Het Rekest-civiel Herroepen

ISBN
   

Soort boek
Paperback

<p> Het recht van de Zonnekoning </p> <p> EE Langemeijer </p> <p> Inleiding </p> <p> In deze bijdrage wordt een overzicht gegeven van het ‘rekest-civiel” in het huidige recht en enkele vraagstukken die daarmee verband houden.! In het burgerlijk procesrecht wordt het rekest-civiel gerekend tot de buitengewone rechtsmiddelen. Een (tijdig ingesteld) gewoon rechtsmiddel, zoals een verzet, hoger beroep of beroep in cassatie, belet dat een vonnis onherroepelijk wordt; het heeft in beginsel schorsende werking. Met een buitengewoon rechtsmiddel kan een vonnis worden aangetast dat reeds kracht van gewijsde heeft verkregen; het heeft in beginsel geen schorsende werking. </p> <p> Waarom is naast alle gewone rechtsmiddelen nog een buitengewoon rechtsmiddel zoals het rekest-civiel nodig? De regeling van het rekest-civiel valt aan te merken als een compromis tussen twee tegengestelde belangen. Aan de ene kant staat het belang, dat elk geding ten einde gebracht moet kunnen worden en de procespartijen niet eindeloos blijven doorgaan elkaar ten overstaan van de rechter te bestrijden: lites finiri oportet.” Índien de rechtsgang is doorlopen en de gewone rechtsmiddelen zijn uitgeput, behoort een vonnis bindend te zijn en bindend te blijven. Dit vloeit voort uit de kerntaak van de rechter: het beslechten van geschillen en het verschaffen van rechtszekerheid in individuele gevallen. Dit belang vindt tevens uitdrukking in het recht van de burger op een berechting van zijn zaak binnen een redelijke termijn (art. 6 lid 1 EVRM). Aan de andere kant staan het belang van de individuele gerechtigheid en het behoud van de </p> <p> 1. Een eerste vraagstuk is hoe het woord wordt gespeld. De wer hanteert nog de spelling ‘requesc-civiel’, de Woordenlijst van de Nederlandse vaal erkent slechts: ‘rekest’ en ‘rekwest’. De HR gebruikt tegenwoordig de spelling rekest-civiel. Van Dale, Groot Woordenboek der Nederlandse Taal, noemt ‘request’ met de aantekening: ‘geen erkende spelling, zie rekest’. </p> <p> 2. Het beginsel lies finiri oportet wordt met zoveel woorden erkend in HR 7 junì 1991, NJ 1991, 577. </p> <p> </p> <p> Zo'n 25 jaar geleden heb ik Theo ten Kate voor het eerst ontmoet. Hij was al enkele jaren advocaat-generaal bij de Hoge Raad. In mijn herinnering sprak hij toen net als nu. ‘Mijn stem is niet al te best, ilk heb een aandoening aan de luchtwegen’, waren destijds zijn eerste zorgvuldig gekozen bewoordingen tegen mij, waar een ander zou zeggen dat hij snipverkouden was. </p> <p> Zijn taalgebruik heeft zich altijd gekenmerkt door een gedetailleerde nauwgezetheid. Wie zijn proefschrift uit 1962 vergelijkt met conclusies van zijn hand uit veel later tijd zal stuiten op dezelfde woordkeus waarmee de argumenten voor en tegen een bepaald standpunt worden afgewogen, woorden die men bij lezing hem hóórt uitspreken. Her is de stem van een jurist die gedurende zijn loopbaan, de laatste negen jaar als procureur-generaal bij de Hoge Raad, soms niet heeft geschroomd om zeer moderne wegen te bewandelen als maatschappelijke ontwikkelingen daartoe aanleiding gaven. Bij zijn aard past dat hij als civilist heeft geëxcelleerd als kenner van het procesrecht. Het rekestciviel is daar een voorbeeld van. Theo ten Kate heeft zo op geheel eigen wijze een stempel gedrukt op het juridische denken van de laatste dertig jaar. Drie presidenten van de Hoge Raad — Sjoerd Royer, Siep Martens en ikzelf — hebben met hem samengewerkt en deelden in zijn kennis en vriendschap. </p> <p> WE. Haak, president van de Hoge Raad </p> <p> </p>