Over Tessa De Loo
Tessa de Loo (1946) studeerde Nederlandse taal- en letterkunde aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Ze werkte enkele jaren als lerares alvorens ze in 1983 debuteerde met de verhalenbundel De meisjes van de suikerwerkfabriek, waarmee ze onmiddellijk haar naam vestigde. Het boek beleefde meer dan twintig drukken en werd bekroond met twee debuutprijzen (de Anton Wachterprijs en het Gouden Ezelsoor).
Sindsdien is Tessa de Loo een geliefd schrijfster gebleven. Haar populariteit dankt ze aan de toegankelijke stijl van haar proza, waarin altijd een intrigerende verhaallijn wordt uitgewerkt, en aan de thematiek van haar werk - vaak conflictueuze liefdes waarin macht een belangrijke factor is.
Liefde en macht is ook het thema van haar roman Meander (1986) waarin de opkomst en ondergang van een alternatieve leefgemeenschap begin jaren zeventig in Zeeland is beschreven. Het conflictueuze spel van liefde en macht is eveneens prominent aanwezig in haar beide volgende boeken, Het rookoffer (1987) en Isabelle (1989). In Het rookoffer draait alles om de liefde tussen een lerares Frans en een van haar leerlingen. Isabelle gaat over een actrice die gekidnapt wordt. Dit boek werd in 2011 succesvol verfilmd, met Halina Reijn in de hoofdrol.
Anders van toon en thematiek is haar grote epische roman De tweeling (1993). Uitgangspunt in dit boek is de ontmoeting tussen twee bejaarde vrouwen, een Nederlandse en een Duitse, in het kuuroord van Spa. Ze vertellen elkaar hun levensverhalen maar weten aanvankelijk nog geen van beiden dat ze een al in de kindertijd van elkaar gescheiden tweeling vormen. Op de achtergrond aanwezig is de Tweede Wereldoorlog, die de tweeling gescheiden heeft, en de voor de Duitse en de Nederlandse verschillende doorwerking van dit oorlogsverleden in het heden. De roman werd bekroond met de Otto von der Gablentz-prijs en de Publieksprijs van het Nederlandse boek. De tweeling is sinds de verschijning een weergaloos succes. Inmiddels zijn er alleen al in het Nederlands meer dan 600.000 exemplaren verkocht. De Duitse vertaling was eveneens zeer succesvol. De verfilming van dit boek leidde tot een Oscarnominatie.
Na De tweeling publiceerde Tessa de Loo in 1998 Een varken in het paleis, een meeslepend boek over een tocht door de onherbergzaamste streken van de Balkan, in het voetspoor van Byron. In 1999 bundelde ze haar columns over reizen, verkeer en auto`s in Een gevaar op de weg.
De thematiek van De tweeling keert terug in Een bed in de hemel (2000). In deze roman gaat het over (de onvervulbaarheid van) de liefde. Het boek alterneert tussen Boedapest en Amsterdam, tussen seksuele vrijheid en onontkoombaar lot, tussen 1944, 1956, 1965 en 1995.
In 2004 verscheen De zoon uit Spanje. In dit familiedrama willen de kinderen van een stervende vader, gepensioneerd leraar klassieke talen, van zijn laatste verjaardag een onvergetelijk familiefeest maken. Niet eenvoudig: een van hen, Bardo, is 25 jaar geleden door zijn vader het huis uitgezet en nooit meer teruggekeerd.
In de roman Harlekino (2008) komen de grote thema’s van ons onzekere tijdperk aan bod: de botsing der beschavingen en religies, ontheemding en migratie. Haar meest recente roman is Verraad me niet (2011), een beklemmend drama spelend in een oer-Hollands landschap. Eind 2013 publiceert De Arbeiderspers van Tessa de Loo Kenau, het pakkende verhaal van Kenau Simonsdochter Hasselaar die tijdens het Beleg van Haarlem (1572-1573) zo’n driehonderd vrouwen ertoe over weet te halen om zij aan zij met de soldaten vanaf de stadswallen tegen de vijand te vechten.

Het schrijven is begonnen als een ontspanning. Ik was, als afronding van een studie `Nederlandse taal en letterkunde`, verstrikt geraakt in een eindscriptie onder de titel: `De aard van de ironie bij Gerard Reve` Minstens honderd verschillende definities van het begrip `ironie` hadden me in grote verwarring gebracht over een verschijnsel dat steeds ongrijpbaarder werd in zijn tweeslachtigheid`` `wel en niet grappig/serieus/spottend bedoeld`.
In het schrift, dat bestemd was voor de scriptie, begon ik onbewust het een en ander neer te krabbelen. Iets wat enige opheldering verschafte over de aard van Reve`s ironie was het niet. Er ontstond iets heel anders en eigenzinnigs, waarover ik zelf nauwelijks enige controle had. Het was alsof mijn hand, niet ik, deze beslissing nam. Het was mijn hand, die een verhaal bedacht. Toen hij niet langer bewoog, gluurde ik nieuwsgierig in het schrift. Ik was verbaasd: voor mij lag een verhaal - met een begin, een einde en iets er tussenin. Zo heeft het schrijven mij overrompeld en ik heb geen weerstand geboden.

Het oeuvre van Tessa de Loo kan op twee manieren veelzijdig te noemen. Het omvat romans, novellen, verhalen en reisreportages. Haar streven zich steeds te vernieuwen en niet te teren op een bewezen succesvolle aanpak maakt haar werk spannend, niet alleen voor de lezer maar ook voor de schrijfster zelf.
`Het schrijven van een roman is als een reis door een onbekend land waarvan geen kaarten bestaan.` Welke obstakels zal ik onderweg tegenkomen? Waarheen voert het pad, of zal het een doodlopende weg blijken? Er is niemand aan wie je de weg kunt vragen. Door wat voor landschappen zal ik trekken: polders, bergen, bossen, woestijnen, moerassen? Of zal het een stadse geografie van straten en parken zijn, van daken, schoorstenen en kerktorens? Wordt het een reis door de lucht of over water?
Wie zijn mijn metgezellen? Naarmate de reis vordert leer ik ze steeds beter kennen. Tot in mijn slaap toe hoor ik hun stemmen. Ze genieten, ze lijden, ze kwellen elkaar, maar vooral zichzelf. Ze halen vreemde capriolen uit, maar ik kijk nergens vreemd van op. Mijn tolerantie kent geen grenzen. We zijn vrienden geworden, echte vrienden door dik en dun, maar het is een vriendschap die abrupt ophoudt zodra de reis voorbij en de roman af is. Daarna ben ik weer alleen en zullen zij, ontrouw als ze zijn, bevriend raken met de lezer. Of niet, maar dat valt niet langer onder mijn verantwoordelijkheid. Ik broed al weer op een nieuwe reis, want ik ben een nomade en zoek een nieuw `terra incognita`.

Tessa de Loo is gewend zich van A naar B te verplaatsen. Dat doet ze vaker dan haar lief is. Behalve wanneer het om het echte reizen gaat.
De eerste reis die haar buiten Europa bracht, leidde naar het land van de tequila: Mexico. Marokko, Australië en Zuid-Afrika waren haar meest recente bestemmingen.
Als ze op reis is heeft Tessa de Loo vooral oog voor de natuur en de mensen.

---

Bron: https://tessadeloo.com/werk/#tab-5573-2