Biografie
Tom Lanoye
Over Tom Lanoye
Tom Lanoye (Sint-Niklaas, 27 augustus 1958) is romancier, dichter, columnist, scenarist en theaterauteur. Hij woont en werkt in Antwerpen (België) en Kaapstad (Zuid-Afrika).
Lanoye was de jongste zoon van een slager.[1] Hij bezocht in Sint-Niklaas het Sint-Jozef-Klein-Seminarie College,[2] toentertijd nog een jongenscollege. Hij studeerde Germaanse Filologie en sociologie aan de Universiteit Gent. In die jaren was hij ook actief lid van het vrijzinnige Taalminnend Studentengenootschap (TSG) 't Zal Wel Gaan. Lanoye studeerde af op een scriptie getiteld De poëzie van Hans Warren. Hij publiceerde zijn eerste werk in eigen beheer, naar eigen zeggen: ‘zoals alle punkbands toentertijd deden: uit onvrede met de bestaande structuren, en om het vak van binnenuit te leren’.
Naast schrijver is Lanoye ook ondernemer, zijn onderneming heet L.A.N.O.Y.E. nv.
Tom Lanoye komt vaak op zowel de radio als op televisie, niet alleen in België, maar ook in Nederland. Verder treedt hij op in theaters. Zijn provocerende uitspraken bezorgen Lanoye regelmatig publieke belangstelling. Hij identificeert zichzelf als atheïst.[3] Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 stond hij — in het centrale district van Antwerpen en ‘om de strijd tegen extreemrechts kracht bij te zetten’— op de lijst van Agalev (Vlaamse ecologisten), als onafhankelijke en op de symbolisch laatste plaats. Hij werd verkozen, maar nam zoals vooraf aangekondigd het mandaat niet op.
Lanoye leeft en werkt in Antwerpen en Kaapstad (Zuid-Afrika). Zijn literair werk is in meer dan vijftien talen gepubliceerd of opgevoerd. Sinds de vertaling van zijn roman Sprakeloos (La langue de ma mère, 2011) is hij ook doorgebroken in Franstalig België.
Vanaf 1981 tot 1982 vormde Tom Lanoye samen met James Bordello (= Peter Roose) een duo dat optrad als ‘de Twee Laatste Grote Poëtische Beloften Van Net Voor De Derde Wereldoorlog’. Ze traden op in Gentse studentencafés. Een jaar later nam het duo deel aan de Nacht van de Poëzie in Utrecht. Ook schreef Lanoye polemische stukken voor de tijdschriften De Zwijger, Propria Cures, Humo en ‘T Zwarte Gat — een studentenblad waarvan hij de hoofdredacteur was en dat maar vier nummers uitbracht.
In 1985 verscheen zijn prozadebuut, de semi-autobiografische roman Een slagerszoon met een brilletje. Na een televisieoptreden in hetzelfde jaar bij Sonja Barend werd hij een bekende Vlaming. Andere boeken van zijn hand zijn Alles moet weg (1988), de melancholieke roman Kartonnen dozen (1991) en de trilogie Het Goddelijke Monster, Zwarte tranen en Boze tongen waarin het uiteenvallen van België beschreven wordt. Een tiendelige televisieserie naar deze trilogie werd in het najaar van 2011 uitgezonden op één, het eerste net van de VRT.
In het buitenland werd Lanoye opgemerkt als hedendaags dramaturg met zijn twaalf uur lange bewerking in verzen van acht stukken van Shakespeare, Ten Oorlog (1997). Ze ging in Duitse vertaling (Schlachten!) in première op de Salzburger Festspiele.
Lanoye begon als enfant terrible, maar werd een gevestigd schrijver die zich wijdt aan 'alle vormen van teksten en schriftuur, zowel voor boeken, kranten, tijdschriften en andere drukwerken als voor toneelopvoeringen, cabaret- en zangvoorstellingen, dit alles onder eender welke vorm en in de meest ruime zin van het woord' (citaat uit de statuten van de in 1992 opgerichte naamloze vennootschap L.A.N.O.Y.E.). Hij treedt geregeld op in schouwburgen met literaire shows, die eerder theatermonologen dan lezingen zijn. Voorts is er de bestseller Het derde huwelijk, naast internationaal meermaals geënsceneerde toneelstukken als Fort Europa, Mamma Medea (vrij naar Euripides), Mefisto for ever (vrij naar Klaus Mann) en Atropa. De wraak van de vrede (vrij naar Euripides, Aeschylus, George W. Bush, Donald Rumsfeld en Curzio Malaparte). Die laatste twee stukken vormen begin en slot van De triptiek van de macht van regisseur Guy Cassiers. Ze werden in diens enscenering beide uitgenodigd op het Festival d’Avignon, dat in 2011 het duo opnieuw uitnodigde. Hun historische stuk over Jeanne d’Arc en Gilles de Rais stond vijf avonden in de prestigieuze Cour d’Honneur van het Palais des Papes, voor in totaal 10.000 toeschouwers. In 2014 werkte Lanoye nogmaals samen met Cassiers: de Shakespeare-bewerking Hamlet verdus Hamlet, met actrice Abke Haring in een opgemerkte titelrol.
