Caroline Ravestein - Er Staat Een Vrouw Voor De Spiegel

ISBN
   

Soort boek
Paperback

<p>Caroline Ravestein krijgt in 2009 dubbelzijdig borstkanker. Zij beschrijft indringend, eerlijk en met een vleugje humor het hele proces dat volgt op deze diagnose, Verdriet, angst, pijn, operaties en herstel. Opmerkelijk zijn de passages over horkerige chirurgen en onbegrijpende vriendinnen. Maar tevens de belangeloze en onvermoeibare steun van familie en vrienden maakt indruk, </p> <p>Een boek waarin de borstkankerpati?nte zich zal herkennen. Maar vooral een boek dat de omgeving helpt om haar beter te begrijpen. </p> <p>Caroline Ravestein is in 1962 te Utrecht geboren. Ze woont met haar echtgenoot in Driebergen, hun drie zonen wonen inmidpn dels niet meer thuis. Caroline geeft les op een basisschool en is mediator. Tijdens haar ziekteproces is ze begonnen met het opschrijven van veel van haar ervaringen. Dit ! ter verwerking, maar vooral ook voor haar P. man en kinderen. Om hen te laten begrij"gg pen hoe zij alles heeft ervaren. </p> <p>Het is 1973, tk ben een meisje van 11 jaar. Mijn vader heeft de ziekte alopecia areata, een aandoening waarvan je kaal wordt. Niet helemaal, maar grote ronde kale plekken.</p> <p>Deze ziekte heeft nogal een impact op ons gezin, zeker in een tijd dat mannen - als het even kan - behoorlijk lang haar hebben. Naar buiten toe wordt er luchtig over gedaan, maar binnenshuis weegt het zwaar. Althans, op mij drukt het zwaar.</p> <p>Mijn moeder doet paniekerig over de kam en borstel die mijn vader gebruikt. ?Pas op Caroline, als je daarmee je mooie lange haren kamt, word je ook kaal! Niet aan je vaders hoofd zitten, het is misschien besmettelijk.? Terwijl de artsen haar verteld hebben dat dat niet zo is.</p> <p>Als ik met mijn vader op pad ben, kijkt iedereen ons na. Dat vind ik vreselijk. Ik ben een wat angstig en verlegen kind. Hij vindt het ook naar, soms knijpt hij mijn handje bijna fijn. Mijn vader heeft ook een pruik. Daar heeft hij een vreselijke hekel aan. Zodra hij thuis komt, gooit hij die met een zucht van verlichting op de kapstok. Maar o wee als iemand onverwacht langs komt. Dan moet hij hem van mijn moeder weer snel opzetten. Hij zit dan vaak scheef of achterstevoren. Tot grote, grote ergernis van mijn moeder.</p> <p>Stiekem moeten mijn vader, zusje en ik erom lachen. Op een avond lig ik in bed, ik slaap bijna. Mijn vader komt binnen en gaat op de rand van mijn bed zitten. Hij kijkt me scheef lachend aan. Plots trekt hij de pruik van zijn hoofd en wat zie ik tot mijn grote schrik: een groot kaal glimmend hoofd. Ik schrik me wezenloos. Mijn vader lacht zich een hoedje om mijn reactie. Ik duik onder de dekens en wil er niet meer onderuit komen. Wat een vreselijk hoofd, het is de eerste keer dat ik een glad geschoren schedel zie, afschuwelijk. </p> <p> </p> <p> </p>