Werkgroep Voor Liturgie Heeswijk - Namen Noemen Voor God

ISBN
   

Soort boek
Paperback

Vóór het tweede Vaticaans Concilie kenden wij in onze kerk nauwelijks de voorbede. Alleen op Goede Vrijdag hadden wij die nog, maar verder waren er nog slechts enkele overblijfselen van. Na de zesde eeuw kun je nog nauwelijks van voorbeden spreken in de kerk van het Westen. Ton het Concilie dan ook besloot om de voorbede te herstellen, werd dat in de praktijk ervaren als een ware vernieuwing. We moesten opnieuw leren er mee om te gaan.<br />De kerken van het Oosten hebben dit gebed altijd behouden. Zij konden ons door hun lange traditie op weg helpen. Dat was ook het geval met de kerken van de Reformatie die vanouds 'de Dienst van de Gebeden' kenden.<br /><br />De naam<br />Het woord 'voorbede' is bij ons intussen ingeburgerd. In het Latijn luidt de naam: oratio communis (het gemeenschappelijk gebed) of oratio fidelium (het gebed van de gelovigen). Uit deze benaming blijkt al, dat hier een gebed verondersteld wordt, dat door heel de gemeente woordt meegebeden. Heel de vergaderde gemeenschap neemt er actief aan deel.<br />In Frankrijk gebruikt men de naam 'prière universelle' (universeel gebed). Met die naam raakt men een element aan dat in dit gebed niet gemist kan worden: deze plaatselijke gemeente doorbreekt haar eigen grenzen en maakt de grote noden in kerk en wereld tot de hare. Onze benaming 'voorbede' sluit goed aan bij het bovenstaande: de liturgie-vierende gemeenschap, die hier verzameld is, treedt voor God en spreekt bij Hem ten beste voor de noden die zij ziet, niet alleen in haar eigen kring, maar vooral ook daarbuiten in kerk en samenleving.<br />Je zou kunnen zeggen: door de voorbede bevestigt deze plaatselijke gemeente biddend haar katholiek zijn.