Biografie
Renate Dorrestein
Over Renate Dorrestein
Haar leven
Renate Dorrestein werd op 25 januari 1954 in Amsterdam geboren. Ze groeide op in een rooms-katholiek gezin. Haar vader was advocaat, haar moeder voor haar huwelijk onderwijzeres. Al op de lagere school begon ze met schrijven.
In 1972 behaalde Renate haar gymnasiumdiploma aan het Keizer Karel College in Amstelveen, waarna ze besloot niet te gaan studeren, maar te gaan werken. Ze werd verslaggeefster bij het weekblad Panorama en reisde daarvoor de hele wereld af. In 1977 verliet ze dit tijdschrift en werkte in de daaropvolgende jaren voor verschillende andere bladen, waaronder Opzij, Viva en De Tijd. In deze periode was de Tweede Feministische Golf in Nederland op z’n hoogtepunt. Met haar columns en artikelen beoogde Dorrestein de wereld wakker te schudden en te provoceren. Ook hielp zij in 1986 de Anna Bijns Stichting op te richten, die elke twee jaar een speciale prijs uitlooft voor ‘de vrouwelijke stem in de letteren’.
De zelfmoord van haar zusje in 1979 heeft op haar persoonlijkheid en haar schrijverschap een enorme invloed gehad, net als later de ziekte ME, die haar ruim tien jaar lang het leven moeilijk maakte.
Haar werk
Hoewel ze zich aanvankelijk vooral op journalistiek gebied liet gelden, wilde Renate Dorrestein het liefst romans schrijven. Nadat ze jaren tevergeefs had geprobeerd haar boeken gepubliceerd te krijgen, ontdekte een uitgeverij in 1983 eindelijk haar talent en verscheen haar debuutroman Buitenstaanders. Deze roman werd een succes en haar naam als schrijfster was gevestigd.
Dorrestein deinst er niet voor terug om in haar romans over maatschappelijke kwesties te schrijven en dit maakt haar werk vrij uniek. Mede daardoor vinden haar romans een steeds groter publiek.
Ook in het buitenland is Dorrestein populair. De roman Een hart van steen kwam in het nieuws door de grote internationale belangstelling. De vertaalrechten van dit boek werden verkocht aan meer dan tien verschillende landen. Ook andere titels werden en worden veelvuldig aan het buitenland verkocht. Klik hier voor een overzicht van de vertalingen.
Van 1986 tot 1987 was zij als writer-in-residence verbonden aan de University of Michigan in Ann Arbor (VS). In 1991 werd zij uitgenodigd deel te nemen aan het fameuze International Writers’ Program van de University of Iowa. In 2000 gaf ze met Het geheim van de schrijver fans en beginnende schrijvers een kijkje in de keuken van het schrijverschap. Ze baseerde dat boek ondermeer op haar ervaringen als schrijfdocente. Ze was ook gastschrijver aan de Sorbonne in Parijs (2001) en aan de Universiteit Leiden (2007). Tevens was zij in 2010 gastschrijver aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Tegenwoordig geeft ze nog altijd regelmatig masterclasses op universiteiten in Europa en de Verenigde Staten. Vanaf augustus 2013 was zij een jaar gastschrijver in Almere. Dat resulteerde in de roman Weerwater (2015), waarin de hele wereld vergaat en alleen Almere blijft bestaan. In de zomer van 2015 bracht de VVV in Almere op verzoek van veel lezers de Weerwaterroute uit, die langs de locaties uit het boek voert.
Op uitnodiging van schrijversvereniging PEN correspondeerde Renate Dorrestein in 2014 en 2015 langdurig met de dissidente Chinese schrijfster Liu Di. Het doel: laten zien wat censuur betekent voor het alledaagse leven van de Chinese schrijvers die erdoor getroffen worden. Daarover publiceerde zij de longread Penvriendin in China, het verslag van een maanden durend, uiterst wonderlijk gesprek tussen een Nederlandse schrijfster uit Aerdenhout, ‘een compleet witte en geprivilegieerde enclave’ en een jonge Chinese sciencefiction auteur die antwoordt ‘als een Chinese basisscholier die huiswerk maakt: ik wil het niet doen maar het moet’.
In 2004 verfilmde Paula van der Oest Dorresteins roman Verborgen gebreken. Momenteel is haar werk vooral bij Duitse cineasten gewild. Zo verscheen in 2011 de Duitse verfilming van Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor.
