Boon, Louis Paul (over -) - Het Nieuwe Onkruid

Amsterdam, Uitgeverij De Arbeiderspers, 1964. Gebonden met iets beschadigd omslag 21x13. 1e druk. 160 blz. De ik-figuur in deze nieuwe roman van Louis Paul Boon is niet langer de felle, vaak verbitterde opstandige van 'De Kapellekensbaan'. Hij is nu een al wat oudere man, die de dingen met een korreltje zout weet te nemen en het leven met weemoedige berusting beziet. Deze berusting heef echter de wonderbaarlijke plastische zeggingskracht van Boons proza niet aangetast. De lezers zullen waarschijnlijk onze mening delen, dat de grote Vlaamse schrijver zich nog nooit zó simpel en direct, zó persoonlijk en ontroerend heeft uitgesproken. Zijn sarcasme is verdwenen, maar hij is even kritische gebleven. Met genadeloze scherpte observeert hij de jonge mensen van zijn verhaal, de ietwat verdorven kinderen die hij 'Het nieuwe onkruid' noemt. Nóg genadelozer overigens stelt hij de droeve zwakheden van zijn eigen generatie aan het licht. Maar ook nu, zoals in al zijn werk, vloeit deze genadeloze eerlijkheid voort uit liefde voor de wereld en de mensen, zodat hij in alle oprechtheid kan zeggen: 'Ik heb mijn geloof in haast alles verloren, maar ik heb niet mijn liefde voor haast alles verloren. Dat is het vreemde wat met mij gebeurde en dat ik graag in dit boek naar voren wil brengen, maar ik heb het integendeel heel wat meer, en ontzaglijk meer, liefgekregen'..