De Gijzeling - Honderd Uren Machteloze Kracht

Soort boek
paperback [Magazine Book]

Conditieredelijk [rand kaft (kale) stootplekjes, kaft een aantal vouwlijntjes]Aantal pagina`s160Uitgavejaar1974Uitgegeven doorB.V. Uitgeversmaatschappij BonaventuraKaftpaperback [Magazine Book]ISBNniet bekendCode [intern]SBNL7 Beschrijving boekDoor Onno Reitsma en Cees Labeur, stafreporters van Elseviers Magazine.Hoofdcommissaris Peyster van de Haagse gemeentepolitie draait de knop van de mobilofoon-ontvanger iets verder open. Aandachtig kijken drie kinderen van negen jaar, die de politie-chef voor hun schoolkrant interviewen, over zijn schouder mee. Dat is het moment, dat hoofdcommissaris Peyster hoort, dat twee van zijn geüniformeerde mensen zijn neergeschoten. Het is vrijdag 13 september 1974, even over half vijf. De gijziling in de Franse ambassade, die zal uitgroeien tot de honderd bange uren, is begonnen. In de komende vier dagen zullen drie gewapende leden van het Japanse Rode Leger er in slagen een hele natie te terroriseren, twee regeringen te verlammen, een mede-terrorist uit zijn Franse cel te halen en tenslotte, voor het oog van miljoenen televisie-kijkers, met een vliegtuig en 300.000 dollar in contanten een vrijgeleide krijgen. Een door vier doorwaakte nachten getekende premier Den Uyl zal dan in een ontmoeting met de internationale pers uiting geven aan zijn sterk gemengde gevoelens. Voldoening enerzijds, verbittering anderzijds. Met de vrije aftocht voor vier ideologisch verblinde misdadigers werden de levens van elf onschuldige gijzelaars gekocht, maar werd het rechtsgevoel van de beschaafde wereld in zijn diepste wezen aangetast.De journalisten Onno Reitsma en Cees Labeur kijken in deze publicatie naar de ‘honderd bange uren’. Zij kijken mee door de ogen van betrokkenen: ministers en mariniers, onderhandelaars en ouders van gegijzelden, piloten en politiemannen, psychologen en gijzelaars. Het resultaat is de reconstructie van een drama, waarin de mens centraal staat. De weifelende, zelfverzekerde, bange en brutale mens. Het kon niet anders: het werd een boeiend verhaal. Toch was dat niet het hoofddoel. Dat doel was het vinden van een antwoord op de vraag, die tussen alle alinea’s telkens weer oprijst en die door de marine-psychiater dr. H. Havinga zo werd verwoord: ‘Wij zijn een ethisch volk, maar hoe lang kunnen wij ons dat nog permitteren?’