Monika Van Paemel - De Confrontatie

Amsterdam, Meulenhoff, 1986. Paperback 20x13. 2e druk. 155 blz. In dit boek wordt de handeling bepaald door de ontmoeting, het zich tegen elkaar afzetten en het proberen zichzelf te blijven van twee vrouwelijke personages, Mirjam en Zoë. Zij zijn praktisch elkaars tegenpolen: Mirjam, die het 'ontbindende' element vertegenwoordigt, revolteert, weigert om geleefd te worden maar trekt zich tenslotte terug in haar kamer, de ruimte achter de spiegel. Daar zoek Zoë haar op: zij daagt Mirjam uit, bruuskeert haar met de banden die zij is aangegaan, doch verraadt zo meteen haar eigen onzekerheid. De confrontatie vindt plaats op het innerlijk toneel van de schrijfster zelf, die in het inleidend hoofdstuk de lezer toespreekt: 'En dan ben ik er nog. Maar juist omdat ik bloot ben, blijf ik vrij, niemands bezit, verlost van mezelf en van iedereen. Ik lever mijn dromen en nachtmerries uit. Er is geen kop of staart aan dit verhaal. Het is een slang die zichzelf in de staart bijt. Een cirkel. Een schilderij van Ensor waarop wij plotseling onszelf herkennen. Een spiegel. En zoals in de oude verhalen verdwijn ik, een schim, een schrijver, om klokslag één weer in de spiegel, ik laat mijn woorden achter. Einde. Als iets gedaan is, begint het opnieuw.'.

ISBN
   

Soort boek
Paperback

In <strong>De Confrontatie</strong> wordt de handeling bepaald door de ontmoeting, het zich tegen elkaar afzetten en het proberen zichzelf te blijven van twee vrouwelijke personages, Mirjam en Zoë. Zij zijn praktisch elkaars tegenpolen: Mirjam, die het 'ontbindende' element vertegenwoordigt, revolteert, weigert om geleefd te worden, maar trekt zich tenslotte terug op haar kamer, de ruimte achter de spiegel. Daar zoekt Zoë haar op: zij daagt Mirjam uit, bruskeert haar met de banden, die zij is aangegegaan, doch verraadt zo meteeen haar eigen onzekerheid.<br /><strong>De Confrontatie</strong> vindt plaats op het innerlijk toneel van de schrijfster zelf, die in het inleidend hoofdstuk de lezer toespreekt: 'En dan ben ik er nog. Maar juist omdat ik bloot ben, blijf ik vrij, niemands bezit, verlost van mezelf en van iedereen. Ik lever mijn dromen en nachtmerries uit. Er is geen kop of staart aan dit verhaal. Het is een slang, die zichzelf in de staart bijt. Een cirkel. Een schilderij van Ensor waarop wij plotseling onszelf herkennen. Een spiegel. En zoals in de oude verhalen verdwijn ik, een schim, een schrijver, om klokslag één weer in de spiegel, ik laat mijn woorden achter. Einde. Als iets gedaan is, begint het opnieuw.'