Biografie
Harry Marsman
Over Harry Marsman
Ik ben geboren op 20 oktober 1970 in het Twentse dorp Vriezenveen. Dat Twente moet ik er altijd even bij vermelden. Daar heb ik iets mee. Waarom? Ik denk dat ik gewoon trots ben een Twentenaar te zijn. We zijn met zeven broers. Zussen had ik niet, maar die krijg je er op den duur gratis bij. Want m'n ouders hebben het huis weer leeg. Voor mijn moeder misschien wel beter, want nu ik wat ouder en hopelijk wat wijzer word, begin ik te beseffen dat ze wat te stellen had met zeven van die kwajongens over de vloer. Reken maar dat het stuk voor stuk van die halve Nielsjes waren. Ze staken overal hun neus in en waren niet vies van een avontuurtje. We lachten als we thuis kwamen met een scheur in de kleren of weer eens een nat pak. We zwaaiden haar vrolijk toe vanuit het bovenste twijgje van een machtige eik. En nog begrepen we niet dat ze haar hart wel eens vast hield. Maar ach, dat is al lang geleden.
Over school of opleidingen hoef ik niet zo veel te vertellen. Echt een hoogvlieger was ik niet. En dat ben ik niet. En dat word ik ook niet. De diploma's die ik moest halen om het beroep uit te oefenen dat ik wilde, heb ik toch wel met glans gehaald. Over dat beroep zou ik wel uren kunnen vertellen. Ik zou er wel een boek over kunnen vullen. Want ik ben niet zoals de meeste schrijvers, schoolmeester. Ook werk ik niet met boeken. (Niet dat ik die beroepen versmaad... Ik kijk er zelfs hoog tegen aan.) Maar ik werk in de bouw... als Metselaar. Inderdaad, dat heeft niets met boeken te maken. En nu niet direct dat vooroordeel van simpel steentjes stapelen... want dan krijg je met mij aan de stok. Daar komt namelijk heel wat meer bij kijken. Ik zeg altijd: "Als je in de fundering staat, moet je al weten hoe de schoorsteen roken gaat."
Jarenlang heb ik onder verschillende werkgevers gewerkt. Altijd met plezier, maar sinds enkele jaren werk ik zelfstandig als een zgn. zzp'er.
Al schrijvend bemerk je weer hoe snel de tijd gaat en wat er allemaal al weer achter ligt. Ik heb nog niet eens geschreven dat ik in tussentijd (1994) ook nog ben getrouwd. Gelukkig ben ik getrouwd... ik bedoel... ik ben gelukkig getrouwd... Nou, hoe zeg ik dat nu...? Ik heb gewoon de allerbeste getroffen. Natuurlijk... veel komt er op je pad. Geluk, maar ook verdriet. Maar wie heeft dat niet. We hebben twee kinderen gekregen. Twee jongens: Dorian en Wiktor. In 2006 mochten we hen uit Polen ontvangen. Dorian was toen drie en Wiktor twee jaar. Natuurlijk begrijpt iedereen dat we ontzettend trots op ze zijn.
Kijk... en ondertussen schreef ik mijn boeken. Altijd maar die boeken. Tijdens dat van school, dat metselen, dat trouwen... en alles. Het was en is er altijd bij. Niet dat mijn vrouw dat altijd even mooi vind, maar als er weer een nieuw boek uit komt, is ze toch stiekem wel een beetje trots. Al moet ik bekennen dat ik er nu met de kinderen, minder tijd voor vrij kan maken.
Al heel vroeg ben ik met schrijven begonnen. Niet dat het direct in boekvorm werd uitgegeven. Dat durfde ik eerst niet eens. Tot ik ongeveer op mijn zeventiende met de eerste Niels begon. Het duurde lang... eindeloos lang. Misschien wel drie jaar. Eerst schreef ik hem in klad en later heb ik hem helemaal met de pen netjes uitgeschreven. Mijn schoonzus heeft hem als eerste gelezen. Ze vond dat ik hem naar een uitgever moest brengen. Zo is het er van lieverlee van gekomen. Toch duurde het nog lang, maar eindelijk (in 1992) kwam mijn eerste boek uit bij uitgeverij Gebr. Koster in Barneveld. IJverig begon ik aan de tweede. Eerst in klad, daarna typte hem uit op een elektrische typemachine. Dat deed ik veelal 's avonds laat en 's nachts. Dit tot ergernis van mijn broers. Ook de derde typte ik nog. (Arme uitgever. Wat een werk.) Later kwam een computer en nu ben je al zo ver dat je niet meer zonder denkt te kunnen.