In 2007 werd Lanoye genomineerd voor de Gouden Uil en de Libris Literatuur Prijs voor zijn roman Het derde huwelijk. In hetzelfde jaar won hij in Nederland de Gouden Ganzenveer voor zijn oeuvre en kreeg hij een eredoctoraat van de Universiteit Antwerpen.
Eind 2009 verschijnt zijn roman Sprakeloos, die handelt over de dood van zijn moeder - een amateuractrice die, na een beroerte, haar spraak verliest. Sprakeloos laat zich lezen als een onverwacht vervolg, achttien jaar na dato, op het al even autobiografische Kartonnen dozen. In 2010 prijkt het boek op de shortlists van de Gouden Uil, de Libris Literatuur Prijs, de AKO Literatuurprijs en kaapt het de Gouden Uil Publieksprijs weg. In 2011 wordt het boek andermaal genomineerd, ditmaal voor de Boek-Delenprijs, die 'het Leesclub-boek van het Jaar' bekroont. Sprakeloos wordt dat jaar bekroond met de Henriette Roland Holst-prijs. Het boek wordt ook vertaald in Frans, Deens, Afrikaans en Engels; de filmrechten worden verkocht aan productiehuis Caviar. Regisseur wordt Hilde Van Mieghem.
Op verzoek van de Stichting CPNB schreef Tom Lanoye in 2012 een novelle Heldere hemel als Boekenweekgeschenk. Tom Lanoye was de vierde Belgische auteur van het Boekenweekgeschenk, Hubert Lampo (1969), Marnix Gijsen (1978) en Hugo Claus (1989) gingen hem voor. Het was de eerste maal dat een Boekenweekgeschenk ook in Vlaanderen werd verspreid.
In 2012 kent De Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde haar Vijfjaarlijkse Prijs voor Podiumteksten 2012 voor de periode 2007-2011 toe aan Tom Lanoye voor Atropa. De wraak van de vrede (2008).
Bij de verkiezing van de populairste klassieker uit de Vlaamse literatuur in 2012 eindigde zijn roman Sprakeloos (2009) op de derde plaats, na Louis Paul Boons De Kapellekensbaan (1953) en Van den vos Reynaerde (13e-eeuws epos).
In 2013 wordt Lanoye dankzij Les Boîtes en Carton (en samen met onder anderen Julian Barnes en Amin Maalouf) genomineerd voor de Prix Jean-Monnet de littérature européenne du département de Charente. Eerdere winnaars waren onder anderen Claudio Magris, Jorge Semprún en Harry Mulisch.
In september 2013 verschijnt de roman Gelukkige Slaven. Lanoye belandt er voor de eerste maal mee op nr. 1 in zowel de Nederlandse Boekentoptien van NRC Handelsblad als in de Vlaamse Boekentoptien van De Standaard. De roman wint in december de prijs voor beste seksscène van het jaar, uitgereikt door recensieweb.nl. Het boek wordt in 2014 ook geshortlist voor zowel de AKO- als de Libris Literatuurprijs.
In oktober 2013 komt Tombé du Ciel uit, de Franstalige vertaling van Heldere Hemel (2012). Uitgever en vertaler zijn -opnieuw- Éditions de la Différence (Paris) en Alain van Crugten. Op 10 januari 2014 wint vertaler Alain van Crugten de prijs Les Phares du Nord voor zijn vertalingen van Lanoyes werk, in het bijzonder La Langue de ma Mère (Sprakeloos). Eveneens in oktober schenkt het Sichuan TV Festival, in de strijd om zijn Gouden Panda's, een dubbele nominatie aan Het Goddelijke Monster, de Eén-serie geregisseerd door Hans Herbots, op basis van Lanoyes De Monstertrilogie. Herbots wint uiteindelijk een Gouden Panda als beste regisseur.
