Over Rene .F.W. Diekstra
René Diekstra, voluit Regnerus Folquinus Willibrordus Diekstra werd op 20 juli 1946 geboren in Sneek als 8ste kind uit wat uiteindelijk een gezin van 11 kinderen, 10 jongens en 1 meisje, zou worden. Vanuit het tamelijk streng katholieke gezin werden in totaal 4 zonen naar seminaries gestuurd ten einde tot priester op geleid te worden. Hetgeen in geen enkel geval tot de beoogde uitkomst leidde. René was de laatste met wie daartoe een poging is ondernomen.
Al op 11-jarige leeftijd, aan het einde van de 5de klas lagere school, werd hij naar het kleinseminarie van de Paters van de Heilige Harten in St. Oedenrode, Noord Brabant, gestuurd. Daar was hij de eerste twee jaar zowel de jongste als de kleinste. Hoewel hij kwa studieprestaties en ijver steeds een absolute uitblinker was, was het seminarie-verblijf voor hem een voortdurende kwelling en een aaneenschakeling van conflicten met de omgeving, met name de priester-docenten. Na drie-en half jaar kwam een en ander tot een zodanige heftige uitbarsting dat besloten werd om hem halverwege het studiejaar toestemming te geven voorgoed naar huis terug te keren. Eenmaal terug in Sneek werd hij leerling aan het Magister Alvinus, het stedelijk gymnasium. Dat voltooide hij vervolgens voorspoedig en deed in 1964 eindexamen.

Al geruime tijd daarvoor was in hem het verlangen ontstaan psychologie te gaan studeren. Dat voornemen viel niet in goede aarde bij zijn ouders, met name zijn vader, die enkele zaken in textiel had en hem voor werk daarin had bestemd. Na enkele heftige botsingen stelde zijn vader René het volgende compromis voor. Als hij overtuigend kon aantonen dat zijn hart inderdaad bij de psychologie lag, mocht hij dat gaan studeren. Maar om dat aan te tonen moest hij een jaar als leerling-verpleger in een psychiatrische inrichting gaan werken en na afloop van dat jaar door degenen die hem begeleid hadden en door een aan de inrichting verbonden psycholoog beoordeeld worden als geschikt voor de psychologie-studie.

Zo bevolen, zo gedaan. René trad in dienst van het psychiatrisch centrum Sint Willibrordus in Heiloo als leerling-psychiatrisch verpleegkundige. Hij werkte er van september 1964 tot juli 1965. In die maand werd hij door het hoofd van de psychologische dienst van de instelling, Dr. J.J. Dijkhuis , geinterviewd en beoordeeld. Hoewel diens conclusie was dat René beter een exacter vak kon gaan studeren, was er geen bezwaar tegen psychologie. Vandaar dat hij in september 1965 aan de Katholieke Universiteit van Nijmegen met de psychologie-studie begon. Aanvankelijk met financiele steun van zijn ouders. Maar als gevolg van opnieuw conflicten werd die steun na een jaar stopgezet, waarna hij als werkstudent zelf in zijn onderhoud en studiekosten ging voorzien. Onder andere als student-assistent bij zijn latere promotor en als inval-nacht verpleegkundige op de psychiatrische afdeling van verschillende ziekenhuizen, zoals paviljoen 3 van het Wilhelmina Gasthuis in Amsterdam.

In juli 1970 studeerde hij als eerste van zijn jaar cum laude af. Korte tijd later werden zijn beide scripties als artikelen in wetenschapelijke tijdschrjften gepubliceerd. Beide hadden suicidaliteit als onderwerp. Direct na zijn afstuderen trad hij in dienst als wetenschappelijk medewerker bij de vakgroep Klinische Psychologie van de Nijmeegse Universiteit. Voorzitter van die vakgroep, Prof. Dr. Karel.J.M. van de Loo, zou ook zijn promotor worden. In maart 1973 promoveerde hij cum laude op het proefschrift Crisis en Gedragskeuze: een theoretische en empirische bijdrage aan het zelfmoordprobleem.

n de twee voorafgaande jaren had hij ook de eerste in ons land gegeven opleiding tot applied computer scientist gevolgd.

