Biografie
Koen Romeijn,koen P.H. Romeijn
Over Koen Romeijn,koen P.H. Romeijn
27 april, 1979. Koen Pieter Henry Romeijn. Geboren en getogen in Zeist (niet de planeet), Nederland.
Je zou kunnen zeggen dat het spreekwoord ‘Stille wateren…’ mij al van jongs af aan op het lijf geschreven staat. Waar de meeste van mijn leeftijdsgenootjes krampachtig graag ergens bij wilden horen, had ik nooit echt die behoefte. Liever niet, zelfs. In stilte en afzondering voelde ik mij comfortabel, en dat is eigenlijk nooit veranderd.
Ondertussen ben ik er wel achter dat je op die manier niet heel ver komt in het leven. Ik leerde dat er meer was, maar dat vrijwel niets vanzelfsprekend was. Je moet dingen ondernemen en uitproberen wil jezelf beter kunnen begrijpen. En dat is wat ik getracht heb te bereiken.
Nu ik er over nadenk besef ik me dat het keerpunt zo rond mijn 14e levensjaar moet zijn geweest. Via onze buren van destijds kon ik een oude akoestische gitaar bemachtigen. Een klein modelletje, met nylon snaren. Niet meer dan een stuk brandhout, dat al jaren daarvoor vergeten was hoe het gitaar-achtige klanken moest produceren. Ik nam het ding in ontvangst, al had ik nog geen idee wat ik er mee aan moest. Maar een gratis gitaar sla je natuurlijk nooit af.
Mijn liefde voor muziek bestond op dat moment al, maar het bleef beperkt tot het herhaaldelijk luisteren van singeltjes op mijn platenspeler. Ik voelde nooit de drang om zelf een instrument te gaan bespelen, los van wat onschuldig geram op een Yamaha keyboard. Hoe dan ook, die desinteresse veranderde al snel toen vrienden op school me introduceerden in de wereld van Rock en Metal. Via hen kreeg ik allerlei zelf samengestelde cassette bandjes, met daarop de meest harde, obscure muziek die ik ooit had gehoord. Ik was direct verslaafd. Deze gecontroleerde chaos van drums en gitaren, met daaroverheen vaak schreeuwende vocalen maakte iets in mij los. Iets wat er altijd al was geweest, maar te diep begraven lag om op eigen kracht naar boven te kruipen. Ik had het blijkbaar nodig. En nu dat het vrij was voelde ik een plotselinge drang om gitaar te gaan spelen, wat gelukkig ook kon omdat thuis dat oude stoffige gitaartje nog altijd klaar stond om me op weg te helpen.
We zijn inmiddels een jaar of 20 verder. En er is een hoop gebeurd. Ik heb mezelf gitaar leren spelen, en ben vervolgens in bands gaan spelen. Ben zelfs anderen les gaan geven. M’n eigen muziek en teksten gaan schrijven, en heb met verschillende bands talloze demo’s, EP’s, CD’s, en zelfs platen uitgebracht. Hierdoor heb ik vele honderden shows gedaan. In clubs, op festivals, overal in Europa, Amerika, en zelfs in landen als India. Soms voor 10 man, en heel soms voor 50000 man, en alles daar tussenin. En dat doe ik tot op de dag van vandaag. Meestal beperkt tot de weekenden omdat iedereen tegenwoordig natuurlijk een baan, gezin en huis te onderhouden heeft. De tijd staat immers niet stil.
Alles bij mekaar, heb ik weinig reden tot klagen. Het leven als part-time muzikant heeft me fantastische dingen en geweldige vrienden opgeleverd. Het leidde me zelfs naar de liefde van mijn leven, en een fantastische zoon. Het opende deuren die anders vrijwel zeker gesloten waren gebleven. Creatief zijn met muziek heeft me veel geleerd. Wie ik ben, wat ik nodig denk te hebben in dit leven. Het is een reis die waarschijnlijk nooit zal eindigen, maar dat is precies hoe ik het graag heb.
