Hedwig Speliers - Met Verpauperde Pen

ISBN
   

Soort boek
Softcover

<p> Het centrale thema in deze essaybundel is de verarming of 'verpaupering' die de dichter en poëzietheoreticus Hedwig Speliers meent te onderkennen in onze Nederlandse dichtkunst sinds 1965. </p><p> Vanuit een strenge taalopvatting van de poëzie formuleert hij in De leegte van het wintergedicht, leesbaar maar polemisch, zijn afkeer van het anekdotisch-realistische gedicht. Humor en pointe vindt hij alibi's voor poëtische onkunde en commerciële oppervlakkigheid. De Nieuwe Stijl (1965) in Nederland, later het Nieuw-Realisme (1970) in Vlaanderen worden het mikpunt van zijn evolutief denken over poëzie. In Het biezen mandje diept hij zijn afkeer voor de anekdote uit en neemt hij elke vorm van realisme onder de loep. Daarin verwerpt hij sommige opvattingen over realisme (Herman de Coninck) en ontzenuwt hij de argumenten van Hugo Brems en Renate Rubenstein als zou de poëzie niet voor evolutie vatbaar zijn. </p><p> In De juffrouw van biscuit ontleedt hij de poëzienormen van Ter Braak en Du Perron. Hij vindt hun polarisering van vorm en vent erg onfatsoenlijk, want regressief. De poëzieklok wordt er tot voor Van Ostaijen terug gezet. In het essay Een vermeende vriendschap wordt de vreemdsoortigste vriendschap uit onze letteren, deze tussen de formalist Van Ostaijen en de ventist Du Perron, uitvoerig belicht hij Een Forumvreemde dichter ziet hij de Nederlander Hans Faverey als een tegenpool van verpaupering. Hoe religieuze oververhitting te weinig poëziewarmte uitstraalt, kan men lezen in Het anagogisch dichterschap van Guido Gezelle. Verder treft men nog gevarieerde beschouwingen aan over de poëzie als schriftuur versus de gesproken poëzie, over de structurele dichtbundel en over de poëzieverspreiding in het onderwijs. </p>