Biografie
Nynke De Jong,marijn De Vries
Over Nynke De Jong,marijn De Vries
Het was november 2008. Ik was net een paar dagen dertig jaar. Dat vond ik maar niks. Dertig: het begin van de rest van je leven. Daar was ik nog even niet aan toe. Dus startte ik een experiment: kun je nog topsporter worden op je dertigste? Beter gezegd: wielrenner?
Die zomer was ik begonnen met fietsen, zo’n drie keer in de week, met een club mannen. Voor ik het wist was ik helemaal verslingerd aan mijn racefiets. En ik reed hard. Vonden de mannen. Ik moest gaan koersen. Vonden de mannen. Na een weekend op de Redoute en de Stockeu, in de Ardennen, vond ik dat zelf ook. Ik sloot me aan bij de vrouwenploeg van wielervereniging de Noordwesthoek.
Als je dertig bent en nog wat wilt, heb je geen tijd voor rondkijken en pierewaaien. Vandaar het experiment: ik maakte mezelf onderwerp van een radiodocumentaire voor De Avonden van de VPRO. Zo had ik een goede reden om in korte tijd grondig uit te zoeken of ik op late leeftijd nog een topsportcarrière kon beginnen.
Ik consulteerde een sportarts. Die testte mijn fysieke gesteldheid en concludeerde: geschikt. Ik fietste een middag met Marianne Vos. Zij vertelde me over de mores in het peloton en dacht dat ik best geaccepteerd zou worden. En ik praatte met Leontien van Moorsel. Die meende dat kinderen krijgen over een paar jaar ook nog kan, en ik er echt voor moest gaan als mijn hart me dat zei. Ze bood me zelfs haar begeleiding aan.
Ik ging vrijwel dagelijks trainen en voelde mijn kracht en conditie groeien. Maar kon ik ook wedstrijden rijden? Zo groen als gras stapte ik in maart 2009 het koersseizoen in. Pas onderweg realiseerde ik me hoe weinig ik wist. Op welke demarrages moet je reageren? Wat doe je als je lek rijdt? Hoe pak je een bidon aan? Ik ontdekte, toen ik alweer onderweg was naar huis, dat niet alleen de eerste drie een envelopje kregen. En ik viel.
De eerste valpartijtjes vielen mee. Maar eind mei ging ik echt goed op m’n plaat. Ik liep een zware schouderblessure op. Daarmee leek mijn experiment een stille dood te sterven. Twee operaties, weken revalideren: was dat het waard? Maar ik ben niet het type dat snel opgeeft en toen Leontien belde en me een plaats in haar vrouwenploeg aanbood voor het nieuwe wielerseizoen hoefde ik niet lang na te denken.
Het avontuur ging verder, en hoe! Vanaf 2010 fiets ik ‘professioneel’. Tot en met 2012 kwam ik uit voor de internationale vrouwenploeg AA Drink/Leontien.nl Cycling Team, in seizoen 2013 reed ik voor het Belgische Lotto-Belisol Ladies Team, in 2014 was ik onderdeel van Team Giant-Shimano en nu rij ik voor Parkhotel Valkenburg Cycling Team. Na krap een jaar koersen reed ik ineens tussen de wereldtop en nu fiets ik zelfs in buitenlandse dienst. Ik moet mezelf nog regelmatig in mijn arm knijpen. Hoe mijn leven is veranderd: ongelooflijk.
Bron: marijndevries.nl/biografie/
Het was november 2008. Ik was net een paar dagen dertig jaar. Dat vond ik maar niks. Dertig: het begin van de rest van je leven. Daar was ik nog even niet aan toe. Dus startte ik een experiment: kun je nog topsporter worden op je dertigste? Beter gezegd: wielrenner?
Die zomer was ik begonnen met fietsen, zo’n drie keer in de week, met een club mannen. Voor ik het wist was ik helemaal verslingerd aan mijn racefiets. En ik reed hard. Vonden de mannen. Ik moest gaan koersen. Vonden de mannen. Na een weekend op de Redoute en de Stockeu, in de Ardennen, vond ik dat zelf ook. Ik sloot me aan bij de vrouwenploeg van wielervereniging de Noordwesthoek.
Als je dertig bent en nog wat wilt, heb je geen tijd voor rondkijken en pierewaaien. Vandaar het experiment: ik maakte mezelf onderwerp van een radiodocumentaire voor De Avonden van de VPRO. Zo had ik een goede reden om in korte tijd grondig uit te zoeken of ik op late leeftijd nog een topsportcarrière kon beginnen.
Ik consulteerde een sportarts. Die testte mijn fysieke gesteldheid en concludeerde: geschikt. Ik fietste een middag met Marianne Vos. Zij vertelde me over de mores in het peloton en dacht dat ik best geaccepteerd zou worden. En ik praatte met Leontien van Moorsel. Die meende dat kinderen krijgen over een paar jaar ook nog kan, en ik er echt voor moest gaan als mijn hart me dat zei. Ze bood me zelfs haar begeleiding aan.
Ik ging vrijwel dagelijks trainen en voelde mijn kracht en conditie groeien. Maar kon ik ook wedstrijden rijden? Zo groen als gras stapte ik in maart 2009 het koersseizoen in. Pas onderweg realiseerde ik me hoe weinig ik wist. Op welke demarrages moet je reageren? Wat doe je als je lek rijdt? Hoe pak je een bidon aan? Ik ontdekte, toen ik alweer onderweg was naar huis, dat niet alleen de eerste drie een envelopje kregen. En ik viel.
De eerste valpartijtjes vielen mee. Maar eind mei ging ik echt goed op m’n plaat. Ik liep een zware schouderblessure op. Daarmee leek mijn experiment een stille dood te sterven. Twee operaties, weken revalideren: was dat het waard? Maar ik ben niet het type dat snel opgeeft en toen Leontien belde en me een plaats in haar vrouwenploeg aanbood voor het nieuwe wielerseizoen hoefde ik niet lang na te denken.
Het avontuur ging verder, en hoe! Vanaf 2010 fiets ik ‘professioneel’. Tot en met 2012 kwam ik uit voor de internationale vrouwenploeg AA Drink/Leontien.nl Cycling Team, in seizoen 2013 reed ik voor het Belgische Lotto-Belisol Ladies Team, in 2014 was ik onderdeel van Team Giant-Shimano en nu rij ik voor Parkhotel Valkenburg Cycling Team. Na krap een jaar koersen reed ik ineens tussen de wereldtop en nu fiets ik zelfs in buitenlandse dienst. Ik moet mezelf nog regelmatig in mijn arm knijpen. Hoe mijn leven is veranderd: ongelooflijk.
Bron: marijndevries.nl/biografie/
Nynke De Jong,marijn De Vries heeft een Facebook account! Klik hier om naar Facebook te gaan.
Nynke De Jong,marijn De Vries heeft een Wikipedia pagina! Klik hier om naar Wikipedia te gaan.
Nynke De Jong,marijn De Vries - Wikipedia
Nynke De Jong,marijn De Vries - Wikipedia
Nynke De Jong,marijn De Vries heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.