Biografie
Joke Verweerd
Over Joke Verweerd
‘‘Mijn hoofd verzint verhalen. Dat is altijd zo geweest.
Als kleuter had ik al een vervolgverhaal, voor onderweg naar school. Een stukje op de heenweg en op de terugweg weer verder, alles wat ik tegenkwam onderweg kon een rol gaan spelen in het verhaal. Een hondje, een bijna ongeluk, een huilend kind, een boom, de lippenstift van een mooie mevrouw, het fluiten van een man met een pet op de fiets, de melkboer, die toen nog melkbussen op de kar had staan, de fluit van de werf waar mijn vader werkte…
Soms wist ik zelf niet meer waar het verzinsel begon en wat er nu echt wáárgebeurd was. Dat was lastig, want als ik iets ging vertellen, werd er geroepen: Doe er maar een pond zout bij, en dan de helft eraf en dan is het nog zwaar overdreven.
Als ik een mug vang, kan het zomaar een olifant worden.
Op de lagere school leerde ik schrijven en dat was een ontdekking: dat woorden samen zinnen vormen en zinnen samen een verhaal, dat gaf me de mogelijkheid mijn gedachten vast te leggen. Zowel wat ik beleefde als wat ik zou kunnen beleven….
Ik schreef en dat ben ik blijven doen….
Het begint altijd met een emotie, die hoeft trouwens niet van mezelf te zijn. Ik kon als kind al zo te doen hebben met een mevrouw met verdrietige ogen tegenover me in de bus, dat ik er niet van slapen kon. Ik voel mee, dat noemen we inlevingsvermogen en ik vermoed altijd van alles achter de dingen, dat noemen we fantasie. Daarnaast ben ik ook ongehoord nieuwsgierig, dat is naar mijn idee ook een schrijverseigenschap. En wat ik niet weet, verzin ik. Dat gaat gewoon vanzelf.”
Joke Verweerd werd geboren in 1954 te Krimpen aan den IJssel.
Na de middelbare school volgde zij de opleiding Middelbare Sociale Arbeid omdat ze graag met mensen wilde werken en benieuwd was naar wat zij kon betekenen in de samenleving. Na haar huwelijk in 1975 en de geboorte van haar zoon (1976) en haar dochter (1979) is het schrijven langzamerhand een grotere rol in haar leven gaan spelen. Haar eerste publicatie was de kerstgedichtenbundel “ Immanuël: God onder ons”.
Deze bundel werd uitgegeven door Boekencentrum in 1983.
Na een aantal gedichtenbundels, begon zij met korte verhalen, onder andere voor het christelijk opinie tijdschrift Koers, waarin zij jarenlang maandelijks publiceerde.
Deze verhalen zijn terug te vinden in de diverse verhalenbundels van haar hand.
Er ontstond in haar het verlangen een roman te schrijven.
‘Een roman moet aanzetten tot nadenken. In het verhaal moet de lezer zijn eigen vragen tegen komen en dus op zoek gaan naar antwoorden. Een roman is geen to-do lijstje, maar ik vind het mooi als een verhaal therapeutisch werkt. Ik bouw graag aan de hand van ontdekkingen.
Zij wil daarom altijd een bewustwordingsproces beschrijven, haar hoofdpersonen moeten een stap verder komen in ontwikkeling en groei.
“Tijdens het schrijven groei ik met mijn hoofdpersoon mee in de ontwikkeling die zij of hij doormaakt. En ik wil zo graag dat de lezer dat groeiproces ook volgt, zodat we samen een stukje verder komen. Noem het het verwerven van inzicht, of het accepteren van het leven, of opnieuw stelling nemen tegen dat wat je klemzet of pijn doet. In dat proces kom je nooit uitgeleerd. Zo kan het gebeuren dat ik versteld sta van wat ik een paar jaar geleden schreef. “Waar haalde ik dat toen vandaan?” maar ook, “Waar is dat inzicht gebleven?” Het is dus beslist niet zo dat ik inmiddels een zak met inzicht heb staan naast mijn computer. Dat is maar goed ook, want hoe zou ik geloofwaardig kunnen schrijven over twijfel als ik zelf niet meer twijfelde, over een zoektocht als ik zelf niet meer de weg moest zoeken?
