Fritzvannahme - Nieuwe Parijs

ISBN
   

Soort boek
Softcover

<p>Vele nieuwe gebouwen in Parijs verwijzen naar het jaar | 2000. In 110 kleurenfoto's van Harald A. Jahn ontdekken | we de Opéra de la Bastille, La Défense, de Gare d'Orsay, het Institut du Monde Arabe en 13 andere fascinerende </p> <p>‚ bouwwerken. Joachim Fritz-Vannahme schreef de commentaar bij deze architecturale monumenten. </p> <p>Alle naoorlogse chansonniers, van Jacques Prévert tot Jacques Dutronc, | zongen een liefdeslied voor Parijs. | Vandaag gebruiken filmregisseurs | als Roman Polanski, Wim Wenders _ | en uiteraard ook hun Franse colle| ga’s de wereldstad als bizar, nacht| blauw decor voor gruwelijke moord: partijen. Dat wil niet zeggen dat deze | behaaglijke plek ook in de realiteitis ( veranderd in een groezelig oord van verderf. Maar met het nieuwe, mo| derne Parijs, dat door sommigen wordt gezien als een voorteken van _ | het jaar 2000, hebben velen het { moeilijk. Baron Haussmann gaf de stad een eeuw geleden een ander gezicht. De typische burgermanshui| zen uit zijn tijd, gekenmerkt door de _ | hoge vensters met hun valse smeed| ijzeren balkons en door hun classi_( Cistische voorgevels, vormen een : vertrouwd gezicht. Hoewel ze in het | begin zeker niet mooi werden gevon_( den, mag je er vandaag geen kwaad | woord over zeggen. Destijds werden deze voorgevels als monotoon bestempeld. In 1865 schreef de auteur _{ Victor Fournel: ‘De ruimtelijke orde| ning van Parijs is teruggebracht tot een kadasterkwestie. Daarom ziet de stad eruit als het in steen opgetrok7 ken aanhangsel van de Code Napoléon. Het straatbeeld biedt de aanblik van een regiment dat op de bevelen van zijn overste wacht: de huizen staan stram in het gelid.” Maar gewenning heeft de smaak veranderd. Zozeer zelfs dat de ‘echte’ liefhebber van Parijs, Prévert indachtig en Dutroncs Paris s’'éveille op de lippen, zich is gaan verzetten tegen elke verandering. Hij kreeg daarbij de steun van vele schrijvers. De mooiste zinnen over deze stad dateren van voor de komst van het modernisme en het postmodernisme. Tot op de dag van vandaag blijven Hemingways bar van de CGloserie des Lilas en Sartres werkcafé Les Deux Magots mythische plaatsen. Café Costes van Philippe Starck is vooralsnog minder roemrucht in literaire kringen. Met de Eiffeltoren hebben de Parijzenaars leren leven. Maar de toren op Montparnasse wordt ook na 25 jaar nog steeds beschouwd als een dreigende vinger van de internationale stijl. President Georges Pompidou, die de toren zijn zegen gat, maakte hetzelfde mee als Le Corbusier met zijn Modulor-plannen: </p> <p> </p> <p> </p> <p> </p> <p> </p>