Elisabeth Marain - Rosalie Niemand

ISBN
   

Soort boek
Paperback

Conditieredelijk [hoekjes kaft (kale) stootplekjes/kaft een paar vouwlijntjes; wit van kaft verkleurd]Aantal pagina`s251Uitgavejaar1988 [5e druk augustus]Uitgegeven doorHouteKietKaftpaperback ISBN9050670393Code [intern]NUMA Beschrijving boekAanvulling conditie: van de laatste [blanco] pagina is een hoekje verdwenen. Zijkant boekblok 2 vlekjes. Binding boek goed.Toen ze vijf jaar was werd Rosalie Niemand in een gesticht voor achterlijke kinderen gestopt, want ze was ongewenst en daardoor lastig en tegendraads. Toen ze twaalf was verhuisde ze naar een psychiatrische inrichting voor volwassen vrouwen.Haar hele leven was een aaneenschakeling van vernederingen, psychische martelingen, angst en onnoemelijk veel verdriet. Rosalie Niemand woont nu niet meer in een inrichting. Zij vertelde haar verhaal aan Elisabeth Marain die diep onder de indruk kwam: ‘Zo stond ze daar voor me, al vier jaar vrij, niet omdat ze “genezen” was verklaard, maar omdat er een nieuwe wet betreffende de subsidies was gekomen. Ze stond daar en ik keek naar haar en besefte hoe zij zich ondanks alles op een uitzonderlijke wijze had opgericht en voor het eerst echt begon te leven op een leeftijd dat de meesten onder ons het voor bekeken houden. Ik zag haar kracht en onverwoestbaarheid en besloot over haar te schrijven.’

ISBN
   

Soort boek
Hardcover

Toen ze vijf jaar was werd Liliane Stijnen in een gesticht voor achterlijke kinderen gestopt, want ze was ongewenst. Daar werd ze lastig en opstandig van. Toen ze twaalf was, werd ze naar een psychiatrische inrichting voor volwassen vrouwen verplaatst, hoewel ze geestelijk gezond was. <br />Onder het strenge nonnenregime werd haar hele leven een aaneenschakeling van vernederingen, psychische martelingen, angst en onnoemelijk veel verdriet. Vijftig jaar lang was ze niemand, mocht ze niemand zijn en zo werd ze het personage Rosalie Niemand in een roman van Elisabeth Marain. <br />Rosalie Niemand vertelde haar verhaal aan Elisabeth Marain die diep onder de indruk was: ?Zo stond ze daar voor me, al vier jaar vrij, niet omdat ze ?genezen? was verklaard, maar omdat de subsidies voor gesloten instellingen verlaagd werden. Ze stond daar en ik keek naar haar en besefte hoe zij zich ondanks alles op een uitzonderlijke wijze had opgericht en voor het eerst echt begon te leven op een leeftijd dat de meesten onder ons het voor bekeken houden. Ik zag haar kracht en onverwoestbaarheid en besloot over haar te schrijven.?<br />http://www.houtekiet.com/boeken/p/detail/rosalie-niemand