Eén van mijn beste vrienden liet me dit inzien, en dat leidde tot een onverwacht nieuw hoofdstuk in mijn leven. Zonder enige vorm van planning of er zelfs bewust over nagedacht te hebben, kreeg ik een idee voor een boek in mijn hoofd. Zomaar ineens. Het verhaal, de setting, de personages. Ik zag in een flits alles voor me. Eerlijk gezegd schrok ik er een beetje van. Ik heb nooit eerder zoiets ervaren. Het voelde als een soort openbaring, alsof iets of iemand dit van het ene op het andere moment in mijn hoofd propte. Vreemd, maar op een andere manier kan ik het echt niet omschrijven.
Een boek? Ik had nog nooit overwogen om iets anders dan de gebruikelijke teksten voor mijn eigen muziek te schrijven, dus waarom zou ik? Maar ik zat plotseling met deze gedachte in mijn hoofd, en feitelijk hoefde ik alleen nog maar de details uit te werken en te beginnen met schrijven. En dat deed ik dan dus maar. Hoe moeilijk kon het nou eigenlijk zijn, toch? Om eerlijk te zijn heb ik mezelf die vraag nooit gesteld. Ik ben gewoon begonnen met schrijven, en ben blijven schrijven, pagina na pagina. Alsof mijn leven ervan af hing. Ik heb verschillende stijlen geprobeerd, ben in het Engels begonnen, daarna alles weer herschreven in het Nederlands, en daarna nog 1000 keer opnieuw. Net zo lang tot ik tevreden was. Ik heb me verdiept in de wereld van het schrijven, de auteurs, geleerd over de regels, wat wel en niet geaccepteerd is, heb her en der om hulp en tips gevraagd, en heb feitelijk gewoon een sprong in het diepe gewaagd. En dat voelt goed, moet ik bekennen.
Het schrijven van dit boek heeft me een nieuwe wereld leren kennen, een schitterende wereld met veel diversiteit en diepgang. Daarom besef ik dat dit niet eenmalig is. Dat is onmogelijk. Na het afronden van dit verhaal zal er ongetwijfeld een tweede boek volgen. En wie weet daarna nog veel meer. Maar dat is van later zorg.
Bron: koenromeijn.com/over.html
27 april, 1979. Koen Pieter Henry Romeijn. Geboren en getogen in Zeist (niet de planeet), Nederland.
Je zou kunnen zeggen dat het spreekwoord ‘Stille wateren…’ mij al van jongs af aan op het lijf geschreven staat. Waar de meeste van mijn leeftijdsgenootjes krampachtig graag ergens bij wilden horen, had ik nooit echt die behoefte. Liever niet, zelfs. In stilte en afzondering voelde ik mij comfortabel, en dat is eigenlijk nooit veranderd.
Ondertussen ben ik er wel achter dat je op die manier niet heel ver komt in het leven. Ik leerde dat er meer was, maar dat vrijwel niets vanzelfsprekend was. Je moet dingen ondernemen en uitproberen wil jezelf beter kunnen begrijpen. En dat is wat ik getracht heb te bereiken.
Nu ik er over nadenk besef ik me dat het keerpunt zo rond mijn 14e levensjaar moet zijn geweest. Via onze buren van destijds kon ik een oude akoestische gitaar bemachtigen. Een klein modelletje, met nylon snaren. Niet meer dan een stuk brandhout, dat al jaren daarvoor vergeten was hoe het gitaar-achtige klanken moest produceren. Ik nam het ding in ontvangst, al had ik nog geen idee wat ik er mee aan moest. Maar een gratis gitaar sla je natuurlijk nooit af.
Mijn liefde voor muziek bestond op dat moment al, maar het bleef beperkt tot het herhaaldelijk luisteren van singeltjes op mijn platenspeler. Ik voelde nooit de drang om zelf een instrument te gaan bespelen, los van wat onschuldig geram op een Yamaha keyboard. Hoe dan ook, die desinteresse veranderde al snel toen vrienden op school me introduceerden in de wereld van Rock en Metal. Via hen kreeg ik allerlei zelf samengestelde cassette bandjes, met daarop de meest harde, obscure muziek die ik ooit had gehoord. Ik was direct verslaafd. Deze gecontroleerde chaos van drums en gitaren, met daaroverheen vaak schreeuwende vocalen maakte iets in mij los. Iets wat er altijd al was geweest, maar te diep begraven lag om op eigen kracht naar boven te kruipen. Ik had het blijkbaar nodig. En nu dat het vrij was voelde ik een plotselinge drang om gitaar te gaan spelen, wat gelukkig ook kon omdat thuis dat oude stoffige gitaartje nog altijd klaar stond om me op weg te helpen.