Stijlkenmerken en thematiek
Al in de jaren tachtig wees Hella S. Haasse er op dat Dorresteins romans veel kenmerken vertonen van het genre dat ‘gothic novel’ (gotieke roman) of ook wel ‘female gothic’ (vrouwelijke gotiek) wordt genoemd. Dit genre is in de achttiende eeuw in Engeland ontstaan, toen veel vrouwen ontevreden waren over hun rol in de maatschappij, maar daar nog niet openlijk over konden schrijven. Dorrestein is de eerste Nederlandse auteur die in deze traditie te plaatsen is en die er een moderne draai aan heeft gegeven. Ook bij haar komen typisch gotische thema’s en kenmerken voor, zoals verdrongen herinneringen, familiegeheimen, geestverschijningen en bloedstollende gewelddadigheden (of de dreiging daarvan). Haar verhalen spelen zich vaak op geïsoleerde plaatsen af die veiligheid lijken te bieden, maar ook voor een verstikkende atmosfeer zorgen. Waan en werkelijkheid lopen soms naadloos in elkaar over.
In 2011 promoveerde Agnes Andeweg op de gotieke elementen in ondermeer Dorresteins werk. Een handelseditie van haar proefschift Griezelig gewoon verscheen bij de Amsterdam University Press.
Daarnaast laat Dorrestein als geen ander zien dat ‘het kwaad’ zich meestal dicht bij huis bevindt, ook in ogenschijnlijk doodgewone en vertrouwde omstandigheden. De machtsverhoudingen binnen het gezin en de wijze waarop kinderen zijn overgeleverd aan hun ouders, behoren tot haar favoriete thema’s. Er zijn weinig auteurs die zich zo goed in kinderen kunnen verplaatsen als zij en die er zo levensecht over schrijven.
Tot slot is (misplaatst) schuldgevoel een vaak voorkomend thema in Dorresteins werk. Haar personages achten zich schuldig aan bepaalde fatale gebeurtenissen, waardoor ze niet zelden volkomen op drift raken. ‘Het is eten of gegeten worden,’ zeggen de zusters Ange en Irthe in de roman Het Hemelse Gerecht, en die waarheid is zelden ver te zoeken in al Dorresteins boeken.
Al zijn haar onderwerpen meestal aangrijpend, Renate Dorrestein schrijft er opvallend lichtvoetig over. Een van haar meest uitgesproken stijlkenmerken is haar humor. Ze gaat absurditeiten niet uit de weg en bedient zich van ironie. De daarbij behorende elementen als overdrijvingen, tegenstrijdigheden en paradoxen zijn volop aanwijsbaar in de meeste van haar werken. Opvallend in veel van haar boeken is ook het suggereren van gebeurtenissen. Deze worden niet expliciet genoemd, maar er worden voldoende aanwijzingen gegeven om de lezer zijn of haar eigen conclusies te laten trekken. Dat maakt Dorresteins werk bijzonder spannend.
Bekroningen
Het werk van Dorrestein wordt nationaal en internationaal bejubeld. Zo werd Een sterke man genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en Zonder genade voor de AKO Prijs. Verborgen Gebreken, Een hart van steen en Het Duister dat ons scheidt werden genomineerd voor de Trouw/NS publieksprijs. Ontaarde moeders en Een hart van steen werden genomineerd voor The International IMPAC Dublin Literary Award. Omdat haar werk zo eigenzinnig en onweerstaanbaar is, werd haar hele oeuvre in 1993 bekroond met de Annie Romein Prijs. In 1997 kreeg ze de jonge Gouden Uil voor Verborgen gebreken, en in 2010 de Vlaamse Inclusieve Griffel voor is er hoop. En eveneens in 1997 werd zij door de CPNB gevraagd het Boekenweekgeschenk te schrijven, Want dit is mijn lichaam. Bovendien schreef zij in 2008 op verzoek van de CPNB het boekenweekessay Laat me niet alleen. En in 2014 verzocht de CPNB haar voor de derde keer om een bijdrage aan een campagne. Voor de Week van het Luisterboek schreef zij het Luistergeschenk Liever horen we onszelf, dat ook door haarzelf werd voorgelezen.
