Georges Simenon - Maigret In Het Wilde Westen

ISBN
   

Soort boek
Hardcover

<p> Maigret, ondersheriff </p> <p> — Hé daar! </p> <p> Maigret keek om als een betrapte schooljongen, om te zien wie er geroepen werd. </p> <p> — Ja, u daar … </p> <p> En de uitgemergelde grijsaard die met zijn kolossale witte snor zo uit de bijbel gestapt scheen, strekte een bevende arm uit. Naar wie? Maigret keek om zich heen. Tenslotte bemerkte hij verward dat alle aanwezigen naar hem keken, ook de coroner en de sergeant van de luchtmacht, die verhoord werd, de attorney, de juryleden en de sheriffs. </p> <p> —Ik? vroeg Maigret, terwijl hij weifelend opstond, verwonderd dat men hém nodig had. </p> <p> Allemaal glimlachende gezichten, alsof iedereen begreep waar ’t over ging, behalve hij. </p> <p> — Ja, sprak de grijsaard, die zowel op Ezechiël als op Clemengau leek. Wilt u gauw uw pijp uitmaken? Hij herinnerde zich niet eens dat hij hem aangestoken had. Verward ging hij weer zitten en mompelde enige verontschuldigingen, terwijl de mensen naast hem lachten, een begrijpelijk lachje. </p> <p> Het was geen droom, hij was klaar wakker. Het was echt waar dat hij, commissaris Maigret van de gerechtelijke politie, op meer dan tienduizend kilometer van Parijs, aanwezig was bij een ondervraging door een coroner die vest noch jasje droeg en er uitzag als een ernstige en gedegen bankbediende. Inwendig gaf hij er zich volledig rekenschap van, dat zijn collega Cole hem lelijk in de steek gelaten had, maar hij wrokte er niet over, want hij zou in dit geval precies hetzelfde gedaan hebben als de F.B.L-officter. Had hij zijn collega, M. Pyke van Scotland Yard, niet op dezelfde manier behandeld, toen hij hem twee jaar geleden in Frankrijk moest rondleiden? Dikwijls had hij hem op het terras van een café geplant, zoals men een paraplu in de vestiaire afgeeft en hem dan alleen gelaten met een vriendelijk: </p> <p> — Ik kom zo terug .…… </p> <p> Met dit verschil echter, dat de Amerikanen hartelijker waren. Of het nu in New York was, of in een van de tien of elf andere staten die hij doorkruist had, iedereen ontving hem met een klopje op de schouder. </p> <p> — Hoe is uw voornaam? </p> <p> Hij kon moeilijk zeggen dat hij er geen had en ten slotte zei hij dan maar dat hij Jules heette. Ze dachten diep na. </p> <p> —O ja... Julius! Ze maakten er Djoulious van, wat hem uiteindelijk beter in de oren klonk, </p> <p> — Wat wil je drinken Julius? Drink nog wat! Op deze manier had hij gedurende zijn dienstreis een </p> <p> onberekenbaar aantal flessen bier, Manhattans en whisky’s in allerlei bars gedronken. </p> <p> Hij had er zojuist nog een paar gedronken met de burgemeester en de sheriff van Tucson, die door Harry Cole aan hem voorgesteld waren. Wat hem het meest verwonderde waren niet zozeer de omgeving en de mensen, maar hij stond versteld van zichzelf — of liever gezegd, van het feit dat hij, Maigret, nu weer in een stad in Arizona op een bankje zat, in een zaal van het kantongerecht. Zeker, ze hadden voor tafel gedronken, maar bij het eten was ijswater geschonken. De burgemeester was erg aardig geweest. De sheriff had hem een papiertje gegeven en een mooie zilveren ondersheriffspenning, zoals men ze in de wild-westfilms wel ziet. ’t Was de achtste of de negende die hij kreeg. Hij was al ondersheriff van acht of negen districten. Van New-Jersey, Maryland, Virginia, van Noordof Zuid-Carolina, hij wist het niet zo precies meer, van New-Orleans en van Texas. Hij had vaak buitenlandse collega’s in Parijs ontvangen, maar het was de eerste keer dat hij zelf een reis maakte, een studiereis, zoals het officieel heette, ‘om zich op de hoogte te stellen van de Amerikaanse methodes’. —-U zult enige dagen in Arizona moeten blijven, voordat u naar Californië gaat, het ligt toch op uw weg. Het lag altijd op zijn weg. Op deze manier had men hem duizenden kilometers om laten rijden. Wat zij een kleine omweg noemden, betekende in werkelijkheid een oponthoud van drie of vier dagen. </p> <p> 7 </p> <p> </p> <p> </p> <p> </p>