In de loop der jaren is de Niels serie aardig uitgegroeid. En eerlijk gezegd schrijf ik ook het liefst een 'Niels'. Daar heb ik wat mee, daar ben ik helemaal mee 'vergroeid'. Niet dat ik de jeugdromans, niet met plezier heb geschreven... maar toch... Met een 'Niels' gaat het net iets meer ontspannen.
En waarom ik dat schrijven allemaal doe? Dat weet ik zelf niet. Het overkomt me gewoon. Als ik een paar maand niet geschreven heb, komt van zelf weer de drang. Als eerste bedenk ik een onderwerp en daar groeit, als het ware, het verhaal vanzelf omheen. Natuurlijk weet ik van te voren de hoofdlijnen, maar toch gebeuren de meeste avonturen onverwachts. Al schrijvend bedenk ik de details van het verhaal. In grote lijnen is alles wat ik schrijf ontsproten aan mijn fantasie, toch vind ik dat een boek wel moet kloppen. Het moet wel realistisch zijn. De boeken zijn geschreven vanuit een christelijke achtergrond. Toch hou ik er niet van om de 'Boodschap' er overdreven in te leggen, zodat het er duimendik bovenop ligt. Het ene boek of verhaal 'leent' er zich beter voor dan de ander. Meer en meer kom ik er achter dat het niet past om 'het' er maar zo tussen te drukken, omdat het nu eenmaal hoort. Dan laat ik het er liever uit.
Ook probeer ik met mijn schrijven respect af te dwingen voor elkaar, maar vooral voor onze oudere, zwakkere en gehandicapte medemensen. Vanzelf komt in mijn schrijven de liefde voor de natuur naar boven. Het liefst spoor ik de jeugd aan om weer naar buiten te gaan.
En toch... toch schrijf ik eigenlijk het meest, omdat ik het zo graag doe. Om voor jongens en ook meisjes en voor mijn part voor oude mensen, een mooi, spannend, vlot, maar vooral verantwoord boek te schrijven. Een boek die je boeit van de eerste tot de laatste bladzijde en eindelijk met een zucht terzijde legt....!
Bron: www.harrymarsman.nl/deschrijver.php
Ik ben geboren op 20 oktober 1970 in het Twentse dorp Vriezenveen. Dat Twente moet ik er altijd even bij vermelden. Daar heb ik iets mee. Waarom? Ik denk dat ik gewoon trots ben een Twentenaar te zijn. We zijn met zeven broers. Zussen had ik niet, maar die krijg je er op den duur gratis bij. Want m'n ouders hebben het huis weer leeg. Voor mijn moeder misschien wel beter, want nu ik wat ouder en hopelijk wat wijzer word, begin ik te beseffen dat ze wat te stellen had met zeven van die kwajongens over de vloer. Reken maar dat het stuk voor stuk van die halve Nielsjes waren. Ze staken overal hun neus in en waren niet vies van een avontuurtje. We lachten als we thuis kwamen met een scheur in de kleren of weer eens een nat pak. We zwaaiden haar vrolijk toe vanuit het bovenste twijgje van een machtige eik. En nog begrepen we niet dat ze haar hart wel eens vast hield. Maar ach, dat is al lang geleden.
Over school of opleidingen hoef ik niet zo veel te vertellen. Echt een hoogvlieger was ik niet. En dat ben ik niet. En dat word ik ook niet. De diploma's die ik moest halen om het beroep uit te oefenen dat ik wilde, heb ik toch wel met glans gehaald. Over dat beroep zou ik wel uren kunnen vertellen. Ik zou er wel een boek over kunnen vullen. Want ik ben niet zoals de meeste schrijvers, schoolmeester. Ook werk ik niet met boeken. (Niet dat ik die beroepen versmaad... Ik kijk er zelfs hoog tegen aan.) Maar ik werk in de bouw... als Metselaar. Inderdaad, dat heeft niets met boeken te maken. En nu niet direct dat vooroordeel van simpel steentjes stapelen... want dan krijg je met mij aan de stok. Daar komt namelijk heel wat meer bij kijken. Ik zeg altijd: "Als je in de fundering staat, moet je al weten hoe de schoorsteen roken gaat."
Jarenlang heb ik onder verschillende werkgevers gewerkt. Altijd met plezier, maar sinds enkele jaren werk ik zelfstandig als een zgn. zzp'er.