De feiten van mijn verhaal zijn noch autobiografisch, noch biografisch, ik bedenk gewoon een passende situatie waarin ik de emoties kwijt kan die zich op dat moment aan mij opdringen. Het verhaal is in eerste instantie gewoon een preek voor mezelf. Het is mooi dat de lezer zichzelf ook vinden kan in het boek en de ontwikkeling van de hoofdpersonen mee ervaart.
Functies en verdere activiteiten
Joke Verweerd was van 1997 tot 2009 voorzitter van de protestants-christelijke auteursvereniging ‘Schrijvenderwijs’. Deze vereniging organiseert jaarlijks drie ontmoetingsdagen die goed worden bezocht door leden en gastleden. Meer informatie over deze vereniging www.schrijvenderwijs.org
Ook werkte Joke mee aan ‘De Taalfontein”, een taalmethode voor het basisonderwijs.
Joke geeft veel lezingen over haar werk, bij bibliotheken, gemeente-avonden en vrouwenorganisaties. Ook geeft zij graag gastcolleges op scholen..
Zij heeft ook regelmatig de leiding van een zogenaamde koffieochtend, waar zij na een lezing de discussie leidt.
Scenario
Van De wintertuin schreef Joke zelf een scenario. Tijdens het schrijven daarvan merkte zij hoe lastig het is een psychologische roman (waarin denken en voelen de belangrijkste elementen zijn van het verhaal), te vatten in handelingen en gedrag. De film, die de titel ‘Tien jaar later’ draagt, werd bekroond met een internationale prijs in de categorie psychologisch drama. De film werd uitgezonden door de Evangelische Omroep in 1995.
Tweemaal heeft Joke de ND-BCB Publieksprijs voor het beste Christelijke boek in ontvangst mogen nemen.
In 2005 met de roman Snoeitijd.
In 2014 met de roman Retour Rantepao.
Driemaal werd zij uitgenodigd om het actieboek voor de Christelijke Boekenbranche te schrijven:
In 1992 Klappermelk en Kinderkoffie.
In 2002 Wapenbroeders.
In 2015 Vindersloon.
Bron: jokeverweerd.nl/biografie/
‘‘Mijn hoofd verzint verhalen. Dat is altijd zo geweest.
Als kleuter had ik al een vervolgverhaal, voor onderweg naar school. Een stukje op de heenweg en op de terugweg weer verder, alles wat ik tegenkwam onderweg kon een rol gaan spelen in het verhaal. Een hondje, een bijna ongeluk, een huilend kind, een boom, de lippenstift van een mooie mevrouw, het fluiten van een man met een pet op de fiets, de melkboer, die toen nog melkbussen op de kar had staan, de fluit van de werf waar mijn vader werkte…
Soms wist ik zelf niet meer waar het verzinsel begon en wat er nu echt wáárgebeurd was. Dat was lastig, want als ik iets ging vertellen, werd er geroepen: Doe er maar een pond zout bij, en dan de helft eraf en dan is het nog zwaar overdreven.
Als ik een mug vang, kan het zomaar een olifant worden.
Op de lagere school leerde ik schrijven en dat was een ontdekking: dat woorden samen zinnen vormen en zinnen samen een verhaal, dat gaf me de mogelijkheid mijn gedachten vast te leggen. Zowel wat ik beleefde als wat ik zou kunnen beleven….
Ik schreef en dat ben ik blijven doen….
Het begint altijd met een emotie, die hoeft trouwens niet van mezelf te zijn. Ik kon als kind al zo te doen hebben met een mevrouw met verdrietige ogen tegenover me in de bus, dat ik er niet van slapen kon. Ik voel mee, dat noemen we inlevingsvermogen en ik vermoed altijd van alles achter de dingen, dat noemen we fantasie. Daarnaast ben ik ook ongehoord nieuwsgierig, dat is naar mijn idee ook een schrijverseigenschap. En wat ik niet weet, verzin ik. Dat gaat gewoon vanzelf.”
Joke Verweerd werd geboren in 1954 te Krimpen aan den IJssel.
Na de middelbare school volgde zij de opleiding Middelbare Sociale Arbeid omdat ze graag met mensen wilde werken en benieuwd was naar wat zij kon betekenen in de samenleving. Na haar huwelijk in 1975 en de geboorte van haar zoon (1976) en haar dochter (1979) is het schrijven langzamerhand een grotere rol in haar leven gaan spelen. Haar eerste publicatie was de kerstgedichtenbundel “ Immanuël: God onder ons”.