In augustus 1973 verbleef hij met een beurs van de British Council een half jaar aan de Medical Research Council Unit verbonden aan het Graylingwell Hospital in Chichester, Groot Brittannie. Dat centrum stond onder leiding van de indertijd vermaarde suicide-onderzoeker en psychiater Dr. Peter Sainsbury. Hij verbleef eveneens een maand aan het Maudsley Hospital in Londen waar zijn supervisor de in die periode in de wereld leidende suicidoloog Erwin Stengel was, een van de oprichters van de IASP, de International Association for Suicide Prevention. Teruggekeerd in Nederland zette hij in Nijmegen een suicide-research groep op. Voorts besloot hij zich tot psychotherapeut te laten opleiden. In de periode 1974 volgde hij in Nederland een opleiding tot gedragstherapeut en verbleef vervolgens in totaal ruim een jaar in de Verenigde Staten om tot rationeel-emotief (RET)/cognitief gedragstherapeut (CBT) opgeleid te worden. Zijn opleider was de grondlegger van de RET/CBT Albert Ellis.

Na voltooiing van die opleiding werd hij de eerste European die benoemd werd tot Fellow of the Institute for Rational Psychotherapy en tot opleider aan dat instituut. Gedurende meer dan 6 jaar gaf hij aan het Institute in New York tweemaal per jaar intensive training seminars in RET/CBT aan Amerikaanse psychologen en psychiaters. In Nederland richtte René met een aantal van zijn studenten en met steun van Albert Ellis die daarvoor verschillende malen over kwam, het European Institute for Rational Therapy op. Vanuit dat instituut werden zowel in Nederland als in andere Europese landen psychologen en psychiaters opgeleid in RET/CBT, werden betreffende verenigingen opgericht en officiele opleidingserkenningen verworven.

Tijdens zijn opleiding in de Verenigde Staten vatte hij het plan op om een Nederlandse versie van het publieksblad Psychology Today op de markt te brengen. Hij voerde daartoe eerst op eigen initiatief gesprekken met de Amerikaanse uitgever. Vervolgens nam hij kontakt op met de uitgever Swets & Zeitlinger en wist deze te bewegen met een delegatie naar New York te reizen voor overleg met de Amerikaanse uitgever. Teruggekeerd in Nederland stelde hij op verzoek van Swets & Zeitlinger een eerste redactie samen en werd het tijdschrift, dat tegenwoordig de naam Psychologie Magazine draagt, gestart.

In 1979 werd René benoemd tot lector in de klinische psychologie aan de Universiteit van Leiden en enige tijd later tot hoogleraar. Zijn naaste collega-hoogleraar daar was dezelfde psycholoog die hem in 1965 in Heiloo had moeten beoordelen op zijn geschiktheid voor de psychologie studie, Prof. Dr. J.J. Dijkhuis.

De periode 1979-1986 was er een van grote onderzoeksaktiviteit, met name aangejaagd door het feit dat René in 1979 internationale erkenning ontving voor zijn research en theoretisch werk op het gebied van suicidaal gedrag. En wel door recipient te zijn van de Stengel Award, de internationaal meest prestigieuze wetenschappelijke onderscheiding op dit terrein. In 1981 publiceerde hij samen met Prof. Dr. N. Speijer het eerste boek op het terrein van Hulp bij Zelfdoding in ons land en korte tijd later publiceerde hij zelf het standaardwerk Over Suicide. Beide werken hebben grote invloed gehad op de regel- en wetgeving ten aanzien van hulp bij zelfdoding in ons land.

