Joost Zwagerman - Payola - Popliterair Tijdschrift In Boekvorm - Jaargang 1, Nummer 1, 1997

ISBN
   

Soort boek
Paperback

<p>Ooit was het onder Nederlandse schrijvers de gewoonte om popmuziek te negeren of zich er geringschattend over uit te laten. Die tijd is gelukkig voorbij. Tegenwoordig tonen veel schrijvers, in ?n buiten hun werk, een grote liefde en interesse voor pop. Dat is natuurlijk niet zo verwonderlijk. Vrijwel iedereen jonger dan vijftig jaar is ermee opgegroeid, en de pop - van de vroegste rock & roll tot de nieuwste house-variant is in de loop van de decennia veranderd van bastion van de allerjongsten tot een fenomeen voor alle leeftijden. Popmuziek is een culturele en maatschappelijke vanzelfsprekendheid geworden, net zo alomtegenwoordig als kleding of het weer. Zo zie je het bij schrijvers ook steeds meer terugkeren; in verschillende passages in romans wordt niet alleen vermeld wat voor weer het was en wie welke kleren droeg, maar ook welke muziek er werd gedraaid, waar, wanneer, door wie en, niet in de laatste plaats, waar?m. Popmuziek als algemeen referentiekader: open een verhaal over een werkloze en alleenstaande veertiger met de mededeling dat hij iedere middag een uur naar Supertramp ?uistert, en de lezer is onmiddellijk geconfronteerd met een navoelbare tragiek, niet zozeer door de ontstentenis van geliefde en baan als wel door dat eenzame uurtje Supertramp, aan de hand waarvan de lezer onmiddellijk weet wat voor s??rt veertiger die hoofdfiguur moet zijn. <br /><br />De popmuziek heeft z?lf ook weer een heel nieuw slag schrijvers voortgebracht voor wie de muziek, behalve emotionele kapstok en ijkpunt van hun kijk op de wereld, bij uitstek ook de bewogen beweger is van hun pen. Popmuziek als ritme en de adem van een stijl. In het licht van deze steeds hechter geworden band tussen schrijver en popmuziek mag het een raadsel heten dat er tot op heden geen literair tijdschrift bestond waarin pop en literatuur samenkomen. Voor de liefhebbers van dat ?ndere (volks) vermaak waarin velen graag Kunst willen zien, het voetbal, bestaat er sinds enkele jaren een ?tijdschrift voor lezers?: wie van voetbal houdt, is sindsdien niet langer aangewezen op het povere jargon van de sportjournalistiek. <br /><br />Payola wil geen ?popblad? zijn in de journalistieke betekenis van het woord; voor de stand van zaken en de actuele ontwikkelingen in de popmuziek bestaan er al genoeg binnenen buitenlandse tijdschriften. Payola is er daarentegen voor de informatieve en persoonlijke essays en, eerst en vooral, voor proza en po?zie over pop. Anders dan voor de bladen clie pretenderen aandacht te geven aan ?de betere popmuziek? is voor ons een goed geschreven verhaal belangrijker dan muzikale smaak. Slechte smaak is niet verboden, slecht schrijven w?l, En verder staat er op de agenda van de redactie dat wij de popmuziek niet laten beginnen in de jaren vijftig, met de opkomst van de roek & roll, maar veel ??rder, opdat wij ook het onontkoombare verhaal over een stel jazztitaantjes kunnen publiceren. </p> Payola heeft geen evangeliserende bedoelingen. De redactie voelt geen enkele behoefte om verstokte pophaters ervan te overtuigen dat popmuziek ?eigenlijk? Kunst is. In essentie hoeft de lezer van Payola zelfs niet eens van popmuziek te houden om het tijdschrift toch met plezier te kunnen lezen. Zie bijvoorbeeld in dit eerste nummer P F. Thom?se over Solomon Burke of het essay van Nanne Tepper over gangsta rap. Het is niet noodzakelijk om ooit iets van Solomon Burke te hebben gehoord om te kunnen genieten van Thom?ses verhaal over zijn korte maar alles ingrijpende ontmoeting met deze minor soul legend. En Teppers essay is sprankelend genoeg om ook z?nder de raps van Dr. Dre op de achtergrond te lezen. Payola presenteert zich als literair tijdschrift maar wil zeker niet deelnemen aan de verzuiling binnen de tijdschriftencultuur. Die verzuiling en polarisatie is minder rigide dan vroeger maar bestaat nog wel degelijk. Wij hoeven Zoetermeer niet tot besmet gebied te verklaren om toch een maatstaf of een revisor te zijn. Natuurlijk kan de redactie niet om de eigen muzikale en literaire voorkeuren heen, maar in beginsel letten wij bij het samenstellen van de nummers niet op de literaire bloedgroep van de diverse medewerkers, maar uitsluitend op de kwaliteit van hun bijdrage. Namens de redactie, Joost Zwagerman