Op 3 januari 2014 komt Sprakeloos op de Nederlandse radio, als hoorspelbewerking van de voorstelling van het boek en gebracht door Lanoye zelf. Op 19 januari 2014 wordt aan Lanoye de Constantijn Huygens-prijs 2013 uitgereikt voor zijn hele oeuvre.
Vertaler-dichter Daniel Hugo wint in april 2014 met zijn vertaling van Lanoyes Sprakeloos in het Afrikaans de 'Akademieprijs' van de Suid-Afrikaanse Akademie vir Wetenschap en Kuns. Hugo vertaalde eerder al ander werk van Lanoye (Kartondose, n Slagterseun met n brilletjie ...), alsook van o.a. Herman de Coninck en David van Reybrouck. Eerder, in februari 2014, werd Lanoyes vaste vertaler Alain Van Crugten in Parijs onderscheiden met de Prix Phares du Nord, een tweejaarlijkse prijs voor de beste Franse vertaling van een belangrijk Nederlandstalig werk die wordt uitgereikt door het Nederlands Letterenfonds en het Vlaams Fonds voor de Letteren, voor zijn vertaling van Sprakeloos La langue de ma mère.
Begin 2016 bundelt en bewerkt Lanoye zijn meest spraakmakende speeches en polemieken in de bundel Revue Lanoye. Filippica. Het boek bevat onder andere de artikelen die Lanoye wijdde aan een sindsdien beruchte zaak van Antwerps politiegeweld: de zaak-Jonathan Jacob. Op een twee weken durend festival in Oostende, waarbij diverse liefhebbergroepen aan de slag gaan met toneelstukken van hem, stelt Lanoye in mei ook zijn eigen muziekgroep voor: Bloednoot ©, een ‘impro-jazz-lit-trio’ met bassist Nicolas Rombouts en percussionist Teun Verbruggen. Hun enige spelregel luidt: ‘Wij repeteren nooit’.
Het theaterwerk van Lanoye bestaat uit meer dan twee dozijn stukken. Meestal gaat het om typische ensemblestukken, voor meer dan zes, in sommige gevallen meer dan vijftien acteurs. Het kan gaan om oorspronkelijke stukken, zoals het absurde De Jossen, waarin alle personages ‘Jos’ heten, of om adaptaties zoals De Russen: een zes uur durende Tsjechov-bewerking die Lanoye schreef op vraag van Ivo van Hove (Toneelgroep Amsterdam) en waarin hij twee jeugdwerken van Tsjechov (Ivanov en Platonov) in elkaar schrijft, met inbegrip van vele nieuwe scènes. In de lente van 2015 voerde Lanoye een theatertrilogie ten tonele. Eerst een bewerking van Shakespeares King Lear, voor Toneelgroep Amsterdam en regisseur Eric de Vroedt: Koningin Lear, met de Vlaamse Frieda Pittoors in de hoofdrol. Daarnaast een muziektheaterscript à la Bertold Brecht voor regisseur en hoofdrolspeler Josse de Pauw — een coproductie van KVS (Brussel), NTGent, Théâtre National (Bruxelles) en de Flat Earth Society (Gent) van componist Peter Vermeersch. De tekst verscheen gratis bij de krant De Standaard, in een oplage van vele tienduizenden. Tot slot een nieuwe monoloog voor actrice Viviane De Muynck, GAZ. Pleidooi van een gedoemde moeder, voor Theater Malpertuis (Tielt), in een regie van Piet Arfeuille. Deze laatste voorstelling opent het tweede jaar van Gone West, zoals de vierjarige officiële herdenking van WO I in Vlaanderen heet. De première vindt plaats exact honderd jaar nadat in Tielt door het Duitse leger werd besloten tot de eerste militaire gasaanval in de geschiedenis van de mensheid. Bij Lanoye treurt de moeder van een hedendaagse terrorist om de dood van haar zoon, zonder echter zijn gruwelijke aanslag te vergoelijken — een gasaanval in een metrostel, waarbij honderden burgers omkwamen, onder wie vooral kinderen. Daarnaast treedt Lanoye ook zelf op, met geënsceneerde teksten van hemzelf, in theaters in België en Nederland. Hij leest daarbij voor uit zijn werk. Het optreden kan echter niet worden gezien als een lezing, maar eerder als een literaire onemanshow.
