Siegfried E Van Praag - De Rattenkoning

Den Haag, H.P. Leopolds Uitgeversmij, 1966. Gebonden met omslag 21x14. 1e druk. 350 blz. 'De Rattenkoning' is een in de biologie weliswaar zeldzaam maar toch bekend verschijnsel. Het zijn ratten, waarvan de staarten zijn samengekleefd en die gedoemd zijn te sterven als andere hen niet voeden. Van Praag maakt er het embleem van voor zijn roman, waarin hij ons voert naar het oude stadscentrum, dat nog voortbestaat als plezier- en zakencentrum. Achter de brede boulevards bevinden zich de straten en stegen waar de mensen samen zijn om aan elkaar wat sexueel plezier te beleven, aan elkaar te verdienen, of elkaar uit te buiten. Midden in dit stadscentrum staat het Centraal-Hotel, waarvan Henri Van Wal de eigenaar is. Hij heeft het geërfd van zijn vader, een ruwe maar stevige kroegbaas die het als een vervallen huis kocht en het opwerkte. Maar Henri Van Wal is ook de zoon van zijn moeder, die eens uit een Pools bosplaatsje in het Westen arriveerde. Een clairvoyante zoals vader Van Wal haar met ontzag typeerde. Henri heeft haar zijn liefde voor de natuur en zijn belangstelling voor de dierenwereld geërfd. Voor hem ligt de vergelijking van dat scheefgegroeide stadscentrum met 'de rattenkoning' voor de hand. Rondom het Centraal Hotel met zijn vaste en zijn gaande en komende bewoners groeperen zich de bewoners van dit centrum: de Baums uit de textielzaak; de modekapper Bollart, die zo trots is op zijn dochter Arabella, in zijn ogen een operettediva; Paul Navet, afkomstig uit het warenhuis 'Alles voor ieder', waar zijn vader conciërge is, maar die afkerig is van het samenleven van de mensen in het oude centrum; de Heilsoldate; lichte Albert en zijn moeder, Leontientje 'haute couture'; mijnheer Cohen, bezitter van de deftige bijouteriezaak; de 'sexualist' J.L. Rolbeek. En daaromheen de dieren van de stad: honden, katten, het paard Bles en zelfs een aap., Bonnie genaamd. En in die stad leven mensen en dieren samen, en lijken min of meer op elkaar. Bestaan er nog zulke centra? In sommige steden, maar zij verliezen steeds meer van hun karakter. Het is de verdienste van Van Praag dat hij, nog voordat zij geheel gestorven zijn, de sfeer en het lot van de mensen die er niet van kunnen scheiden, op zulk een boeiende wijze voor ons vastlegt..