Biografie
Gaby Rasters
Over Gaby Rasters
Klinkt niet gek. Schrijfster zijn, dat was immers vroeger mijn droom. Naast dolfijnentrainster, detective of leeuwentemmer. (volgens mij stond zelfs advocate op mijn lijstje)
Mijn energie haal ik uit de fantasie van mijn kinderen. De manier waarop zij in het leven staan en elke dag nieuwe vragen stellen en nieuwe stappen maken. Elke dag hou ik steeds een beetje meer van ze. Mama zijn is datgene wat vroeger niet meteen op mijn lijstje stond, maar is wel datgene wat ik het liefste ben. Ik vertel ze zoveel mogelijk over mijn project Herkenning en ik hoop dat ze trots op me zullen zijn. Maar vooral hoop ik dat zij er iets van meenemen in hun leven later: waar een droom is, is een weg!
Op zolder vond ik een oud schriftje terug, vol met verhalen en gedichtjes. Vooral over hondjes, poesjes en paarden. Hoe oud zou ik geweest zijn? Ik kon nog maar net schrijven. Ik zie dat Sara, mijn oudste dochter, hetzelfde doet. Overal kom ik briefjes van haar tegen.
Schrijven is iets wat ik al mijn hele leven doe. Krabbeltjes in agenda’s van mijn vriendinnen, brieven aan penvrienden, dagboeken, opstellen en werkstukken voor school. En toen het internet opeens bestond, begon ik te bloggen en allerlei andere soorten media te gebruiken om mijn gedachten kwijt te kunnen. Heerlijk is dat: je gedachten kwijt kunnen aan het papier. Via het online bloggen heb ik ook mijn man ontmoet en met hem schreef ik ooit mijn eerste echte verhaal!
En toen begon ik aan mijn eerste boek. Tijdens het schrijven leerde ik Mila, Chris, Lucien en Sebastiaan kennen. Bladzijde voor bladzijde kroop ik hun wereld in. Werd ik vrienden met ze. Kwam ik ze overal tegen, want in iedereen zit wel een beetje een Mila of een Lucien.
Waarvan ik echt genoten heb tijdens het schrijven van dit boek is dat elke dag weer een verrassing werd. Ik had werkelijk geen idee waar de hoofdstukken me zouden brengen. Sterker nog, elke tweede zin was een verrassing. Ik weet nog steeds niet helemaal hoe dat proces werkt boven in mijn hoofd. Waarom laat ik die mensen in godsnaam verdriet hebben? Ik bepaal dat toch zeker zelf? Gewoon delete en klaar. Maar nee, de drama is erin gebleven. That’s life, toch?
Hopelijk zien jullie bij het lezen stukjes van jezelf terug, of herkennen jullie situaties waardoor je meeleeft met een van de hoofdpersonen.
Ik ben van Mila gaan houden, hield af en toe mijn adem in bij Sebastiaan, had medelijden met Lucien en zou soms willen dat Chris echt bestond.
Maar gelukkig heb ik een echt leven, met echte mensen, waar ik zielsveel van houdt. Door mijn boeken heb ik er alleen nog maar heel veel lieve vrienden bijgekregen!
Bron: http://herkenninghetboek.nl/gaby-sadowski/
Klinkt niet gek. Schrijfster zijn, dat was immers vroeger mijn droom. Naast dolfijnentrainster, detective of leeuwentemmer. (volgens mij stond zelfs advocate op mijn lijstje)
Mijn energie haal ik uit de fantasie van mijn kinderen. De manier waarop zij in het leven staan en elke dag nieuwe vragen stellen en nieuwe stappen maken. Elke dag hou ik steeds een beetje meer van ze. Mama zijn is datgene wat vroeger niet meteen op mijn lijstje stond, maar is wel datgene wat ik het liefste ben. Ik vertel ze zoveel mogelijk over mijn project Herkenning en ik hoop dat ze trots op me zullen zijn. Maar vooral hoop ik dat zij er iets van meenemen in hun leven later: waar een droom is, is een weg!
Op zolder vond ik een oud schriftje terug, vol met verhalen en gedichtjes. Vooral over hondjes, poesjes en paarden. Hoe oud zou ik geweest zijn? Ik kon nog maar net schrijven. Ik zie dat Sara, mijn oudste dochter, hetzelfde doet. Overal kom ik briefjes van haar tegen.
Schrijven is iets wat ik al mijn hele leven doe. Krabbeltjes in agenda’s van mijn vriendinnen, brieven aan penvrienden, dagboeken, opstellen en werkstukken voor school. En toen het internet opeens bestond, begon ik te bloggen en allerlei andere soorten media te gebruiken om mijn gedachten kwijt te kunnen. Heerlijk is dat: je gedachten kwijt kunnen aan het papier. Via het online bloggen heb ik ook mijn man ontmoet en met hem schreef ik ooit mijn eerste echte verhaal!
En toen begon ik aan mijn eerste boek. Tijdens het schrijven leerde ik Mila, Chris, Lucien en Sebastiaan kennen. Bladzijde voor bladzijde kroop ik hun wereld in. Werd ik vrienden met ze. Kwam ik ze overal tegen, want in iedereen zit wel een beetje een Mila of een Lucien.
Waarvan ik echt genoten heb tijdens het schrijven van dit boek is dat elke dag weer een verrassing werd. Ik had werkelijk geen idee waar de hoofdstukken me zouden brengen. Sterker nog, elke tweede zin was een verrassing. Ik weet nog steeds niet helemaal hoe dat proces werkt boven in mijn hoofd. Waarom laat ik die mensen in godsnaam verdriet hebben? Ik bepaal dat toch zeker zelf? Gewoon delete en klaar. Maar nee, de drama is erin gebleven. That’s life, toch?
Hopelijk zien jullie bij het lezen stukjes van jezelf terug, of herkennen jullie situaties waardoor je meeleeft met een van de hoofdpersonen.
Ik ben van Mila gaan houden, hield af en toe mijn adem in bij Sebastiaan, had medelijden met Lucien en zou soms willen dat Chris echt bestond.
Maar gelukkig heb ik een echt leven, met echte mensen, waar ik zielsveel van houdt. Door mijn boeken heb ik er alleen nog maar heel veel lieve vrienden bijgekregen!
Bron: http://herkenninghetboek.nl/gaby-sadowski/
Gaby Rasters heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.