Bron: nl.wikipedia.org/wiki/Tom_Lanoye
Tom Lanoye (Sint-Niklaas, 27 augustus 1958) is romancier, dichter, columnist, scenarist en theaterauteur. Hij woont en werkt in Antwerpen (België) en Kaapstad (Zuid-Afrika).
Lanoye was de jongste zoon van een slager.[1] Hij bezocht in Sint-Niklaas het Sint-Jozef-Klein-Seminarie College,[2] toentertijd nog een jongenscollege. Hij studeerde Germaanse Filologie en sociologie aan de Universiteit Gent. In die jaren was hij ook actief lid van het vrijzinnige Taalminnend Studentengenootschap (TSG) 't Zal Wel Gaan. Lanoye studeerde af op een scriptie getiteld De poëzie van Hans Warren. Hij publiceerde zijn eerste werk in eigen beheer, naar eigen zeggen: ‘zoals alle punkbands toentertijd deden: uit onvrede met de bestaande structuren, en om het vak van binnenuit te leren’.
Naast schrijver is Lanoye ook ondernemer, zijn onderneming heet L.A.N.O.Y.E. nv.
Tom Lanoye komt vaak op zowel de radio als op televisie, niet alleen in België, maar ook in Nederland. Verder treedt hij op in theaters. Zijn provocerende uitspraken bezorgen Lanoye regelmatig publieke belangstelling. Hij identificeert zichzelf als atheïst.[3] Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 stond hij — in het centrale district van Antwerpen en ‘om de strijd tegen extreemrechts kracht bij te zetten’— op de lijst van Agalev (Vlaamse ecologisten), als onafhankelijke en op de symbolisch laatste plaats. Hij werd verkozen, maar nam zoals vooraf aangekondigd het mandaat niet op.
Lanoye leeft en werkt in Antwerpen en Kaapstad (Zuid-Afrika). Zijn literair werk is in meer dan vijftien talen gepubliceerd of opgevoerd. Sinds de vertaling van zijn roman Sprakeloos (La langue de ma mère, 2011) is hij ook doorgebroken in Franstalig België.
Vanaf 1981 tot 1982 vormde Tom Lanoye samen met James Bordello (= Peter Roose) een duo dat optrad als ‘de Twee Laatste Grote Poëtische Beloften Van Net Voor De Derde Wereldoorlog’. Ze traden op in Gentse studentencafés. Een jaar later nam het duo deel aan de Nacht van de Poëzie in Utrecht. Ook schreef Lanoye polemische stukken voor de tijdschriften De Zwijger, Propria Cures, Humo en ‘T Zwarte Gat — een studentenblad waarvan hij de hoofdredacteur was en dat maar vier nummers uitbracht.
In 1985 verscheen zijn prozadebuut, de semi-autobiografische roman Een slagerszoon met een brilletje. Na een televisieoptreden in hetzelfde jaar bij Sonja Barend werd hij een bekende Vlaming. Andere boeken van zijn hand zijn Alles moet weg (1988), de melancholieke roman Kartonnen dozen (1991) en de trilogie Het Goddelijke Monster, Zwarte tranen en Boze tongen waarin het uiteenvallen van België beschreven wordt. Een tiendelige televisieserie naar deze trilogie werd in het najaar van 2011 uitgezonden op één, het eerste net van de VRT.
In het buitenland werd Lanoye opgemerkt als hedendaags dramaturg met zijn twaalf uur lange bewerking in verzen van acht stukken van Shakespeare, Ten Oorlog (1997). Ze ging in Duitse vertaling (Schlachten!) in première op de Salzburger Festspiele.
Lanoye begon als enfant terrible, maar werd een gevestigd schrijver die zich wijdt aan 'alle vormen van teksten en schriftuur, zowel voor boeken, kranten, tijdschriften en andere drukwerken als voor toneelopvoeringen, cabaret- en zangvoorstellingen, dit alles onder eender welke vorm en in de meest ruime zin van het woord' (citaat uit de statuten van de in 1992 opgerichte naamloze vennootschap L.A.N.O.Y.E.). Hij treedt geregeld op in schouwburgen met literaire shows, die eerder theatermonologen dan lezingen zijn. Voorts is er de bestseller Het derde huwelijk, naast internationaal meermaals geënsceneerde toneelstukken als Fort Europa, Mamma Medea (vrij naar Euripides), Mefisto for ever (vrij naar Klaus Mann) en Atropa. De wraak van de vrede (vrij naar Euripides, Aeschylus, George W. Bush, Donald Rumsfeld en Curzio Malaparte). Die laatste twee stukken vormen begin en slot van De triptiek van de macht van regisseur Guy Cassiers. Ze werden in diens enscenering beide uitgenodigd op het Festival d’Avignon, dat in 2011 het duo opnieuw uitnodigde. Hun historische stuk over Jeanne d’Arc en Gilles de Rais stond vijf avonden in de prestigieuze Cour d’Honneur van het Palais des Papes, voor in totaal 10.000 toeschouwers. In 2014 werkte Lanoye nogmaals samen met Cassiers: de Shakespeare-bewerking Hamlet verdus Hamlet, met actrice Abke Haring in een opgemerkte titelrol.