Deze bundel werd uitgegeven door Boekencentrum in 1983.
Na een aantal gedichtenbundels, begon zij met korte verhalen, onder andere voor het christelijk opinie tijdschrift Koers, waarin zij jarenlang maandelijks publiceerde.
Deze verhalen zijn terug te vinden in de diverse verhalenbundels van haar hand.
Er ontstond in haar het verlangen een roman te schrijven.
‘Een roman moet aanzetten tot nadenken. In het verhaal moet de lezer zijn eigen vragen tegen komen en dus op zoek gaan naar antwoorden. Een roman is geen to-do lijstje, maar ik vind het mooi als een verhaal therapeutisch werkt. Ik bouw graag aan de hand van ontdekkingen.
Zij wil daarom altijd een bewustwordingsproces beschrijven, haar hoofdpersonen moeten een stap verder komen in ontwikkeling en groei.
“Tijdens het schrijven groei ik met mijn hoofdpersoon mee in de ontwikkeling die zij of hij doormaakt. En ik wil zo graag dat de lezer dat groeiproces ook volgt, zodat we samen een stukje verder komen. Noem het het verwerven van inzicht, of het accepteren van het leven, of opnieuw stelling nemen tegen dat wat je klemzet of pijn doet. In dat proces kom je nooit uitgeleerd. Zo kan het gebeuren dat ik versteld sta van wat ik een paar jaar geleden schreef. “Waar haalde ik dat toen vandaan?” maar ook, “Waar is dat inzicht gebleven?” Het is dus beslist niet zo dat ik inmiddels een zak met inzicht heb staan naast mijn computer. Dat is maar goed ook, want hoe zou ik geloofwaardig kunnen schrijven over twijfel als ik zelf niet meer twijfelde, over een zoektocht als ik zelf niet meer de weg moest zoeken?
De feiten van mijn verhaal zijn noch autobiografisch, noch biografisch, ik bedenk gewoon een passende situatie waarin ik de emoties kwijt kan die zich op dat moment aan mij opdringen. Het verhaal is in eerste instantie gewoon een preek voor mezelf. Het is mooi dat de lezer zichzelf ook vinden kan in het boek en de ontwikkeling van de hoofdpersonen mee ervaart.
Functies en verdere activiteiten
Joke Verweerd was van 1997 tot 2009 voorzitter van de protestants-christelijke auteursvereniging ‘Schrijvenderwijs’. Deze vereniging organiseert jaarlijks drie ontmoetingsdagen die goed worden bezocht door leden en gastleden. Meer informatie over deze vereniging www.schrijvenderwijs.org
Ook werkte Joke mee aan ‘De Taalfontein”, een taalmethode voor het basisonderwijs.
Joke geeft veel lezingen over haar werk, bij bibliotheken, gemeente-avonden en vrouwenorganisaties. Ook geeft zij graag gastcolleges op scholen..
Zij heeft ook regelmatig de leiding van een zogenaamde koffieochtend, waar zij na een lezing de discussie leidt.
Scenario
Van De wintertuin schreef Joke zelf een scenario. Tijdens het schrijven daarvan merkte zij hoe lastig het is een psychologische roman (waarin denken en voelen de belangrijkste elementen zijn van het verhaal), te vatten in handelingen en gedrag. De film, die de titel ‘Tien jaar later’ draagt, werd bekroond met een internationale prijs in de categorie psychologisch drama. De film werd uitgezonden door de Evangelische Omroep in 1995.
Tweemaal heeft Joke de ND-BCB Publieksprijs voor het beste Christelijke boek in ontvangst mogen nemen.
In 2005 met de roman Snoeitijd.
In 2014 met de roman Retour Rantepao.
Driemaal werd zij uitgenodigd om het actieboek voor de Christelijke Boekenbranche te schrijven:
In 1992 Klappermelk en Kinderkoffie.
In 2002 Wapenbroeders.
In 2015 Vindersloon.
Bron: jokeverweerd.nl/biografie/
Joke Verweerd heeft een eigen website! Klik hier om naar de website te gaan.