In 1986 werd hij door het hoofdkwartier van de Wereld Gezondheids Organisatie in Geneve gevraagd om te solliciteren naar de functie van manager van haar programma Behavio-rial aspects of psychosocial development and health. De sollicitatie bleek suc-cesvol, hij trad in dienst van de WHO en verhuisde met zijn gezin naar Zwitserland. Daar werd hij behalve door de WHO ook door het Hoge Commissa-riaat voor de vluchtelingen (UNHCR) ingezet voor de opzet en in uitvoering brengen van een programma Psychosocial care of refugees living in camps. Hij werkte daarvoor bij herhaling maandenlang in vluchtelingenkampen, met name die op de grens tussen Thailand en Cambodja. Hij nam ook het initiatief tot een door de WHO gecoordineerde internationaal programma over suicidaal gedrag. Dat programma staat thans bekend onder de titel WHO/Euro Multicentre study on parasuicide. Voorts initieerde hij een internationaal programma voor de bevordering van de sociale en emotionele ontwikkeling en de preventie van psychische problemen en stoornissen onder jeugdigen. Dat programma kreeg aanvankelijk de titel Preventive Interventions in Adolescence en werd later bekend onder de titel Skills for Life in osn land Levensvaardugheden). Na twee jaar fulltime voor de WHO gewerkt te hebben, keerde hij in 1989 naar Nederland en de Universiteit van Leiden. In volgende jaren bleef hij actief als consultant voor de WHO. Voorts was hij actief binnen de International Organisation for Suicide Prevention and Crisis Intervention (IASP), waar hij enige jaren de functie van Vice-President vervulde.

Inmiddels was hij, vanaf eind 1987, als columnist voor een aantal regionale dagbladen in ons land actief. In de loop van 1988 omvatte dit alle bij de GPD aangesloten dagbladen.

Vanaf 1989 richtte hij zijn theoretisch en research werk vooral op de jeugd. Een en ander leidde er onder meer toe dat hij hoofdredacteur werd van het rapport Jeugd in Ontwikkeling van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid. Na publicatie van dit werk in 1992 werd hij door zowel de landelijke overheid als gemeentelijke overheden ingeschakeld als adviseur (preventief ) Jeugdbeleid. In 1995 zocht het gemeentebestuur van Rotterdam hem officieel voor die functie aan, hetgeen hij aanvaardde en leidde tot de oprichting van een projectgroep Preventief Jeugdbeleid met gemeentelijke taken maar ondergebracht bij de GGD Rotterdam. Op verzoek van de gemeente formuleerde hij, samen met medewerkers, het beleidsplan Keerpunten, dat vervolgens in uitvoering werd gebracht. Onderdelen van dat plan waren onder andere het opzetten van een Jeugdmonitor, de eerste in ons land, schoolprogramma’s als Skills for Life/Levensvaardigheden, vroegkinderlijke preventieve programma’s als Voorkomende Ouders en programma’s voor multiprobleemgezinnen als Gezinsgedragsinterventie (GGI).

Daarnaast was hij, sinds zijn aanstelling in 1979 aan de universiteit van Leiden, vanuit die functie ook part-time werkzaam als psychotherapeut. Aanvankelijk bij het Instituut voor Multidisciplinaire Psychotherapie (IMP) in Leiden, later bij het Riagg Zuid Holland Noord. Daar zou hij tot 2004 aan verbonden blijven.

In 1995/1996 werd hij door het Nationaal Fonds Geestelijke Volksgezondheid gevraagd een televisieprogramma over psychische problemen/stoornissen te ontwikkelen en mede te presenteren. Er werden zes uitzendingen gemaakt, die hij samenmet Elsemieke Havinga presenteerde.

In augustus 1996, terwijl hij intensief bezig was met de uitvoering van Keerpunten in Rotterdam, brak de zogenoemde Diekstra-affaire uit. Beschuldigd van wetenschappelijk wangedrag in de vorm van onzorgvuldige of ontbrekende bronvermelding in sommige van zijn publiekspublicaties en één wetenschappelijke publicatie besloot hij onder druk van de Leidse Universiteit en de media-storm, maar eerst en vooral onder druk van zijn gezin dat daar ernstig onder leed, zijn ontslag als hoogleraar aan te bieden. Hetgeen hem eervol werd verleend.

In volgende jaren bleef hij, naast zijn werk als psychotherapeut, werkzaam voor de gemeente Rotterdam, aanvankelijk vooral als adviseur Preventief Jeugdbeleid met als opdracht de uitvoering van Keerpunten. In dat kader werd de Rotterdamse Jeugdmonitor gestart en geimplementeerd. Ook Skills for Life/Levensvaardigheden werd ontwikkeld en op effectiviteit onderzocht. Hij trainde daartoe honderden leerkrachten van Rotterdamse scholen voor het voortgezet onderwijs.

