensen die wisten dat ik in een aantal echt gebeurde situaties nog geen plastic plant van een echte kon onderscheiden) en runde ik een eigen sportschool en een praktijk voor homeopathie voor dieren. En natuurlijk ging ik ook schrijven.

Soms had ik twee banen tegelijk, deed er vrijwilligerswerk naast –vrijwel altijd met dieren- , of leerde erbij. Daar werd ik niet veel rustiger van.


Honkvastheid was niet een beschrijving die op mij van toepassing was. Ik verhuisde gemiddeld een keer per vier jaar, waarbij ik moet opmerken dat ik de eerste jaren van mijn leven langer in hetzelfde huis verbleef en dat zegt dus veel over de tijd daarna.


Mijn huwelijksleven verliep al evenmin simpel en glad. Op mijn twintigste getrouwd, op mijn eenentwintigste weer gescheiden. Opnieuw getrouwd op mijn vierentwintigste en opnieuw gescheiden op mijn vijfendertigste, twee kinderen rijker. In 2003 trouwde ik voor de derde en laatste keer. Naast hem wil ik de rest van mijn leven wakker worden.

Mijn huidige man is ook de man die mij voor het eerst kennis liet maken met Zweden, waaraan hij al twintig jaar zijn hart had verpand. Het was geen geheim dat hij zich daar het liefst wilde vestigen.


Ik begreep hem wel, want ook ik sloot Zweden meteen in mijn hart, maar emigreren….dat was een grote stap.

Maar het leek steeds drukker te worden in Nederland en de mentaliteit van veel mensen, vooral in de stad –ik heb nog één keer geprobeerd om in de stad te leven, maar dat was geen groot succes- waren mensen steeds vaker kort aangebonden en snel geïrriteerd. Bovendien droomde ik al jaren van een vrijstaand huisje met plaats voor dieren in een rustige omgeving. Het was al druk genoeg in mijn hoofd.


Uiteindelijk werd een emigratie naar Zweden steeds aantrekkelijker in 2005, na een gedegen oriëntatie, hakten we de knoop door. Pasen 2005 trokken we voor een korte vakantie naar Zweden, zodat mijn man een baan kon zoeken. Ik schreef toen al fulltime en dat kon ik ook vanuit Zweden doen. Het feit dat mijn man al Zweeds had geleerd, werkte in zijn voordeel en eerste paasdag werd hij aangenomen. Vanaf dat moment ging alles heel snel en in juli 2005 woonden we definitief in Zweden.

We wonen nu in een vrijstaand huis, landelijk gelegen temidden van de bossen. We hebben een stukje grond,vier kippen, drie honden, een kat, twee minishetlanders,en twee nordsvensk dravers.

Ik heb niet meer de drang om overal heen te gaan en twintig verschillende studies te volgen. Ik kan hier lekker buiten op een bankje zitten en kijken naar de natuur om mij heen. En beetje voor beetje wordt het wat rustiger om mij heen.

Toch heb ik nooit spijt gehad van het turbulente leven wat ik heb geleid. Het heeft mij gemaakt tot wat ik nu ben en mij stof opgeleverd om nog jaren te kunnen schrijven.

---

Bron: http://sandraberg.nl/biografie