In 2007 werd Lanoye genomineerd voor de Gouden Uil en de Libris Literatuur Prijs voor zijn roman Het derde huwelijk. In hetzelfde jaar won hij in Nederland de Gouden Ganzenveer voor zijn oeuvre en kreeg hij een eredoctoraat van de Universiteit Antwerpen.
Eind 2009 verschijnt zijn roman Sprakeloos, die handelt over de dood van zijn moeder - een amateuractrice die, na een beroerte, haar spraak verliest. Sprakeloos laat zich lezen als een onverwacht vervolg, achttien jaar na dato, op het al even autobiografische Kartonnen dozen. In 2010 prijkt het boek op de shortlists van de Gouden Uil, de Libris Literatuur Prijs, de AKO Literatuurprijs en kaapt het de Gouden Uil Publieksprijs weg. In 2011 wordt het boek andermaal genomineerd, ditmaal voor de Boek-Delenprijs, die 'het Leesclub-boek van het Jaar' bekroont. Sprakeloos wordt dat jaar bekroond met de Henriette Roland Holst-prijs. Het boek wordt ook vertaald in Frans, Deens, Afrikaans en Engels; de filmrechten worden verkocht aan productiehuis Caviar. Regisseur wordt Hilde Van Mieghem.
Op verzoek van de Stichting CPNB schreef Tom Lanoye in 2012 een novelle Heldere hemel als Boekenweekgeschenk. Tom Lanoye was de vierde Belgische auteur van het Boekenweekgeschenk, Hubert Lampo (1969), Marnix Gijsen (1978) en Hugo Claus (1989) gingen hem voor. Het was de eerste maal dat een Boekenweekgeschenk ook in Vlaanderen werd verspreid.
In 2012 kent De Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde haar Vijfjaarlijkse Prijs voor Podiumteksten 2012 voor de periode 2007-2011 toe aan Tom Lanoye voor Atropa. De wraak van de vrede (2008).
Bij de verkiezing van de populairste klassieker uit de Vlaamse literatuur in 2012 eindigde zijn roman Sprakeloos (2009) op de derde plaats, na Louis Paul Boons De Kapellekensbaan (1953) en Van den vos Reynaerde (13e-eeuws epos).
In 2013 wordt Lanoye dankzij Les Boîtes en Carton (en samen met onder anderen Julian Barnes en Amin Maalouf) genomineerd voor de Prix Jean-Monnet de littérature européenne du département de Charente. Eerdere winnaars waren onder anderen Claudio Magris, Jorge Semprún en Harry Mulisch.
In september 2013 verschijnt de roman Gelukkige Slaven. Lanoye belandt er voor de eerste maal mee op nr. 1 in zowel de Nederlandse Boekentoptien van NRC Handelsblad als in de Vlaamse Boekentoptien van De Standaard. De roman wint in december de prijs voor beste seksscène van het jaar, uitgereikt door recensieweb.nl. Het boek wordt in 2014 ook geshortlist voor zowel de AKO- als de Libris Literatuurprijs.
In oktober 2013 komt Tombé du Ciel uit, de Franstalige vertaling van Heldere Hemel (2012). Uitgever en vertaler zijn -opnieuw- Éditions de la Différence (Paris) en Alain van Crugten. Op 10 januari 2014 wint vertaler Alain van Crugten de prijs Les Phares du Nord voor zijn vertalingen van Lanoyes werk, in het bijzonder La Langue de ma Mère (Sprakeloos). Eveneens in oktober schenkt het Sichuan TV Festival, in de strijd om zijn Gouden Panda's, een dubbele nominatie aan Het Goddelijke Monster, de Eén-serie geregisseerd door Hans Herbots, op basis van Lanoyes De Monstertrilogie. Herbots wint uiteindelijk een Gouden Panda als beste regisseur.