Bron: http://renatedorrestein.nl/?page_id=32
Haar leven
Renate Dorrestein werd op 25 januari 1954 in Amsterdam geboren. Ze groeide op in een rooms-katholiek gezin. Haar vader was advocaat, haar moeder voor haar huwelijk onderwijzeres. Al op de lagere school begon ze met schrijven.
In 1972 behaalde Renate haar gymnasiumdiploma aan het Keizer Karel College in Amstelveen, waarna ze besloot niet te gaan studeren, maar te gaan werken. Ze werd verslaggeefster bij het weekblad Panorama en reisde daarvoor de hele wereld af. In 1977 verliet ze dit tijdschrift en werkte in de daaropvolgende jaren voor verschillende andere bladen, waaronder Opzij, Viva en De Tijd. In deze periode was de Tweede Feministische Golf in Nederland op z’n hoogtepunt. Met haar columns en artikelen beoogde Dorrestein de wereld wakker te schudden en te provoceren. Ook hielp zij in 1986 de Anna Bijns Stichting op te richten, die elke twee jaar een speciale prijs uitlooft voor ‘de vrouwelijke stem in de letteren’.
De zelfmoord van haar zusje in 1979 heeft op haar persoonlijkheid en haar schrijverschap een enorme invloed gehad, net als later de ziekte ME, die haar ruim tien jaar lang het leven moeilijk maakte.
Haar werk
Hoewel ze zich aanvankelijk vooral op journalistiek gebied liet gelden, wilde Renate Dorrestein het liefst romans schrijven. Nadat ze jaren tevergeefs had geprobeerd haar boeken gepubliceerd te krijgen, ontdekte een uitgeverij in 1983 eindelijk haar talent en verscheen haar debuutroman Buitenstaanders. Deze roman werd een succes en haar naam als schrijfster was gevestigd.
Dorrestein deinst er niet voor terug om in haar romans over maatschappelijke kwesties te schrijven en dit maakt haar werk vrij uniek. Mede daardoor vinden haar romans een steeds groter publiek.
Ook in het buitenland is Dorrestein populair. De roman Een hart van steen kwam in het nieuws door de grote internationale belangstelling. De vertaalrechten van dit boek werden verkocht aan meer dan tien verschillende landen. Ook andere titels werden en worden veelvuldig aan het buitenland verkocht. Klik hier voor een overzicht van de vertalingen.
Van 1986 tot 1987 was zij als writer-in-residence verbonden aan de University of Michigan in Ann Arbor (VS). In 1991 werd zij uitgenodigd deel te nemen aan het fameuze International Writers’ Program van de University of Iowa. In 2000 gaf ze met Het geheim van de schrijver fans en beginnende schrijvers een kijkje in de keuken van het schrijverschap. Ze baseerde dat boek ondermeer op haar ervaringen als schrijfdocente. Ze was ook gastschrijver aan de Sorbonne in Parijs (2001) en aan de Universiteit Leiden (2007). Tevens was zij in 2010 gastschrijver aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Tegenwoordig geeft ze nog altijd regelmatig masterclasses op universiteiten in Europa en de Verenigde Staten. Vanaf augustus 2013 was zij een jaar gastschrijver in Almere. Dat resulteerde in de roman Weerwater (2015), waarin de hele wereld vergaat en alleen Almere blijft bestaan. In de zomer van 2015 bracht de VVV in Almere op verzoek van veel lezers de Weerwaterroute uit, die langs de locaties uit het boek voert.
Op uitnodiging van schrijversvereniging PEN correspondeerde Renate Dorrestein in 2014 en 2015 langdurig met de dissidente Chinese schrijfster Liu Di. Het doel: laten zien wat censuur betekent voor het alledaagse leven van de Chinese schrijvers die erdoor getroffen worden. Daarover publiceerde zij de longread Penvriendin in China, het verslag van een maanden durend, uiterst wonderlijk gesprek tussen een Nederlandse schrijfster uit Aerdenhout, ‘een compleet witte en geprivilegieerde enclave’ en een jonge Chinese sciencefiction auteur die antwoordt ‘als een Chinese basisscholier die huiswerk maakt: ik wil het niet doen maar het moet’.
In 2004 verfilmde Paula van der Oest Dorresteins roman Verborgen gebreken. Momenteel is haar werk vooral bij Duitse cineasten gewild. Zo verscheen in 2011 de Duitse verfilming van Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor.