Tientallen consultatiebureau verpleegkundigen werden door hem getrained in het afnemen van psychologisch- diagnostische interviews van ouders en het voeren van adviesgesprekken met ouders van pasgeborenen en op basis daarvan werd het programma Voorkomende Ouders ontwikkeld, over heel Rotterdam uitgerold en geevalueerd.

Hij trainde voorts een groep maatschappelijk werkenden in Rotterdam in het werken met multiprobleemgezinnen en ontwikkelde samen met hen de methode die vervolgens Gezinsgedragsinterventie is gaan heten.

Inmiddels was hij ook benoemd tot hoofddocent van de opleiding Organisationsentwicklung, Coaching und Supervision aan het Zentrum fur Agogik in Basel. Na enkele jaren werd die opleiding door de NVAO geaccrediteerd.

In 2000 werd hij door het College van de de gemeente Rotterdam gevraagd om de Rotterdamse Stadsetiquette te ontwikkelen en kort daarop door het College benoemd tot voorzitter van de Taakgroep Sociale Infrastructuur van de gemeente. Leden van die Taakgroep waren o.a. Hans Prade, Marijke Linthorst, Annelize van der Stoel, Felix Rottenberg en Achmed Aboutaleb. Het was vanuit deze Taakgroep dat onder meer het fenomeen stadsmarinier werd gelanceerd. Voor dat inititiatief werd in 2007 aan de gemeente Rotterdam de Hein Roethof-prijs toegekend.

In 2002 stond hij mede aan de wieg van het gemeentebrede programma Mensen Maken de Stad, een samensmelting van Stadsetiquette en Opzoomeren. Hij was verantwoordelijk voor de inhoudelijke en wetenschappelijke onderbouwing van dat programma.

In 2002 werd hij benoemd tot lector Jeugd en Opvoeding aan de Haagse Hogeschool. In 2003 werd hij gevraagd om mee te werken aan de oprichting van een University College in Middelburg. Dat resulteerde in 2004 in zijn benoeming tot hoogleraar/full professor of psychology aan de nieuw te starten Roosevelt Academy in Middelburg, Honours College van de universiteit van Utrecht. Hij was in die functie werkzaam tot 1 juli 2011, waarna hij door de Roosevelt Academy werd benoemd tot emeritus full professor of psychology.

Vanuit zijn functie als lector aan de Haagse Hogeschool werd hij ook adviseur Jeugdbeleid voor de gemeente Den Haag. In dat kader ontwikkelde hij met zijn medewerkers onder andere de Opvoedingscanon (zie www.opvoedingscanon.nl). De werkzaamheden binnen het kader van het lectoraat hebben ook tot een groot aantal publikaties, zowel wetenschappelijke als publiekspublikaties, op het gebied van opvoeding en ontwikkeling geleid. Hij geeft als lector leiding aan door wetenschapsinstellingen gefinancierde onderzoeksprojecten, die worden uitgevoerd in samenwerking met andere onderzoeksinstellingen, zoals TNO.De werkzaamheden aan de Roosevelt Academy in Middelburg hebben onder andere geleid tot het opzetten van een samenwerkingsverband met het Derek Bok Center for Teaching and Learning van de Universiteit van Harvard. Dat samenwerkingsverband onder de titel Excellent Learning through Teaching Excellence beoogt het opleiden van excellente unversitaire docenten. Dit gebeurt door middel van seminars die hij samen met collega’s van Harvard en van de Roosevelt Academy geeft en middels publicaties. Vanuit het samenwerkingsverband traint hij ook docenten aan universiteiten in andere landen, met name China.

Naast zijn werkzaamheden als wetenschapper, professional- adviseur en publicist, is hij ook actief als amateur-historicus. In dat kader publiceerde hij De Macht van een Maîtresse. Hoe passie en politiek de laatste prins fataal werden. Een zoektocht naar het antwoord op een eeuwenoud raadsel, te weten hoe de laatste prins van Condé om het leven is gekomen.

---

Bron: http://diekstra.nl