Bart Janssen - Gedane Wit

ISBN
   

Soort boek
Paperback

* Een nieuwe dichtbundel van Bart Janssen<br />*<br />Gedichten die volharden in beeldspraak en kaalheid<br />*<br />Wit als essentie, poëzie op het verdwijnpunt<br />‘Het gedicht komt op uit het wit van de pagina en verdwijnt daar weer in’, schrijft Jaap Goedegebuure in een essay over de poëzie van Gerrit Kouwenaar, Hans Faverey en (de latere) Rutger Kopland. In deze rijke traditie van poëzie op het verdwijnpunt bouwt Bart Janssen zijn taalconstructies om leemte. Leegte die zichtbaar en hoorbaar gemaakt wordt door de omringende woorden. Wit dat schrijvend ontstaat tussen en in de regels. Geen onbeschreven, maar uitgesproken wit dat, in elk gedicht opnieuw, de onuitspreekbare grens wil markeren tussen nu en dan, tussen hier en daar, tussen hem en haar, tussen leven en dood,... In dit wit dient zich de vergelijking met de zuidpoolreiziger aan: wit wordt met een haast bovenmenselijke krachtsinspanning gewonnen op het wit, maar laat (uiteindelijk) de man voltooid. In Gedane wit schuurt Bart Janssen de woorden en verzen verder uit, tot op de rand. Kantje boord van vel/naar wit zijn de laatste regels van zijn bundel. De woorden balanceren op de schreef van hun letters, op die uiterst dunne breuklijn tussen wit en betekenis...<br />De pers over Een losse draad:<br />'Niet alle Vlaamse dichters met talent zijn naar de grote Nederlandse uitgeverijen getrokken. Zo Bart Janssen...<br />Hij schrapt op een manier die aan Roland Jooris doet denken, tot hij compacte taallichamen krijgt.'<br />Paul Demets in Knack<br />'De relatie tussen werkelijkheid en verbeelding, tussen afstand en betrokkenheid, tussen taal en vertaling wordt hier in strakke, soms bijna bitsige maar geraffineerde verzen onderzocht.'<br />John Vervoort in Het Nieuwsblad<br />'Zijn gedichten zijn tot het essentiële herleid, mager, minimale constructies, waarin de woorden in een wankel evenwicht tegen elkaar wrijven en schuren.'<br />Bart Vonck in Zegge en Schrijve (Radio 3)<br />'Het gedicht komt op uit het wit van de pagina en verdwijnt daar weer in', schrijft Jaap Goedegebuure in een essay over de poëzie van Gerrit Kouwenaar, Hans Faverey en (de latere) Rutger Kopland. In deze rijke traditie van poëzie op het verdwijnpunt bouwt Bart Janssen zijn taalconstructies om leemte. Leegte die zichtbaar en hoorbaar gemaakt wordt door de omringende woorden. Wit dat schrijvend ontstaat tussen en in de regels. Geen onbeschreven, maar uitgesproken wit dat, in elk gedicht opnieuw, de onuitspreekbare grens wil markeren tussen nu en dan, tussen hier en daar, tussen hem en haar, tussen leven en dood,... In dit wit dient zich de vergelijking met de zuidpoolreiziger aan: wit wordt met een haast bovenmenselijke krachtinspanning gewonnen op het wit, maar laat (uiteindelijk) de man voltooid. In Gedane wit schuurt Bart Janssen de woorden en verzen verder uit, tot op de rand. Kantje boord van vel/naar wit zijn de laatste regels van zijn bundel. De woorden balanceren op de schreef van hun letters, op die uiterst dunne breuklijn tussen wit en betekenis...<br />