We zijn inmiddels een jaar of 20 verder. En er is een hoop gebeurd. Ik heb mezelf gitaar leren spelen, en ben vervolgens in bands gaan spelen. Ben zelfs anderen les gaan geven. M’n eigen muziek en teksten gaan schrijven, en heb met verschillende bands talloze demo’s, EP’s, CD’s, en zelfs platen uitgebracht. Hierdoor heb ik vele honderden shows gedaan. In clubs, op festivals, overal in Europa, Amerika, en zelfs in landen als India. Soms voor 10 man, en heel soms voor 50000 man, en alles daar tussenin. En dat doe ik tot op de dag van vandaag. Meestal beperkt tot de weekenden omdat iedereen tegenwoordig natuurlijk een baan, gezin en huis te onderhouden heeft. De tijd staat immers niet stil.
Alles bij mekaar, heb ik weinig reden tot klagen. Het leven als part-time muzikant heeft me fantastische dingen en geweldige vrienden opgeleverd. Het leidde me zelfs naar de liefde van mijn leven, en een fantastische zoon. Het opende deuren die anders vrijwel zeker gesloten waren gebleven. Creatief zijn met muziek heeft me veel geleerd. Wie ik ben, wat ik nodig denk te hebben in dit leven. Het is een reis die waarschijnlijk nooit zal eindigen, maar dat is precies hoe ik het graag heb.
Eén van mijn beste vrienden liet me dit inzien, en dat leidde tot een onverwacht nieuw hoofdstuk in mijn leven. Zonder enige vorm van planning of er zelfs bewust over nagedacht te hebben, kreeg ik een idee voor een boek in mijn hoofd. Zomaar ineens. Het verhaal, de setting, de personages. Ik zag in een flits alles voor me. Eerlijk gezegd schrok ik er een beetje van. Ik heb nooit eerder zoiets ervaren. Het voelde als een soort openbaring, alsof iets of iemand dit van het ene op het andere moment in mijn hoofd propte. Vreemd, maar op een andere manier kan ik het echt niet omschrijven.
Een boek? Ik had nog nooit overwogen om iets anders dan de gebruikelijke teksten voor mijn eigen muziek te schrijven, dus waarom zou ik? Maar ik zat plotseling met deze gedachte in mijn hoofd, en feitelijk hoefde ik alleen nog maar de details uit te werken en te beginnen met schrijven. En dat deed ik dan dus maar. Hoe moeilijk kon het nou eigenlijk zijn, toch? Om eerlijk te zijn heb ik mezelf die vraag nooit gesteld. Ik ben gewoon begonnen met schrijven, en ben blijven schrijven, pagina na pagina. Alsof mijn leven ervan af hing. Ik heb verschillende stijlen geprobeerd, ben in het Engels begonnen, daarna alles weer herschreven in het Nederlands, en daarna nog 1000 keer opnieuw. Net zo lang tot ik tevreden was. Ik heb me verdiept in de wereld van het schrijven, de auteurs, geleerd over de regels, wat wel en niet geaccepteerd is, heb her en der om hulp en tips gevraagd, en heb feitelijk gewoon een sprong in het diepe gewaagd. En dat voelt goed, moet ik bekennen.
Het schrijven van dit boek heeft me een nieuwe wereld leren kennen, een schitterende wereld met veel diversiteit en diepgang. Daarom besef ik dat dit niet eenmalig is. Dat is onmogelijk. Na het afronden van dit verhaal zal er ongetwijfeld een tweede boek volgen. En wie weet daarna nog veel meer. Maar dat is van later zorg.
Bron: koenromeijn.com/over.html
Koen Romeijn,koen P.H. Romeijn heeft een Facebook account! Klik hier om naar Facebook te gaan.
Koen Romeijn,koen P.H. Romeijn heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.