Al schrijvend bemerk je weer hoe snel de tijd gaat en wat er allemaal al weer achter ligt. Ik heb nog niet eens geschreven dat ik in tussentijd (1994) ook nog ben getrouwd. Gelukkig ben ik getrouwd... ik bedoel... ik ben gelukkig getrouwd... Nou, hoe zeg ik dat nu...? Ik heb gewoon de allerbeste getroffen. Natuurlijk... veel komt er op je pad. Geluk, maar ook verdriet. Maar wie heeft dat niet. We hebben twee kinderen gekregen. Twee jongens: Dorian en Wiktor. In 2006 mochten we hen uit Polen ontvangen. Dorian was toen drie en Wiktor twee jaar. Natuurlijk begrijpt iedereen dat we ontzettend trots op ze zijn.
Kijk... en ondertussen schreef ik mijn boeken. Altijd maar die boeken. Tijdens dat van school, dat metselen, dat trouwen... en alles. Het was en is er altijd bij. Niet dat mijn vrouw dat altijd even mooi vind, maar als er weer een nieuw boek uit komt, is ze toch stiekem wel een beetje trots. Al moet ik bekennen dat ik er nu met de kinderen, minder tijd voor vrij kan maken.
Al heel vroeg ben ik met schrijven begonnen. Niet dat het direct in boekvorm werd uitgegeven. Dat durfde ik eerst niet eens. Tot ik ongeveer op mijn zeventiende met de eerste Niels begon. Het duurde lang... eindeloos lang. Misschien wel drie jaar. Eerst schreef ik hem in klad en later heb ik hem helemaal met de pen netjes uitgeschreven. Mijn schoonzus heeft hem als eerste gelezen. Ze vond dat ik hem naar een uitgever moest brengen. Zo is het er van lieverlee van gekomen. Toch duurde het nog lang, maar eindelijk (in 1992) kwam mijn eerste boek uit bij uitgeverij Gebr. Koster in Barneveld. IJverig begon ik aan de tweede. Eerst in klad, daarna typte hem uit op een elektrische typemachine. Dat deed ik veelal 's avonds laat en 's nachts. Dit tot ergernis van mijn broers. Ook de derde typte ik nog. (Arme uitgever. Wat een werk.) Later kwam een computer en nu ben je al zo ver dat je niet meer zonder denkt te kunnen.
In de loop der jaren is de Niels serie aardig uitgegroeid. En eerlijk gezegd schrijf ik ook het liefst een 'Niels'. Daar heb ik wat mee, daar ben ik helemaal mee 'vergroeid'. Niet dat ik de jeugdromans, niet met plezier heb geschreven... maar toch... Met een 'Niels' gaat het net iets meer ontspannen.
En waarom ik dat schrijven allemaal doe? Dat weet ik zelf niet. Het overkomt me gewoon. Als ik een paar maand niet geschreven heb, komt van zelf weer de drang. Als eerste bedenk ik een onderwerp en daar groeit, als het ware, het verhaal vanzelf omheen. Natuurlijk weet ik van te voren de hoofdlijnen, maar toch gebeuren de meeste avonturen onverwachts. Al schrijvend bedenk ik de details van het verhaal. In grote lijnen is alles wat ik schrijf ontsproten aan mijn fantasie, toch vind ik dat een boek wel moet kloppen. Het moet wel realistisch zijn. De boeken zijn geschreven vanuit een christelijke achtergrond. Toch hou ik er niet van om de 'Boodschap' er overdreven in te leggen, zodat het er duimendik bovenop ligt. Het ene boek of verhaal 'leent' er zich beter voor dan de ander. Meer en meer kom ik er achter dat het niet past om 'het' er maar zo tussen te drukken, omdat het nu eenmaal hoort. Dan laat ik het er liever uit.
Ook probeer ik met mijn schrijven respect af te dwingen voor elkaar, maar vooral voor onze oudere, zwakkere en gehandicapte medemensen. Vanzelf komt in mijn schrijven de liefde voor de natuur naar boven. Het liefst spoor ik de jeugd aan om weer naar buiten te gaan.
En toch... toch schrijf ik eigenlijk het meest, omdat ik het zo graag doe. Om voor jongens en ook meisjes en voor mijn part voor oude mensen, een mooi, spannend, vlot, maar vooral verantwoord boek te schrijven. Een boek die je boeit van de eerste tot de laatste bladzijde en eindelijk met een zucht terzijde legt....!
Bron: www.harrymarsman.nl/deschrijver.php
Harry Marsman heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.
