Vroomen, Jacques De. - Theater En Religie

ISBN
   

Soort boek
Hardcover

<p>Het eerste theater waarmee ik kennis maakte was de kaholieke mis. Missen met een, twee, drie, of nog meer Heren. Wisselend gekostumeerd in wit, groen, rood, zwart, paars. Afhankelijk van de tijd van het jaar en de inhoud van de opvoering. Knielen, buigen, staan, zitten en kaarsen, wierook, goude kelken, monstranten. Rituelen die al meer dan duizend jaar hun vaste vorm hadden en daarmee zeer eerbiedwaardig waren geworden. en binnen dat indrukwekkende theater had ik als jongen van tien een belangrijke rol, want ik was de misdienaar. ik droeg een zwarte toog met daarover een soort witte jurk, superplie heette die jurk. Ik boog en knielde dat het een aard had. Zwaaide met wierookvaten, stak kaarsen aan of doofde ze ook weer. Reikte kannetjes water en wijn aan . ik was, kortom, belangrijk, want acteur en inspeci?nt in een person.</p> <p>Het mooiste was de zondagse mis van kwart over negen. De Tilburgse Theresiakerk - je trad uitsluitend op in je eigen theater - was dan tot de laatste stoel bezet. ik acteerde er voor tenminste duizend toeschouwers. Ijdelheid, ze zeggen dat het niet deugt, maar god, wat genoot ik er van. Tot de dag dat het noodlot toesloeg. Net als in zo een Griekse tragedie. Op de bewuste dag was ik tijdens de aondagse mis van kwart over begen de linker misdienaar en die misdaienaar moest als de priester het epistel had gelezen het miboek met zo een zware houten lezenaar van de linkerkant van het altaar naar de recherkant verplaatsen. De prister kon dat zelf niet doen, zijn rol was daar te hoog voor. dat boek verplaatsen moest ook volgens een vast ritueel. Je moest een stukje mlopen, zoals je dat eigenlijk bij van alles moest en ook nog knielen als je het tabernakel passeerde, het huisje in het midden van het altaar, waar Jezus woonde. normaliter geen probleem voor een geschoold misdienaar maar het noodlot had er voor gezorgd dat ik op de genoemde zondag iets te lange toog had aangetrokken. Bij het opstaan na het knielen struikelde ik over die toog. Het boek vloog uit mijn handen en de houten lezenaar brak in stukken uiteen op de marmeren ataartrappen. ik voelde me godsgruwelijk afgaan voor een duizendkoppig publiek. Had graag beide ogen uitgestoken, maar kende op die leeftijd Oidipous nog niet. mijn trssgische val voor die duizend toeschouwers luidde het einde in van mijm kerkelijke carriere. mijn illusies lagen in scherven. net als de lezenaar k heb nog een tijdje gehoopt profvoetballer te worden. maar ook dat is niet gelukt. Ze zeggen dat God goed is. ik mag hopen dat hij straks , in het hiernamaals, er niet meer over begint en het me niet aan zal rekenen.</p>