F. Nijboer - De (straf)rechtspleging Als Lerend Systeem

ISBN
   

Soort boek
Paperback

In dit essay staat centraal deze vraag: "In hoeverre is de (straf)rechtspleging in staat en bereid te leren van ervaringen en fouten?" De uitwerking van deze vraag en de beantwoording ervan laten zien dat er vergelijkenderwijze meer dan enige decennia geleden binnen de op de rechtspleging betrokken professies bereidheid is zich open te stellen voor impulsen van buitenaf en daarop ook te reageren. Niettemin blijven een aantal structurele en culturele factoren aanwijsbaar die te maken hebben met een formalistische en introverte gerichtheid en die ronduit contraproductief zijn als het gaat om leren in de boven bedoelde zin.<br /><br /><br />Het besef dat ook in Nederland gerechtelijke dwalingen kunnen voorkomen heeft na de Schiedamse zaak (2005) veel in beweging gezet. Allerlei initiatieven hebben meer aandacht gekregen. Zo beleeft het in het vonnis opnemen van uitvoerige en responsieve motiveringen een gunstige start (we hebben het dan over het ook in dit essay besproken project PROMIS).<br />Na de analyses en enkele bijzondere onderwerpen, zoals de herziening van afgesloten strafzaken in geval van een mogelijke gerechtelijke dwaling, bevat dit essay ook een aantal aandachtspunten en aanbevelingen. Een daarvan is dat er (nog) meer aandacht moet komen voor gerichtheid op de buitenwereld en communicatie daarmee. Een andere is de waarschuwing niet te angstig te zijn om zich bloot te geven. Bij een oestercultuur is niets of niemand gediend.<br />Dit essay is deels een vervolg op eerdere bundels die zijn gepubliceerd in het kader van het onderzoek naar de wisselwerking tussen burgers en (straf)rechtelijk systeem. Eerder werd aandacht gegeven aan de zichtbaarheid van het recht en de begrijpelijkheid van de rechtspraak. Het onderwerp de (straf)rechtspleging als lerend systeem beoogt op zijn beurt weer een opstap te zijn naar verder onderzoek over de rechterlijke beroepscultuur in Nederland en elders en over de ergonomie van het recht.<br /><br />De auteur:<br />Hans Nijboer is betrokken bij de rechtspraak als raadsheer in het Gerechtshof Amsterdam (strafsector). Daarnaast is hij hoogleraar bewijs en bewijsrecht aan de Universiteit Leiden en in dat kader tevens als onderzoeker verbonden aan het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving. Sedert ongeveer twintig jaar treedt hij ook op als docent voor het studiecentrum voor de rechterlijke organisatie, SSR, met betrekking tot thema's op het gebied van feitenonderzoek en bewijs en in de rechtsvergelijking.