Stijlkenmerken en thematiek
Al in de jaren tachtig wees Hella S. Haasse er op dat Dorresteins romans veel kenmerken vertonen van het genre dat ‘gothic novel’ (gotieke roman) of ook wel ‘female gothic’ (vrouwelijke gotiek) wordt genoemd. Dit genre is in de achttiende eeuw in Engeland ontstaan, toen veel vrouwen ontevreden waren over hun rol in de maatschappij, maar daar nog niet openlijk over konden schrijven. Dorrestein is de eerste Nederlandse auteur die in deze traditie te plaatsen is en die er een moderne draai aan heeft gegeven. Ook bij haar komen typisch gotische thema’s en kenmerken voor, zoals verdrongen herinneringen, familiegeheimen, geestverschijningen en bloedstollende gewelddadigheden (of de dreiging daarvan). Haar verhalen spelen zich vaak op geïsoleerde plaatsen af die veiligheid lijken te bieden, maar ook voor een verstikkende atmosfeer zorgen. Waan en werkelijkheid lopen soms naadloos in elkaar over.
In 2011 promoveerde Agnes Andeweg op de gotieke elementen in ondermeer Dorresteins werk. Een handelseditie van haar proefschift Griezelig gewoon verscheen bij de Amsterdam University Press.
Daarnaast laat Dorrestein als geen ander zien dat ‘het kwaad’ zich meestal dicht bij huis bevindt, ook in ogenschijnlijk doodgewone en vertrouwde omstandigheden. De machtsverhoudingen binnen het gezin en de wijze waarop kinderen zijn overgeleverd aan hun ouders, behoren tot haar favoriete thema’s. Er zijn weinig auteurs die zich zo goed in kinderen kunnen verplaatsen als zij en die er zo levensecht over schrijven.
Tot slot is (misplaatst) schuldgevoel een vaak voorkomend thema in Dorresteins werk. Haar personages achten zich schuldig aan bepaalde fatale gebeurtenissen, waardoor ze niet zelden volkomen op drift raken. ‘Het is eten of gegeten worden,’ zeggen de zusters Ange en Irthe in de roman Het Hemelse Gerecht, en die waarheid is zelden ver te zoeken in al Dorresteins boeken.
Al zijn haar onderwerpen meestal aangrijpend, Renate Dorrestein schrijft er opvallend lichtvoetig over. Een van haar meest uitgesproken stijlkenmerken is haar humor. Ze gaat absurditeiten niet uit de weg en bedient zich van ironie. De daarbij behorende elementen als overdrijvingen, tegenstrijdigheden en paradoxen zijn volop aanwijsbaar in de meeste van haar werken. Opvallend in veel van haar boeken is ook het suggereren van gebeurtenissen. Deze worden niet expliciet genoemd, maar er worden voldoende aanwijzingen gegeven om de lezer zijn of haar eigen conclusies te laten trekken. Dat maakt Dorresteins werk bijzonder spannend.
Bekroningen
Het werk van Dorrestein wordt nationaal en internationaal bejubeld. Zo werd Een sterke man genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en Zonder genade voor de AKO Prijs. Verborgen Gebreken, Een hart van steen en Het Duister dat ons scheidt werden genomineerd voor de Trouw/NS publieksprijs. Ontaarde moeders en Een hart van steen werden genomineerd voor The International IMPAC Dublin Literary Award. Omdat haar werk zo eigenzinnig en onweerstaanbaar is, werd haar hele oeuvre in 1993 bekroond met de Annie Romein Prijs. In 1997 kreeg ze de jonge Gouden Uil voor Verborgen gebreken, en in 2010 de Vlaamse Inclusieve Griffel voor is er hoop. En eveneens in 1997 werd zij door de CPNB gevraagd het Boekenweekgeschenk te schrijven, Want dit is mijn lichaam. Bovendien schreef zij in 2008 op verzoek van de CPNB het boekenweekessay Laat me niet alleen. En in 2014 verzocht de CPNB haar voor de derde keer om een bijdrage aan een campagne. Voor de Week van het Luisterboek schreef zij het Luistergeschenk Liever horen we onszelf, dat ook door haarzelf werd voorgelezen.
Bron: http://renatedorrestein.nl/?page_id=32
Renate Dorrestein heeft een Wikipedia pagina! Klik hier om naar Wikipedia te gaan.
Renate Dorrestein - Wikipedia
Renate Dorrestein - Wikipedia
Renate Dorrestein heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.