Op 3 januari 2014 komt Sprakeloos op de Nederlandse radio, als hoorspelbewerking van de voorstelling van het boek en gebracht door Lanoye zelf. Op 19 januari 2014 wordt aan Lanoye de Constantijn Huygens-prijs 2013 uitgereikt voor zijn hele oeuvre.
Vertaler-dichter Daniel Hugo wint in april 2014 met zijn vertaling van Lanoyes Sprakeloos in het Afrikaans de 'Akademieprijs' van de Suid-Afrikaanse Akademie vir Wetenschap en Kuns. Hugo vertaalde eerder al ander werk van Lanoye (Kartondose, n Slagterseun met n brilletjie ...), alsook van o.a. Herman de Coninck en David van Reybrouck. Eerder, in februari 2014, werd Lanoyes vaste vertaler Alain Van Crugten in Parijs onderscheiden met de Prix Phares du Nord, een tweejaarlijkse prijs voor de beste Franse vertaling van een belangrijk Nederlandstalig werk die wordt uitgereikt door het Nederlands Letterenfonds en het Vlaams Fonds voor de Letteren, voor zijn vertaling van Sprakeloos La langue de ma mère.
Begin 2016 bundelt en bewerkt Lanoye zijn meest spraakmakende speeches en polemieken in de bundel Revue Lanoye. Filippica. Het boek bevat onder andere de artikelen die Lanoye wijdde aan een sindsdien beruchte zaak van Antwerps politiegeweld: de zaak-Jonathan Jacob. Op een twee weken durend festival in Oostende, waarbij diverse liefhebbergroepen aan de slag gaan met toneelstukken van hem, stelt Lanoye in mei ook zijn eigen muziekgroep voor: Bloednoot ©, een ‘impro-jazz-lit-trio’ met bassist Nicolas Rombouts en percussionist Teun Verbruggen. Hun enige spelregel luidt: ‘Wij repeteren nooit’.
Het theaterwerk van Lanoye bestaat uit meer dan twee dozijn stukken. Meestal gaat het om typische ensemblestukken, voor meer dan zes, in sommige gevallen meer dan vijftien acteurs. Het kan gaan om oorspronkelijke stukken, zoals het absurde De Jossen, waarin alle personages ‘Jos’ heten, of om adaptaties zoals De Russen: een zes uur durende Tsjechov-bewerking die Lanoye schreef op vraag van Ivo van Hove (Toneelgroep Amsterdam) en waarin hij twee jeugdwerken van Tsjechov (Ivanov en Platonov) in elkaar schrijft, met inbegrip van vele nieuwe scènes. In de lente van 2015 voerde Lanoye een theatertrilogie ten tonele. Eerst een bewerking van Shakespeares King Lear, voor Toneelgroep Amsterdam en regisseur Eric de Vroedt: Koningin Lear, met de Vlaamse Frieda Pittoors in de hoofdrol. Daarnaast een muziektheaterscript à la Bertold Brecht voor regisseur en hoofdrolspeler Josse de Pauw — een coproductie van KVS (Brussel), NTGent, Théâtre National (Bruxelles) en de Flat Earth Society (Gent) van componist Peter Vermeersch. De tekst verscheen gratis bij de krant De Standaard, in een oplage van vele tienduizenden. Tot slot een nieuwe monoloog voor actrice Viviane De Muynck, GAZ. Pleidooi van een gedoemde moeder, voor Theater Malpertuis (Tielt), in een regie van Piet Arfeuille. Deze laatste voorstelling opent het tweede jaar van Gone West, zoals de vierjarige officiële herdenking van WO I in Vlaanderen heet. De première vindt plaats exact honderd jaar nadat in Tielt door het Duitse leger werd besloten tot de eerste militaire gasaanval in de geschiedenis van de mensheid. Bij Lanoye treurt de moeder van een hedendaagse terrorist om de dood van haar zoon, zonder echter zijn gruwelijke aanslag te vergoelijken — een gasaanval in een metrostel, waarbij honderden burgers omkwamen, onder wie vooral kinderen. Daarnaast treedt Lanoye ook zelf op, met geënsceneerde teksten van hemzelf, in theaters in België en Nederland. Hij leest daarbij voor uit zijn werk. Het optreden kan echter niet worden gezien als een lezing, maar eerder als een literaire onemanshow.
Bron: nl.wikipedia.org/wiki/Tom_Lanoye
Tom Lanoye heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.
